Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι ο θάνατος και η κηδεία του Κωνσταντίνου του Β’ προκάλεσαν πολιτισμικό σεισμό στην ελληνική κοινωνία επειδή ανέδειξε το μέτρο, την αισθητική και την αξιοπρέπεια, άγνωστες ιδιότητες του μεταπολιτευτικού ελληνικού δημόσιου βίου. Συνεπώς δεν έλειψαν ούτε οι χυδαιότητες ούτε οι μικροπρέπειες, κυρίως από τους τηλεοπτικούς «μαϊντανούς» του συστήματος, που δεν σεβάστηκαν στη δημόσια τοποθέτησή τους ούτε τον θάνατο αλλά ούτε και το πένθος της οικογένειας. Αυτό ήταν αναμενόμενο επειδή η πολιτιστική και κοινωνική έκπτωση της μεταπολιτευτικής κοινωνίας και του πολιτικού βίου διατρέχει οριζοντίως και καθέτως τη χώρα.
Με αφορμή το σημειολογικό τέλος της ελληνικής ιστορικής περιόδου της βασιλείας, που άρχισε λίγο μετά την Επανάσταση του 1821 με τον Όθωνα και τελείωσε το 1974, θα ήταν λογικό να υπήρχε στον δημόσιο λόγο ο έντονος προβληματισμός σχετικά με τη σημερινή θέση και τη μελλοντική πορεία του Ελληνισμού. Οι Έλληνες όμως, χαμένοι στην τηλεοπτική αποχαύνωσή τους δεν αντιλαμβάνονται ότι με θυσίες, αγώνες και αίμα ο Ελληνισμός πολλαπλασίασε την εδαφική του επικράτεια μέσω μίας διαρκούς επαναστατικής πορείας που ξεκίνησε το 1821 και τελείωσε το 1974. Ο Ελληνισμός κατόρθωσε να μετασχηματιστεί σε ένα στοιχειωδώς δημοκρατικό έθνος-κράτος, χωρίς όμως να κατορθώσει να ολοκληρωθεί κοινωνικά, πολιτικά, πολιτιστικά και εθνικά, αντιθέτως με τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά έθνη. Ατυχώς η Ελλάδα δεν μπόρεσε να απορροφήσει τους κραδασμούς των Βαλκανικών πολέμων και να διαχειριστεί επιτυχώς τον εδαφικό της πολλαπλασιασμό επειδή η σύγκρουση μεταξύ του καπιταλιστικού κεφαλαίου της παλαιάς Ελλάδος με τον εισαγόμενο καπιταλισμό των Ρωμιών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας οδήγησε στον εθνικό Διχασμό.
Ο πρωταγωνιστής του δράματος ήταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος, υπέρμαχος των οικονομικών συμφερόντων του εξωτερικού κεφαλαίου, όπως της οικογένειας Μπενάκη και του εμπόρου όπλων Βασίλη Ζαχάρωφ. Λόγω της εισροής των μικρασιατικών πληθυσμών στην Ελλάδα η εμφύλια σύγκρουση στην κορυφή της οικονομικής πυραμίδας είχε ως αποτέλεσμα οι διαμάχες να μεταφερθούν και στη βάση της.
Η μαλθουσιανή ελληνική οικονομία μηδενικού αθροίσματος του Μεσοπολέμου δεν μπόρεσε να απορροφήσει και να αποκαταστήσει άμεσα τους πρόσφυγες, οξύνοντας έτσι τον Διχασμό. Το αποτέλεσμα του Διχασμού ήταν ο Εμφύλιος και η σύγκρουση Αριστεράς – Δεξιάς, που διαιωνίζεται μέχρι σήμερα. Η αίσθηση της μη ολοκλήρωσης του συλλογικού εθνικού βίου είναι διάχυτη, δημιουργώντας ένα αίσθημα πικρίας επειδή έστω και ασυνείδητα οι Έλληνες αντιλαμβάνονται τη συλλογική εθνική τους αποτυχία όταν συγκρίνονται με τους Ευρωπαίους. Η Κατοχή, ο Εμφύλιος, η Μεταπολίτευση και τα Μνημόνια ακύρωσαν τις προσπάθειες της γενιάς του ’30 για εθνική ολοκλήρωση και ματαίωσαν οριστικά τη δημιουργία μίας ενιαίας εθνικής κουλτούρας που θα ενοποιούσε το ετερογενές πληθυσμιακό, οικονομικό και πολιτιστικό δυναμικό του Ελληνισμού. Η απουσία της ενοποίησης και ο Διχασμός επέτρεψαν την καλλιέργεια της εθνικής αποδημητικής φρενίτιδας της Μεταπολίτευσης, που, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Γιώργος Καραμπελιάς στο έργο του «1821 – 2021 Ρέκβιεμ ή Αναγέννηση;», αποδυνάμωσε τη θέση της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ενώ ταυτόχρονα δημιούργησε μία τρομερή ανισορροπία στο ισοζύγιο ισχύος με την Τουρκία. Η ένταξη της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Ενωση ερμηνεύτηκε από τον ελληνικό λαό ως η αρχή του τέλους της προσπάθειας της εθνικής ολοκλήρωσης και του οράματος της γενιάς του ’30, ενώ οι ελίτ επιδόθηκαν σε μία άνευ προηγουμένου κατεδάφιση της ιστορικότητας, της παράδοσης και της ιδιαιτερότητας, που χαρακτηρίζει τα ευρωπαϊκά έθνη.
Δεν είναι, λοιπόν, αφύσικο ότι η Ελλάδα είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που φθίνει βιομηχανικά, τεχνολογικά και πολιτισμικά και συνεπώς, όσο και να το επιθυμούν οι ελίτ, η Ελλάδα δεν θα είναι ποτέ ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Το πολιτισμικό χάσμα μεταξύ Ευρωπαίων και Ελλήνων διαρκώς διευρύνεται, προάγοντας μονοσήμαντα τον λαϊκισμό στη χώρα μας, ενώ η βαρβαρότητα και η χυδαιότητα υπηρετούνται με συνέπεια στον δημόσιο και ιδιωτικό βίο.