Κατά την επίσκεψή μου στη Λάρισα τον περασμένο Νοέμβριο, με την ευκαιρία της παρουσίασης του βιβλίου μου για τον Καραμανλή, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω καλύτερα τους κατοίκους αυτής της πόλης και να αισθανθώ την ατμόσφαιρά της. Εντυπωσιάστηκα! Εισέπραξα μόνον αστικό ήθος, μέτρο και θετική ενέργεια. Επιστρέφοντας στην Αθήνα έγραψα ένα σημείωμα με τον τίτλο «Εκεί που βασιλεύει η ευπρέπεια» και παρατήρησα ότι στην πρωτεύουσα του κάμπου το κερί δεν σβήνει. Εκεί γνώρισα την ανόθευτη Ελλάδα της προκοπής.
Μια πόλη με ωραίους και πηγαίους ανθρώπους, με λαϊκά στρώματα που εντυπωσιάζουν με την ωριμότητά τους, με αστική τάξη γνήσια και όχι επίπλαστη, με συγκρότηση δομημένης κοινωνίας που αγαπά τη δικαιοσύνη εν τέλει. Μου έκανε εξαιρετική εντύπωση ότι στο τέλος της παρουσίασης του βιβλίου, όταν οι αναγνώστες του μου ζήτησαν να τους το υπογράψω, είδα μπροστά μου στη συντριπτική τους πλειονότητα νέα παιδιά, αγόρια και κορίτσια 25-34 ετών, καθώς και πολύ κόσμο από αυτούς που οι δημοσκόποι ονομάζουν «δυναμική μεσαία τάξη», ηλικίας 45-55 ετών. Κομματικούς πολύ ολίγους.
Παρακολουθώντας αυτές τις μέρες τον τρόπο με τον οποίο αντέδρασε η τοπική κοινωνία της Λάρισας στο τραγικό δυστύχημα των Τεμπών δεν μπορώ να μην είμαι περήφανος που γνώρισα και αυτούς, μαζί με άλλους ωραίους Ελληνες. Τις εικόνες των δεκάδων νέων παιδιών που με αυταπάρνηση έτρεξαν στην ουρά να δώσουν αίμα για να σώσουν συνομηλίκους τους τις έχετε ήδη δει στην τηλεόραση – τα σχόλια περιττεύουν.
Υπάρχει ελπίς. Πέραν αυτών των προφανών ήταν, όμως, συγκινητικό να ακούς ότι όλοι οι γιατροί και όλοι οι νοσηλευτές των νοσοκομείων της πόλης, ακόμη και αυτοί που το κράτος πίκρανε, θέτοντάς τους σε διαθεσιμότητα λόγω εμβολίων, έσπευσαν το βράδυ της μοιραίας μέρας στις εργασίες τους για να δώσουν όλο τους το «είναι» στις διασώσεις. Και μάλιστα χωρίς να τους το ζητήσει κανείς. Ηταν συγκινητικό να μαθαίνεις ότι η Πυροσβεστική, το ΕΚΑΒ και η Αστυνομία έφθασαν στον τόπο του δυστυχήματος το πολύ δέκα λεπτά μετά τη μοιραία σύγκρουση, σύμφωνα με τις μαρτυρίες των επιβατών, οι οποίοι τους απένειμαν τα εύσημα.
Ηταν ωραίο να βλέπεις τον ιατρό διευθυντή της Ορθοπεδικής Κωνσταντίνο Μπαργιώτα, ο οποίος έχει διατελέσει μέλος του Κοινοβουλίου μας -νομίζω ως βουλευτής του Ποταμιού-, να κάνει δηλώσεις στα κανάλια με την ιατρική μπλούζα. Ωραίο, γιατί αισθάνεσαι ότι ο άνθρωπος αυτός είχε επάγγελμα να επιστρέψει όταν δεν επανεξελέγη και δεν ήταν ένας επαγγελματίας πολιτικός, σαν κάποιους που δεκαετίες τώρα σιτίζονται από το δημόσιο ταμείο.
Και βεβαίως ήταν εξαιρετική, ανθρώπινη η εικόνα της ιατροδικαστού Λάρισας Ρουμπίνης Λεονταρή, την οποία είχα την ευκαιρία να συναντήσω και να γνωρίσω κατά τη μετάβασή μου στην πρωτεύουσα της Θεσσαλίας, για την ακρίβεια στο Κτήμα Πρεζεράκου στις Λεύκες, τον περασμένο Νοέμβριο. Η αίσθηση ότι μια συντεταγμένη κοινωνία στρατεύθηκε σε έναν σκοπό, στη διάσωση δεκάδων νέων μας που τραυματίστηκαν στο δυστύχημα, δικαίωσε πλήρως την εκτίμησή μου ότι η Λάρισα είναι μια πόλη με ιδιαίτερη ταυτότητα. Οι άνθρωποι αντλούν υπερηφάνεια από την καταγωγή τους και θέλουν να τη δικαιώνουν στα δύσκολα.
Δεν ήταν όλα στο μυαλό μου, λοιπόν. Δεν εξωράισα καταστάσεις. Είδα έναν στρατό ανθρωπιάς που σέβεται τον συμπολίτη του. Ακόμη και η πληροφορία ότι ο σταθμάρχης έκλεισε την κατάθεσή του στις Αρχές με τις φράση «Ζητώ συγγνώμη αν έκανα λάθος», σε αντίθεση με άλλους που δεν ζήτησαν μισή συγγνώμη, αποδεικνύει ότι η ατμόσφαιρα ήθους επηρεάζει τους πάντες. Θα κλείσω λοιπόν το σημερινό σημείωμα όπως άνοιξα την ομιλία μου εκείνη την ημέρα: Στον κάμπο, ο αέρας είναι καθαρότερος από τον αέρα των Αθηνών. Θα τολμούσα να προσθέσω και το εξής: Οι άνθρωποί του ψυχικώς είναι πολύ περισσότερο υγιείς από όλους όσοι συγκροτούν το πολιτικό κατεστημένο των Αθηνών. Δεν υπερβάλλω, σας βεβαιώ.