Αυτό που συνέβη χθες το μεσημέρι στους δρόμους των Αθηνών και άλλων πόλεων της πατρίδας μας θα μπορούσε να ονομαστεί καταρχάς με… αριστερούς όρους «λαϊκό ξέσπασμα». Είχε καιρό να συγκεντρωθεί τόσο πολύς κόσμος στα Προπύλαια των Αθηνών, διαβάσαμε εκτιμήσεις των Αρχών για 50.000 πολίτες.
Στοιχειώδης παρατήρηση του τρόπου με τον οποίο όμως αντιδρά η ακηδεμόνευτος νέα γενιά μετά το δυστύχημα των Τεμπών μάς οδηγεί σε μια νέα σκέψη: Η συνύπαρξη των συνδικαλιστών των δημοσίων υπαλλήλων (ΑΔΕΔΥ), της ΓΣΕΕ, των εκπαιδευτικών με το ταγάρι (που ζητούν να αξιολογηθεί αυστηρά η κυβέρνηση αλλά αρνούνται τη δική τους αξιολόγηση) και του ΠΑΜΕ με τους νέους και τις νέες που γεννήθηκαν μετά το 2004 μπορεί άνετα να ονομαστεί «η μεγάλη αμηχανία». Και τούτο για έναν απλό λόγο:
Πρόκειται για δύο τελείως διαφορετικούς κόσμους σκέψης. Οι συνδικαλιστές της Μεταπολίτευσης μεγάλωσαν με τα παραγγέλματα του τύπου «μία η ντουντούκα, τέσσερις εμείς». Με τον ινστρούχτορα να εκφωνεί στεντορεία τη φωνή το σύνθημα μία φορά και τους κομματικούς να το επαναλαμβάνουν δυνατά, αργά και μάλλον βαριεστημένα τέσσερις φορές. Οι συνδικαλιστές της Μεταπολίτευσης μεγάλωσαν με συνθήματα που ετοιμάζονταν πριν από αυτούς γι’ αυτούς σε σκοτεινά κομματικά γραφεία. Εκείνοι ήταν απλώς εκτελεστικά όργανα. Σπάνιζε το αυθόρμητο. Οι 18άρηδες και οι 20άρηδες της εποχής μας, από την άλλη, σπανίως βγαίνουν στον δρόμο, διότι κάνουν κάθε μέρα «διαδήλωση» στο twitter, στο facebook και το ΤikΤok. Ντουντούκα τους είναι τα πληκτρολόγια, τα οποία χαστουκίζουν με μανία.
Αυτός είναι ο «δρόμος» τους και αυτή την ιστορία έχει. Και όταν χρειαστεί να κατέβουν στον πραγματικό δρόμο, οι διαμαρτυρίες τους, τα συνθήματά τους, τα πανό τους, η ορολογία τους δεν έχουν συνήθως καμία σχέση με τα αντίστοιχα των συνδικαλιστών. Είναι και από αισθητική άποψη αλλά και από άποψη περιεχομένου εντελώς διαφορετικά από των συνδικάτων. Αποπνέουν τη φρεσκάδα των άδολων. Σε σημείο που να ενοχλεί: Ο «Ριζοσπάστης» απέρριψε χθες με το πρωτοσέλιδό του το δηκτικό νεολαιίστικο σύνθημα «ήταν η κακιά η (χ)ώρα» (που δείχνει την απογοήτευσή τους για την πατρίδα) και αντιπρότεινε το εξής: «δεν φταίει η κακιά η (χ)ώρα, φταίνε το κέρδος και όσοι κυβέρνησαν τη χώρα».
Μολονότι αυτοί οι δύο κόσμοι, των συνδικάτων και των ακηδεμόνευτων νεαρών, προέρχονται ως επί το πλείστον από την ίδια κοινωνική τάξη, εντούτοις οι πορείες και οι διαδηλώσεις αποτελούν στην πραγματικότητα τη συγκλονιστική συνάντηση αμηχανίας του παλαιού με το καινούργιο.
Αν κάνετε τον κόπο να συγκρίνετε τα συνθήματα στα πανό των μαθητών – φοιτητών και των κομματικών συνδικαλιστών, τα λάβαρα που κρατούσαν, τις μουσικές που ακούγονταν (δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι όλοι οι μαθητές και οι φοιτητές αναγνώριζαν τη φωνή της Μαρίας Φαραντούρη που ακουγόταν από τα μεγάφωνα των Προπυλαίων), θα συμφωνήσετε πως πρόκειται για διαφορετικές σχολές σκέψης, τις οποίες απλώς κατάφερε να ενώσει η κυβέρνηση του κυρίου Μητσοτάκη. Πρόκειται ασφαλώς για κατόρθωμα να ενώνει κανείς τη γενιά της παγκοσμιοποίησης με αυτούς που μάχονται την παγκοσμιοποίηση. Συνέβη όμως!
Παρά ταύτα, υπάρχει κάτι που δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ κάθε φορά που συναντώνται μία φορά ανά τις δεκαετίες αυτοί οι δύο αταίριαστοι κόσμοι: Η Αριστερά δεν αντέχει ποτέ το αυθόρμητο. Και πάντα επιχειρεί να το «καπελώσει» πριν αυτό προλάβει να την πνίξει. Δεν το άντεξε το 1973 στο Πολυτεχνείο. Πρώτα του επιτέθηκε και μετά, όταν κινδύνευσε να χάσει τον έλεγχο, το καπέλωσε. Δεν το άντεξε ούτε το 2008.
Καθώς οι νέοι που κινητοποιήθηκαν το βράδυ της δολοφονίας Γρηγορόπουλου μετά την αποστολή 80.000 sms στα κινητά τους από άγνωστο αποστολέα δεν είχαν καμία σχέση με τα μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ και άλλων τμημάτων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Από κάποιες ενδείξεις που έχουμε, ούτε αυτή τη φορά το αντέχει. Απλώς αυτό δεν έχει γίνει ακόμη ορατό. Τι παρατηρούμε; Μεθόδους που συναντήσαμε και το 2008. Ητοι:
-Προετοιμασία για καταλήψεις στα σχολεία και τα πανεπιστήμια μέχρι τις πανελλαδικές, σε περίπτωση που οι εκλογές αναβληθούν για τον Μάιο. Οι πρώτες καταλήψεις άρχισαν από τα σχολεία της Πάτρας.
-Ολονυκτίες με κεράκια. Το ζήσαμε και το 2007 μετά τις φωτιές, το ζήσαμε και το 2008. Τότε φαίνονταν αυθόρμητα, σήμερα ξέρουμε ότι δεν ήταν απολύτως.
-Διεθνοποίηση και εξαγωγή της κρίσης στο εξωτερικό. Τότε διοργανώθηκαν διαδηλώσεις έξω από ελληνικά προξενεία στην Ευρώπη. Το ίδιο συνέβη και χθες. Είδαμε ρεπορτάζ σε τηλεοπτικό σταθμό.
-Ελεγχος του λεξιλογίου. Τότε επιχειρήθηκε να επιβληθεί το σύνθημα «δολοφόνοι». Το ίδιο παρατηρούμε και σήμερα.
Μη βάλετε στο μυαλό σας σενάρια συνωμοσίας. Ομοιότητες μεταξύ παρόντος και παρελθόντος καταγράφουμε. Το χειροκίνητο σύστημα δεν αφορά μόνο το κλείδωμα των γραμμών. Έχουμε πάγιο manual και στον ακτιβισμό. Ετσι λειτουργεί η αμήχανος Αριστερά όταν αποπειράται να ελέγξει και να καθυποτάξει το αυθόρμητο από τον φόβο μην την πνίξει και αυτήν. Η πρόβα του 2008 υπήρξε ανεπιτυχής. Οι πολίτες χρέωσαν ευθύνες για την αποσταθεροποίηση και την κοινωνική αναστάτωση (και) στο νεοπαγέντα τότε πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος μόλις και μετά βίας απέσπασε ποσοστό 3,9% στις ευρωεκλογές του 2009, έξι μήνες αργότερα. Για όση αξία έχει η γνώμη μας, έκκληση:
Σταματήστε να προσεγγίζετε τη νέα γενιά με παλαιά ιδιώματα και παλαιά εργαλεία. Λάθος, σωστά, εκείνη έχει τον δικό της θεό, κινείται σε άλλη σφαίρα. Δεν επηρεάζεται από αυτά και μυρίζει εύκολα το σάπιο και το στημένο. Ηδη στις δημοσκοπήσεις που διεξάγονται οι νέοι απαντούν με βάση μια νέα διαχωριστική γραμμή στο ερώτημα για την πρόθεση ψήφου: Παλαιά, νέα κόμματα. Και το κάνουν όχι μόνον λαμβάνοντας υπ’ όψιν την ημερομηνία ιδρύσεώς τους, αλλά και τη γενικότερη εικόνα τους.
Πόσο μοντέρνα μοιάζουν, ποιο λεξιλόγιο χρησιμοποιούν οι αρχηγοί τους, πόσο συστημικά και πόσο απορριπτικά είναι, πόσο τους εκπροσωπούν. Το παλαιό πρέπει να συμβιβαστεί με τη μοίρα του. Αν διανοηθεί να την προκαλέσει (αυτό αφορά και την κυβέρνηση που τρέμει τα συνθήματα κατά του πρωθυπουργού στις πλατείες και στα γήπεδα, καθώς θεωρείται από τη νεολαία ο ορισμός του παλαιού), οι συνέπειες θα είναι καταλυτικές. Η έκρηξη θα θυμίσει το φως από το μανιτάρι που άναψε μετά τη σύγκρουση των δύο αμαξοστοιχιών.
