Αέναο πρόσημο του Εθνους μας η αναζήτηση της Ελευθερίας, και χθες γιορτάσαμε πάλι τη σωτήρια αμυαλιά μας, τότε που δεν λογαριάσαμε τους αριθμούς και αρχίσαμε την αντιστροφή της παρακμής, πηγαίνοντας τα Μεμέτια με το ντουφέκι και το σπαθί βήμα βήμα πίσω στην Ασία.
Μας πήρε περίπου έναν αιώνα απ’ όταν ο Αλέξανδρος Υψηλάντης έβγαλε τη θρυλική προκήρυξη με σύνθημα «Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος» και διέβη τον Προύθο με τους μαυροντυμένους Ιερολοχίτες του, πολλοί από αυτούς φοιτητές, ανάβοντας τη ζωοδότρα φωτιά της Επανάστασης του αρχαιότερου έθνους στην Ευρώπη, και στη συνέχεια περνώντας από τα Καυδιανά Δίκρανα, με σκαμπανεβάσματα μιζέριας, ανδρειοσύνης, παρακμής και αναγέννησης. Και ενώ για πολλοστή φορά ήμασταν διχασμένοι, παρ’ όλα αυτά φτάσαμε να βλέπουν οι προφυλακές μας τους μιναρέδες της Αγκυρας να αχνοφέγγουν το ξημέρωμα στον ορίζοντα.
Κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να αρπάξουμε την ήττα από τα σαγόνια της νίκης και ακόμη μπορούμε να μαλώνουμε για τους αιτίους. Οι Τούρκοι έχουν κάτι που λένε για μας. Ηταν, λέει, ένας Τούρκος πεχλιβάνης, τουτέστιν παλαιστής, που χίλιες φορές τον είχε ταπεινώσει ένας Ελληνας αντίπαλός του, όλο τον πέταγε με την πλάτη στο χώμα και τον πάταγε.
Πήγε ο Μεμέτης στο τζαμί, έκανε το ναμάζι του και προσευχήθηκε με δάκρυα στα μάτια: «Αλλάχ, βοήθησέ με, νισάφι πια με τον Ελληνα! Με έχει ξεφτιλίσει. Βοήθησέ με να νικήσω». Κι ο Αλλάχ εισάκουσε την προσευχή του. Εστειλε δίπλα στον Ελληνα άλλον έναν Ελληνα.
Οι Τούρκοι το λένε αυτό, διότι γνωρίζουν τι μπορούμε να κάνουμε πανστρατιά, χωρίς τη διχόνοια, που είναι ενδημική σε μας, όπως σε άλλους τόπους η μαλάρια. Γι’ αυτό έχουν αταβιστικό φόβο για μας. Μην κοιτάτε τους λεονταρισμούς και τις κραυγές. Ξέρουν πως, αν και διχασμένοι, τους πήγαμε καρότσι ως το οροπέδιο της Ανατολίας.
Η σφαίρα τούς έκαψε τη φαβορίτα. Και δεν ήταν πόλεμος του τύπου «πατάω ένα κουμπί και βγαίνει μια χοντρή», drones, πύραυλοι και άλλα hi tech καλούδια από 500 χιλιόμετρα μακριά. Σάλπιγγα, εφ’ όπλου λόγχη, «προχωρείτε προχωρείτε» και γιούργια στα παλιούρια, με τους Αξιωματικούς μπροστά με το σπαθί στο χέρι – όλες οι μάχες κρινόντουσαν διά της λόγχης.
Ακόμη και στην Κορέα μάς θαύμασαν οι Αμερικανοί για την επίδοσή μας σε αυτό, και οι Κινέζοι, μετά τις πρώτες εμπειρίες τους, μας απέφευγαν. Αυτή η γενιά, οι παππούδες της γενιάς μου, από το 1912 ως το 1922, είναι η πιο λαμπρή γενιά της νεότερης Ιστορίας μας.
Και πάντα το ίδιο πρόβλημα. Μια ζωή διμέτωπος αγώνας. Πάντα υπάρχουν αυτοί που με μίσος και φανατισμό θα υποστηρίζουν κόντρα σε ό,τι ωφελεί το Εθνος. Αυτή είναι η εθνική μας τύφλωση.
Εχετε δει κάτι σημερινούς Αποστόλους του Μαρασμού με τι φανατισμό βρίζουν και συκοφαντούν την Ελλάδα; Κάτι απίθανες μούρες, που πάσχουν από την πνευματική ψώρα της αριστερίλας. Ούτε οι Τούρκοι σοβινιστές δεν μιλούν με τόσο μίσος για την Πατρίδα μας.
Γι’ αυτό, δυστυχώς, ο αγώνας είναι διμέτωπος. Από τη μια με τον έξω εχθρό και από την άλλη με τις συμφύσεις του μηδενισμού και του ανθελληνισμού. Πρέπει, όμως, να τον δώσουμε.
Σήμερα έχουμε άλλα καθήκοντα. Την επανελλήνιση της Παιδείας, να την πάρουμε πίσω από τους μηδενιστές γενίτσαρους, που πληρώνουμε για να κάνουν τα παιδιά μας γενίτσαρους. Τα μαθαίνουν να μισούν τη γη που πατάνε, τους Ηρωες και τα σύμβολά της, την Ιστορία της. Χαλασμένες ψυχές, που θέλουν να χαλάσουν και τα παιδιά, να τα κάνουν σαν τα μούτρα τους.
Εχουμε καθήκον να νικήσουμε την υπογεννητικότητα, να φτιάξουμε σύγχρονο κράτος και οικονομία, προϋπόθεση για τη στρατιωτική και διπλωματική ισχύ, διότι τα αποτελέσματα της Επανάστασης κινδυνεύουν. Θα σηκωθεί ο Θοδωρής από τον τάφο και θα μας πελεκήσει με την πάλα, γιατί ήδη αργήσαμε, ολιγωρούμε. Το σύγχρονο κράτος είναι προϋπόθεση για να είμαστε δυνατοί, να υπερασπιστούμε τα σύνορά μας, τη Μικρή Ελλάδα του Νότου, την Κύπρο, έναντι της οποίας έχουμε και ηθικές, ιστορικές και συμβατικές ευθύνες.
Να μπορούμε υπερασπιστούμε τη Βόρειο Ηπειρο, το πρόσωπό μας στον κόσμο, τη διασφάλιση της παρουσίας μας σε αυτή τη γη. Για να μη γίνουμε Χετταίοι, Σουμέριοι, άλλο ένα κουφάρι στο νεκροταφείο της Ιστορίας.
Χρόνια Πολλά, αδέρφια, με κερασμένο κρασί από το χέρι του Νικήτα, που είχε πάθει αγκύλωση στα Δερβενάκια, δεν άνοιγε να βγει το σπαθί, κόβοντας εχθρούς.
