Υπάρχουν δύο πολύ χαρακτηριστικές ατάκες των τελευταίων ημερών γύρω από τις οποίες συνοψίζεται η (ζοφερή) πραγματικότητα. Ατάκες από το ίδιο πρόσωπο, τον πρωθυπουργό της Ελλάδος Κυριάκο Μητσοτάκη.
1. «Με την Τουρκία δεν είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε σε κλίμα έντασης» είπε ύστερα από τη συνάντησή του με τον Τούρκο πρόεδρο Ταγίπ Ερντογάν.
2. «Οποιαδήποτε συμφωνία με την Τουρκία ενδεχομένως να συνεπάγεται υποχωρήσεις από κάποιες θέσεις» είπε σε συνέντευξή του στον Σκάι 24 ώρες αργότερα.
Σε απλή μετάφραση: Για να ζήσει η Ελλάδα σε καθεστώς ηρεμίας και ειρήνης με την Τουρκία «πρέπει» να είναι εκείνη η οποία θα εγκαταλείπει πάγιες, διαχρονικές θέσεις τής εθνικής στρατηγικής – ασφάλειας της και να προβαίνει σε αποφάσεις οι οποίες θα υποθηκεύσουν το μέλλον των παιδιών της για τις επόμενες δεκαετίες.
Οποιον σώφρονα Ελληνα κι αν ρωτήσεις θα σου πει ότι θέλει να ζει ειρηνικά με τους γείτονες, να σκέφτεται και να λειτουργεί μόνο δημιουργικά, μακριά από πολεμοχαρείς κραυγές. Ο ίδιος, όμως, θα συμπληρώσει πως αν για όλα αυτά το αντίτιμο είναι «Ταγίπ, πάρ’ τα όλα», με συγχωρείτε, μα δεν θα πάρω!
Ναι, όταν πρόκειται να πας σε μία διαπραγμάτευση, τότε σίγουρα στην άκρη του μυαλού θα έχει οριοθετήσει κάποια ζητήματα στα οποία έχεις περιθώριο να κάνεις ένα βήμα πίσω. Αρκεί -ΒΑΣΙΚΗ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ- να έχει δείξει ανάλογη διάθεση ο «απέναντι» για βήματα πίσω σε δικές του πάγιες θέσεις. Τούτη την ώρα βιώνουμε μόνο την πρόθεση της ελληνικής πλευράς. Ξεκάθαρα, επίσημα, διά στόματος πρωθυπουργού, όχι με διαρροές ή αποκαλυπτικά δημοσιεύματα.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μετά τη συνάντησή του με τον Ταγίπ Ερντογάν και ενώ διαφαίνεται «κρίσιμη Χάγη» στον ορίζοντα, δίνει ξεκάθαρο πλεονέκτημα στον Τούρκο πρόεδρο. Μιλάμε για έναν «παίκτη» πολύ σκληρό και εντός της πατρίδας του, όπου κατάφερε να ανατρέψει τις προβλέψεις και να διατηρήσει εκ νέου την εξουσία, αλλά και έξω από αυτή. Τον είχαν «ξεγραμμένο» στις σχέσεις του με τις ΗΠΑ, αλλά εκείνος και τα F-16 πήρε και «πλεονέκτημα» στις «διαπραγματεύσεις» με την Ελλάδα.
Σε δύο ημέρες συμπληρώνονται 49 χρόνια από την προδοσία που οδήγησε στον πρώτο «Αττίλα» και στη διχοτόμηση της Κύπρου. Η μαρτυρική Μεγαλόνησος δεν έχει βρει δικαίωση, το Κυπριακό παραμένει ορθάνοιχτο, και την ίδια ώρα ο Κυριάκος Μητσοτάκης μιλάει δημόσια για πρόθεση «εθνικών υποχωρήσεων» από την πλευρά της Ελλάδος. Είναι να… τρελαίνεσαι!
Αντιλαμβάνομαι ότι η επιστήμη της διπλωματίας είναι ένα διαρκές σκάκι. Η στρατηγική μπορεί να επιβάλλει να κάνεις λίγα βήματα πίσω και εν συνεχεία να επιστρέψεις με αντεπίθεση. Εδώ, όμως, δεν φαίνεται να ακολουθείται κάτι τέτοιο.
Ο Ερντογάν μοιάζει με εκείνον που υιοθετεί μονίμως το δόγμα «Η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση», την ίδια ώρα που ο Μητσοτάκης παίζει κατενάτσιο. Κι αν στο ποδόσφαιρο αυτή η τακτική μπορεί κάποιες φορές να φέρει αποτέλεσμα δίχως θέαμα, στην πολιτική εκχωρεί ξεκάθαρα το πλεονέκτημα κινήσεων, εντυπώσεων και πιθανών αποτελεσμάτων στον «αντίπαλο». Πόσο μάλλον όταν εκείνος είναι αποδεδειγμένα ικανός και πολλάκις αδίστακτος.
Ο πρωθυπουργός οφείλει να σκεφτεί πως το 41% που του έδωσε ο ελληνικός λαός δεν είναι λευκή επιταγή για να διαχειριστεί τη χώρα λες και είναι οικόπεδα προς πώληση. Οπως επίσης ότι, ενώ η ειρήνη είναι πάντα το προσδοκώμενο, ταυτόχρονα η εθνική αξιοπρέπεια δεν μπαίνει ποτέ σε καμία ζυγαριά.
