Έτσι λεγόταν μία ταινία του 1955 και φαίνεται ότι αυτή αποτελεί τηλαυγή φάρο, που οδηγεί τα τρικλίζοντα βήματα της ευρύτερης κυβερνητικής παράταξης.
Έτσι έχουμε τον κ. Μηταράκη, που άφησε τα πουρνάρια (φωτιές) και πήγε στον γάμο (κρουαζιέρα), αλλά στο τέλος πλήρωσε αυτός -ορθότατα- τη νύφη.
Επίσης, έχουμε τον κ. Πατούλη να μερακλώνεται από την Κατερίνα Στανίση και να ρίχνει τις ζεϊμπεκιές του και κάποιες καρακάξες και… καρακάξοι να βαρούν παλαμάκια εκστασιασμένοι την ώρα που η Ελλάδα κήδευε τους δύο ήρωες πιλότους, σε σύναξη του αποδήμου Ελληνισμού, όπου συμμετείχαν 97 Ελληνίδες, οι οποίες δικαιολογούνται διότι μάλλον… δεν είχαν ακούσει τίποτα για την τραγωδία. Βρε ουστ κι εσείς.
Ο κ. Πατούλης (καλώς εκαρατομήθη) επικαλέστηκε την «κακιά στιγμή» και ότι παραδέχεται και διορθώνει τα λάθη του. Συγκινηθήκαμε σφόδρα κι ένα καυτό δάκρυ κύλησε αργά αργά.
Είπαμε να μεταβιβάσουμε την «κακιά στιγμή» του κ. Πατούλη στη σύζυγο του αντιπτεράρχου (πρώην σμηναγού) Χρήστου Μουλά, που ακολουθούσε τη σορό του θυμίζοντας αρχαία ελληνική τραγωδία και στη μάνα του αντιπτεράρχου (τέως ανθυποσμηναγού) Περικλή Στεφανίδη, αλλά το μετανιώσαμε.
Τελικά είπαμε να χορέψουμε κι εμείς ένα ζεϊμπέκικο. Το «Ο αετός πεθαίνει στον αέρα»…
