Ενώ συνεχίζεται η γενοκτονία των Αρμενίων του Αρτσάχ, μπροστά στα μάτια της διεθνούς κοινότητας, με τεράστιες ευθύνες της Ρωσίας και με την Ελλάδα αλλά και την Ευρώπη να παρακολουθούν ατάραχες και συνένοχες το έγκλημα, αφού αιχμαλωτίστηκαν με το τουρκοαζερικό φυσικό αέριο, λίγοι έως ελάχιστοι μιλούν για την πραγματική αιτία που προκάλεσε αυτό το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.
Η πραγματική αιτία είναι ο παντουρκισμός, που στηρίζεται στην εξάλειψη των «ενοχλητικών» λαών για να γίνει πράξη.
Στο άρθρο μας της Παρασκευής αναφερθήκαμε στην εξέγερση των Κούρδων του 1925, γνωστή ως «Εξέγερση του Σεΐχ Σαΐντ», και στο μυστικό σχέδιο της Τουρκίας για την πολιτιστική γενοκτονία των Κούρδων, το οποίο ονομάστηκε «Μεταρρυθμιστικό Σχέδιο της Ανατολής». Ετσι ονόμασαν το σχέδιο γενοκτονίας των Κούρδων, «μεταρρύθμιση».
Οσο «Επιχείρηση Ειρήνης» ήταν η εισβολή στην Κύπρο το 1974 και όσο «Επιχείρηση Κλάδος Ελαίας» είναι η γενοκτονία των Κούρδων του Αφρίν, που είναι σε εξέλιξη, άλλο τόσο «μεταρρύθμιση» ήταν και το μυστικό σχέδιο γενοκτονίας των Κούρδων του 1925.
Ας δούμε, όμως, τι ήταν εκείνο το σχέδιο, με βάση σχετικό άρθρο – έρευνα της δημοσιογράφου Αϊδέ Χιούρ: Αμέσως μετά την εξουδετέρωση της εξέγερσης του Σεΐχ Σαΐτ, ο Μουσταφά Κεμάλ ανέθεσε στον βουλευτή Abdülhalik (Renda) Bey να κάνει ένα ταξίδι στους κουρδικούς νομούς, να συλλέξει στοιχεία και με βάση αυτά να συνταχθεί το μυστικό σχέδιο.
Το ταξίδι-επιθεώρηση της «επικίνδυνης» περιοχής διήρκεσε 53 ημέρες.
Σύμφωνα με το ημερολόγιο που κρατούσε, όπου κι αν πήγε συναντήθηκε με λίγους στρατιωτικούς και πολιτικούς γραφειοκράτες, σπάνια συναντήθηκε με αρχηγό φυλής ή θρησκευτικό ηγέτη, τον υποδέχτηκαν μέλη του Κοινοβουλίου σε ορισμένα μέρη και περνούσε τις νύχτες του σε σπίτια γραφειοκρατών ή πλουσίων ή σε κοιτώνες στρατοχωροφυλάκων και σχολείων. Δεν είχε καμία επαφή με άτομα ή κύκλους που εναντιώνονταν στην Αγκυρα.
Ο Abdülhalik Bey παρουσίασε τα αποτελέσματα της επιθεώρησης, που συμπεριέλαβε σε μια έκθεση, στον πρωθυπουργό Ισμέτ Ινονού στις 14 Σεπτεμβρίου 1925. Αφού ανέφερε τους νομούς που επισκέφθηκε, ο Abdülhalik Bey δήλωσε ότι άρχισε την έρευνά του προσδιορίζοντας πού και πόσοι Κούρδοι ζούσαν σε κάθε περιοχή και ποια γλώσσα χρησιμοποιούσαν, με βάση τα επίσημα αρχεία, και έκανε τις ακόλουθες αξιολογήσεις σε απλοποιημένη γλώσσα και συνοπτικά:
«1.360.000 άνθρωποι ζουν στην περιοχή ανατολικά του Ευφράτη, συμπεριλαμβανομένης της Μαλάτειας, που βρίσκεται στα δυτικά του Ευφράτη, εκ των οποίων 993.000 είναι Κούρδοι και 251.000 Τούρκοι, 117.600 εκ των οποίων μιλούν αραβικά. Οταν ο μη εγγεγραμμένος πληθυσμός συμπεριληφθεί σε αυτούς τους αριθμούς, το ποσοστό εκείνων που μιλούν κουρδικά θα αυξηθεί ακόμα περισσότερο.
(…) Οι Κούρδοι έχουν επικρατήσει με τη γλώσσα τους και έχουν καταφέρει να κάνουν όλη τη δουλειά τους χωρίς να χρειάζεται να μάθουν τουρκικά, αναγκάζοντας το 80% των Τούρκων ανδρών να μάθουν κουρδικά. Αυτή η επίδραση των Κούρδων είναι τόσο μεγάλη, που οι κάτοικοι σε πέντε έξι τουρκικά χωριά που δεν μιλούν άλλη γλώσσα εκτός από την τουρκική ισχυρίζονται κι αυτοί ότι είναι Κούρδοι επειδή είναι Αλεβίτες.
Στον νομό Μαλάτειας, που εκτείνεται δυτικά του Ευφράτη, αν και οι Κούρδοι άνδρες αναγκάστηκαν να μάθουν τουρκικά, οι γυναίκες εξακολουθούν να μιλούν κουρδικά και με περηφάνια λένε ότι είναι Κούρδισσες.
Η Εξέγερση του Σεΐχ Σαΐντ, όπως ακριβώς η εξέγερση του Μπιτλίς του 1914 υπό τον Μελέ Σελίμ, «είναι ένα εντελώς εθνικό κίνημα κάτω από το παραπέτασμα της θρησκείας». Στην πραγματικότητα, οι Κούρδοι, που είναι πολύ φανατισμένοι για την εθνικότητα τους, ενέτειναν τον φανατισμό τους ύστερα από αυτή την εξέγερση.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι στην περιοχή της εξέγερσης δεν μπόρεσαν να εκπληρώσουν τα κρατικά καθήκοντά τους. Οι δημόσιοι υπάλληλοι της περιφέρειας βρίσκονται σε χαμηλότερο επίπεδο και εξουσία από τους δημόσιους υπαλλήλους της Δύσης και του κέντρου. Βλέπουν τους εαυτούς τους αποκλεισμένους και ως θύματα.
Η στρατοχωροφυλακή δεν έχει καμία ισχύ. Δεν είναι σε θέση να εκτελέσει το καθήκον και την αποστολή της, ενώ κάποιοι από τους στρατοχωροφύλακες δεν ξέρουν καν να χρησιμοποιούν όπλα. Στα περισσότερα μέρη, τα κτίρια της κυβέρνησης και των αστυνομικών τμημάτων είναι τόσο άθλια και ερειπωμένα, που δεν έχουν καμία απολύτως επίδραση.
(…) Τα περισσότερα από τα επαναστατημένα χωριά δεν υπέστησαν ζημιά, ούτε υλική ούτε σωματική, αντιθέτως πλούτισαν πουλώντας τα αγαθά τους σε υψηλότερη τιμή. Η επιρροή των μπέηδων, των αγάδων και των αρχηγών των φυλών συνεχίζεται.
Οι περισσότερες εκτάσεις της περιοχής δεν έχουν κτηματογραφηθεί. Δεν εισπράττεται φόρος γης. Η κατάργηση της δεκάτης δεν έχει ακόμη ευεργετικά αποτελέσματα στα χωριά, που ανήκουν σε κάποιον αγά ή μπέη. Η επιρροή των ηγετών των φυλών και των αρχόντων δεν κατέστη δυνατόν να εξαλειφθεί.
Κούρδοι εγκαθίστανται σιγά σιγά στα χωριά που έχουν εκκενωθεί από τους Αρμενίους. Ο κουρδικός πληθυσμός αυξάνεται συνεχώς. Η οικονομική κατάσταση των μεταναστών που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή είναι αρκετά καλή.
Σε όλους τους νομούς, οι προσπάθειες προπαγάνδας των κουρδικών οργανώσεων που δραστηριοποιούνται εκτός της χώρας συνεχίζονται κρυφά και γίνεται προπαγάνδα ότι πρέπει να ληφθεί εκδίκηση για όσους σκοτώθηκαν στην τελευταία εξέγερση και ότι η ενότητα των Κούρδων είναι απαραίτητη για αυτό.
Οι Κούρδοι που δείχνουν τάσεις να γίνουν Τούρκοι και όσοι είναι φιλοκυβερνητικοί και αντίθετοι με τους αντάρτες φοβούνται την εκδίκηση και θέλουν να φύγουν από την περιοχή….
Ο Abdülhalik Bey ολοκλήρωσε την έκθεσή του με τα ακόλουθα λόγια: «Ως εκ τούτου, το θέμα στο οποίο αποδίδω μεγαλύτερη σημασία σε αυτές τις σημειώσεις που παρουσίασα είναι το ζήτημα του αυξανόμενου αριθμού εθνικιστικών ιδεών μεταξύ των Κούρδων μέρα με τη μέρα και η δημιουργία μιας καθαρά εθνικής και επαναστατικής συνείδησης μέσα τους».
Η έγκριση του «Μεταρρυθμιστικού Σχεδίου της Ανατολής»
Τελικά, το «Διάταγμα σχετικά με την προετοιμασία του Σχεδίου Μεταρρυθμίσεων Ανατολής», που εκπονήθηκε από το Συμβούλιο Μεταρρύθμισης της Ανατολής, αποτελούμενο από τον βουλευτή του Çankırı Abdülhalik Bey, τον υπουργό Εσωτερικών Υποθέσεων Cemil (Uybadın) Bey, τον υπουργό Δικαιοσύνης Mahmut Esat (Bozkurt) Bey και τον διοικητή της Τρίτης Στρατιάς Kazım (Ορμπάι) Πασά, χαρακτηρίστηκε «απόρρητο» και υποβλήθηκε στο υπουργικό συμβούλιο με την υπογραφή του προέδρου Μουσταφά Κεμάλ. Εγινε δεκτό και τέθηκε σε ισχύ στις 24 Σεπτεμβρίου 1925.
Σύμφωνα με ορισμένους ερευνητές, το πρώτο άρθρο εκ των του Σχεδίου 27, το οποίο θα λειτουργούσε ως το «κουρδικό Σύνταγμα» του κράτους σε όλη την ιστορία της δημοκρατίας, προέβλεπε τη συνέχιση του στρατιωτικού νόμου που ισχύει στις «ανατολικές» επαρχίες μέχρι τη λήξη της εφαρμογής αυτού του σχεδίου.
Το σχέδιο αποτελούνταν από 27 άρθρα, τα οποία προέβλεπαν εκτοπισμούς «ενοχλητικών» φυλών εκτός κουρδικών περιοχών, εγκατάσταση μουσουλμάνων από βαλκανικές χώρες σε κουρδικές περιοχές, με σκοπό τη δημογραφική αλλοίωση, εγκλεισμό αγοριών και κοριτσιών από την πρώτη τάξη του δημοτικού σε «οικοτροφεία», για να τους επιβληθεί η τουρκική γλώσσα και να αλλοιωθεί η εθνική τους συνείδηση, απαγόρευση χρήσης της κουρδικής γλώσσας και επιβολή ποινών σε όσους τη χρησιμοποιούσαν και άλλα πολλά.
Αυτό το μυστικό διάταγμα που έχει ως στόχο την εθνική και πολιτισμική γενοκτονία των Κούρδων εφαρμόστηκε μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1940, όμως οι πολιτικές και πρακτικές του συνεχίζονται μέχρι σήμερα.
Και όλα αυτά γιατί η διεθνής κοινότητα δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, για να καταδικάσει τους χιτλερίσκους που «γεννά» η πολιτική της γενοκτονίας των «ενοχλητικών» λαών, που είναι φωλιασμένη στα έγκατα του τουρκικού κράτους.