«Το ποσοστό της αποχής θα διογκώνεται συνεχώς και, αν δεν αξιοποιηθεί και καθοδηγηθεί εθνικά, θα αποτελέσει σύντομα τον στόχο των εφεδρειών του πολιτικού συστήματος, για να το μεταλλάξει σταδιακά, και αυτό, σε μία μάζα “ιδιωτών”».
Δεν πέρασε ούτε μία εβδομάδα από τότε που έγραψα τα παραπάνω σε αυτήν εδώ τη στήλη της «δημοκρατίας» και ο νεοεκλεγείς αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανος Κασσελάκης έσπευσε να τα δικαιώσει με σχετική δήλωσή του: «Η αποχή είναι μεγάλο ρίσκο για την κοινωνία μας. Γιατί μπορεί να οδηγήσει σε υπερβολικές αμφιταλαντεύσεις, σε εξτρέμ, και στην Ακροδεξιά και στην Αναρχία, ειδικά όταν υπάρχουν οικονομικές πιέσεις, κοινωνικές πιέσεις».
Αυτό που οι εκπρόσωποι του απαξιωμένου στη συνείδηση των πολιτών πολιτικού συστήματος χαρακτηρίζουν «εξτρέμ» δεν είναι τίποτε άλλο από τη συνείδηση των υπεύθυνων πολιτών. Αυτών που δεν ανέχονται την υποτίμηση της νοημοσύνης τους και τον εκχυδαϊσμό της πολιτικής ζωής. Αυτών που αντιστέκονται στην πολιτική ιδιωτεία της εποχής μας και την υποβάθμιση της ποιότητας του δημόσιου λόγου. Αυτών που αποφεύγουν τις παγίδες ενός τεχνητού διχασμού της κοινωνίας (εμβόλια, ταυτότητες, Ουκρανία, Παλαιστίνη κ.λπ.) και διατυπώνουν έναν σκεπτικισμό και προβληματισμό, χωρίς να παίζουν τον ρόλο του χρήσιμου ηλίθιου σε μία διαδικασία κοινωνικής ρήξης.
Αυτούς τους πολίτες φοβάται το άρρωστο πολιτικό σύστημα, γιατί μόνον αυτοί μπορούν να επαναφέρουν την υγεία στις δομές του. Αυτοί που έχουν επιλέξει να απόσχουν από τα πολιτικά δρώμενα, μαζί με αυτούς τους λίγους, που ακόμη αναζητούν τη λύση μέσα από τις σάπιες πολιτικές δομές του που γεννούν συνεχώς θνησιγενείς πολιτικές εκφράσεις, αποτελούν τη μοναδική ελπίδα για την πατρίδα και συνάμα τον εφιάλτη όσων συνεχίζουν να κατατρώγουν τις σάρκες της.
Ο ετεροπροσδιορισμός αυτών των αληθινών πολιτών με τους όρους «ακροδεξιοί» και «αναρχικοί», εκτός από ύπουλος και αήθης, παράλληλα αποτυπώνει και μία πραγματικότητα: ότι η ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας μας έχει πλέον προσλάβει οριζόντια χαρακτηριστικά. Το πολιτικό σώμα δεν τέμνεται πλέον κάθετα, με τους παραδοσιακούς διαχωρισμούς σε «δεξιούς» και «αριστερούς». Εδώ και καιρό, εξάλλου, έχει διαπιστωθεί ότι «δεξιοί» φιλελεύθεροι και «αριστεροί» εκσυγχρονιστές λένε (και κάνουν) τα ίδια πράγματα. Από την άλλη πλευρά, «δεξιοί» και «αριστεροί» πατριώτες συναντήθηκαν σε κοινωνικές και εθνικές δράσεις, όπως ήταν οι κινητοποιήσεις των Αγανακτισμένων και τα συλλαλητήρια για την προδοσία των Πρεσπών.
Η πραγματική διακύβευση του μέλλοντος της πατρίδας μας έχει να κάνει με τη δυνατότητα μορφοποίησης ενός πολιτικού ρεύματος με κοινή περπατησιά όλων των τάσεών του, χωρίς ξενόδουλες ή ξενοκίνητες ηγεσίες, που θα προτάσσει την αλήθεια, τη διαφάνεια και τη δικαιοσύνη ενάντια στη διαφθορά. Στην παρακμή και τον εκφυλισμό. Η συγκρότηση δηλαδή ενός ενιαίου πατριωτικού κινήματος, με εθνικό σχεδιασμό και όραμα και με μία πρόταση για ένα εθνικό παραγωγικό μοντέλο, που θα αξιοποιήσει επιτέλους τους ανθρώπινους και φυσικούς πόρους της χώρας μας.
Αναμφισβήτητα, οι σχεδιασμοί του πολιτικού συστήματος είναι άλλοι. Αντικατάσταση πληθυσμού, ολοσχερής εκποίηση και λεηλασία του εθνικού μας πλούτου, πλήρης εξάλειψη όποιων εθνικών χαρακτηριστικών απέμειναν στην παιδεία και υιοθέτηση ενός αξιακού συστήματος εντελώς ξένου με την ελληνική κοσμοθέαση.
Η οργάνωση μιας σύγχρονης ενωτικής εθνικής αντίστασης, χωρίς διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στους Ελληνες, προβάλλει πλέον επιτακτική, για να οδηγηθούμε στην εθνική και κοινωνική μας απελευθέρωση. Γιατί η Πατρίδα ενώνει!
*Διευθυντής περιοδικού «Ενδοχώρα»
[email protected]
