Δύσκολος μήνας ο Γενάρης. Στενάχωρος. Ειδικά εκεί, προς το τέλος του. Τέλη Γενάρη «έφυγαν» ο Μεταξάς, ο Γρίβας και ο Χριστόδουλος. Τέλη Γενάρη ντροπιαστήκαμε στα Ίμια από πολιτικούς της κακιάς ώρας και από κάποιους γαλονάδες της καριέρας.
Εκείνες τις ημέρες, ένας από τους ισχυρότερους στρατούς της Ευρώπης αναδιπλώθηκε, αποσύρθηκε από έδαφος και νερά ελληνικά, και διά στόματος του τότε πρωθυπουργού του… ευχαρίστησε τους Αμερικανούς γι᾽ αυτό! Για να μη γίνει, είπε, πόλεμος. Για να μη χαθούν ζωές μαζί με το έδαφος. Ετσι, χάσαμε μόνο το έδαφος! Από εκείνη τη μέρα, τα Ιμια γκρίζαραν. Κι έμεινε η θυσία των Παναγιώτη Βλαχάκου, Εκτορα Γιαλοψού και Χριστόδουλου Καραθανάση ως θλιβερό ορόσημο μνήμης και πόνου, να θυμίζει στον Ελληνισμό ότι κάποιοι τελικά πλήρωσαν με τη ζωή τους την ανικανότητα ανθρώπων που, κακή τη μοίρα, κρατούσαν στα χέρια τους τις τύχες της πατρίδας.
Είκοσι οκτώ χρόνια μετά, και αφού πια οι θλιβεροί πρωταγωνιστές εκείνης της εποχής αλληλοκατηγορήθηκαν και αποκαλύφθηκαν, μπορούμε να το πούμε με βεβαιότητα: στα Ιμια δεν ηττήθηκε ο Ελληνικός Στρατός. Στα Ιμια ηττήθηκαν φαύλοι πολιτικάντηδες, που πρόταξαν την εξυπηρέτηση ξένων συμφερόντων έναντι των ελληνικών.
Ο ίδιος εσμός δηλαδή ανίκανων ανθρώπων, όπως αυτοί που δεν τόλμησαν και απαξίωσαν τους S-300, όπως αυτοί που επιμένουν να μην εφαρμόζουν το Διεθνές Δίκαιο μη επεκτείνοντας τα χωρικά μας ύδατα στα 12 μίλια, όπως αυτοί που ανέχονται τη διαλυτική δράση του τουρκικού προξενείου στην Κομοτηνή, όπως αυτοί που παρέδωσαν τον Οτσαλάν στους διώκτες του, όπως αυτοί που οδήγησαν την Ελλάδα στα Μνημόνια και τον ελληνικό λαό στην εξαθλίωση, όπως αυτοί που ξεπούλησαν τη Μακεδονία μας είτε με υπογραφές είτε με σεβασμό στην προδοτική συμφωνία τους, όπως αυτοί που διώχνουν καθημερινώς τα παιδιά μας στο εξωτερικό για μια καλύτερη ζωή, όπως αυτοί που θέλουν να μας πείσουν περί της φυσιολογικότητας ομόφυλων ζευγαριών με δικαιώματα τεκνοθεσίας.
Όλοι αυτοί χρειάζονται μια απάντηση. Μια απάντηση σαν αυτές που έδιναν πάντα οι Έλληνες στην ιστορική τους πορεία, με αγώνες εθνικούς και κοινωνικούς. Γιατί μόνο σε αυτούς τους αγώνες γεννιούνται και καλλιεργούνται συνειδήσεις, πριν αυτές καταλήξουν να πεθάνουν σε βουλευτικά έδρανα.
Αυτούς τους αγώνες, αυτή την πίστη πρέπει να διαφυλάξουμε ως κοινωνοί στα νάματα της εθνικής μας κληρονομιάς. Είναι κάτι που το οφείλουμε στα νεκρά παλικάρια των Ιμίων μας, αλλά και ως παρηγορία ψυχής προς τις οικογένειές τους. Οπως και σε κάθε άλλον ήρωα της Ιστορίας μας. Γιατί μόνον έτσι θα παραμείνουν ζωντανοί στη μνήμη του λαού μας και φαροδείκτες στη φουρτουνιασμένη θάλασσα της ιστορικής του πορείας.
Οποιαδήποτε αποδοχή ψευτοδιλημμάτων και οποιαδήποτε συζήτηση επί αυτών είναι προσβολή της μνήμης των νεκρών μας. Δεν είναι δυνατόν να ακούγονται από χείλη ανθρώπων που κυβέρνησαν ή κυβερνούν τη χώρα φράσεις όπως «Η Συμφωνία των Πρεσπών μπορεί να αποτελέσει πρότυπο και για το Αιγαίο» ή ότι «Η μείωση της εθνικής κυριαρχίας είναι έννοια σχετική» ή ότι «Θα μπορούσαμε να εξετάσουμε υποχωρήσεις από κάποιες θέσεις μας στην αφετηρία της διαπραγμάτευσης» ή ότι «Με τυχόν προσφυγή στη Χάγη μπορεί να χάσουμε την ΑΟΖ του Καστελόριζου, αλλά θα κατοχυρώσουμε άλλα νησιά μας, όπως τη Ρόδο και τη Λέρο»!
Είκοσι οκτώ χρόνια μετά υπάρχουν ενδείξεις πως κάτι πολύ οδυνηρό ετοιμάζεται στο Αιγαίο. Η εμπειρία μας από τις Πρέσπες αποτελεί επιταγή αντίστασης. Αυτή τη φορά δεν πρέπει να τους περάσει.
*Διευθυντής περιοδικού «Ενδοχώρα», [email protected]
