Η αστική δημοκρατία έχει προβλήματα – πάντα θα έχει. Και τις τρεις εξουσίες τις στελεχώνουν άνθρωποι, το ίδιο και τα ΜΜΕ ή τους συνδικαλιστικούς φορείς. Και οι άνθρωποι κάνουν λάθη -πάντα θα κάνουν-, θα υπάρχει επίσης πάντοτε ένα ποσοστό διαφθοράς και εγκληματικότητας, είτε εκ δόλου, άμεσου ή ενδεχόμενου, είτε από αμέλεια. Τον ποινικό έλεγχο των εγκλημάτων στη δημοκρατία τον έχει η Δικαιοσύνη και στις περιπτώσεις των βουλευτών και των μελών της κυβέρνησης εμπλέκεται και η Βουλή, λόγω της βουλευτικής ασυλίας και του νόμου περί ευθύνης υπουργών, με τις προνομιακές συντομότερες παραγραφές για τους πολιτικούς.
Θυμίζω τη διαρκή και πάγια θέση μου για την κατάργηση κάθε ασυλίας, κάθε διακριτικής ποινικής μεταχείρισης των ταγών έναντι των απλών πολιτών. Η ασυλία είναι μεγάλη πηγή απονομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος στα μάτια των πολιτών. Η διοίκηση διά του παραδείγματος δεν είναι απλά άλλος ένας τρόπος διοίκησης, είναι ο μόνος τρόπος διοίκησης. Η ασυλία των πολιτικών τροφοδοτεί το περιθώριο, γεννά μίσος στις ψυχές αρκετών πολιτών, αμφισβητεί τα θεμέλια της δημοκρατίας, την πίστη στο δημοκρατικό πολίτευμα. Από την άποψη αυτή, όσοι χρόνια τώρα υποστηρίζουν την κατάργηση της ασυλίας και την ισονομία πολιτών και πολιτικών, όπως και η κυρία Καρυστιανού, έχουμε δίκιο.
Κάποιοι ισχυρίζονται πως τότε οι πολιτικοί είναι εκτεθειμένοι σε κινδύνους από μηνύσεις για ψύλλου πηδηματάκια, από ημίτρελους, δικομανείς κ.λπ. Νομίζω οι εισαγγελείς και οι δικαστές μας έχουν την ικανότητα να ξεχωρίσουν το προφανώς αβάσιμο, το οποίο μάλιστα τιμωρείται, όταν είναι προφανές και εν γνώσει τής αναληθείας το ψευδές της μήνυσης. Επίσης, ουδείς υποχρεώνει κάποιον να ασχοληθεί με την πολιτική, η οποία προφανώς και έχει κινδύνους συγκρούσεων, δίκαιης ή άδικης στοχοποίησης. Οπως λέει παλιό ρητό των Αλεξιπτωτιστών, «όποιος φοβάται πέφτει και κοιμάται». Ας κάτσει σπίτι του, αν φοβάται τις μηνύσεις.
Επίσης, στην αστική Δημοκρατία ισχύουν και άλλοι κανόνες, με βασικότερο την εφαρμογή των νόμων, στους οποίους δεν περιλαμβάνεται «το δίκιο του εργάτη», ό,τι κατεβάσει η γκλάβα καθενός, είτε γιατί πιστεύει πως έχει δίκιο είτε γιατί ως κόμμα, οργάνωση, ΜΜΕ έχει νοοτροπία νεκροφάγου γύπα, με στόχο πολιτικά οφέλη, ψηφαλάκια, τηλεθέαση. Είναι τουλάχιστον προκλητικό να βλέπουμε κομματόσκυλα, κόμματα ολόκληρα, βαμμένες συνδικάλες κσι στρατευμένες ντουντούκες, που υποστηρίζουν τον φονιά Κουφοντίνα, που χλευάζουν τα θύματά του, που σπάνε το μνημείο των νεκρών της ΜΑΡΦΙΝ, που κάνουν την πάπια για τη δολοφονία τους, που υποστηρίζουν τους χασάπηδες φονιάδες και βιαστές της Χαμάς, μαζί με νεοναζί, που επιχαίρουν ή σιωπούν όταν δολοφονούνται ή τραυματίζονται αστυνομικοί, που υποστηρίζουν τους δουλεμπόρους διακινητές, που έχουν πνίξει χιλιάδες, να παριστάνουν τώρα τις μοιρολογίστρες στα Τέμπη.
Οι οικογένειες των θυμάτων έχουν δικαίωμα να πουν ό,τι θέλουν, να καταγγέλλουν, να απαιτήσουν, να μηνύσουν, να παραστούν για την υποστήριξη της κατηγορίας ενώπιον της Δικαιοσύνης. Οποιος τους χλευάζει είναι πολιτικά ηλίθιος και παλιάνθρωπος, προσφέρει δε και κάκιστη πολιτική υπηρεσία στην κυβέρνηση και τη Ν.Δ.
Εξίσου κτηνώδης όμως είναι η πολιτική εκμετάλλευση από τη μηδενιστική νεκρολάγνα αριστερά, που, όπως και επί μνημονίων, κάθεται μια ζωή στο κλαρί σαν όρνεο, περιμένοντας αίμα, νεκρούς, καταστροφή μπας και νεκραναστηθεί από την έκπτωση και ανυποληψία όπου βρίσκεται, κερδίζοντας ποσοστά. Αρέσει ή όχι στον όχλο που διψάει για αίμα και στον οποίο απευθύνονται οι μηδενιστές με ελπίδες χάους και αυτοδικαίως, η Δικαιοσύνη δεν απονέμεται στο πεζοδρόμιο, ούτε στα κοινωνικά δίκτυα, που έχουν γεμίσει Ροβεσπιέρους με ηρωικά ψευδώνυμα, παντόφλες και χολερική ρητορική, δειλές νούλες με διαδικτυακή κουκούλα. Από την τελευταία μικροκλοπή ως το τρομερό έγκλημα αρμόδια είναι η Δικαιοσύνη, και ως τώρα και η Βουλή, μέχρι να αλλάξουν οι νόμοι περί βουλευτικής ασυλίας και ευθύνης υπουργών. Και οι νόμοι επίσης δεν αλλάζουν στο πεζοδρόμιο, το κανονικό ή το διαδικτυακό. Αλλάζουν στη Βουλή, όταν προκύψει άλλη πλειοψηφία μέσω των εκλογών.
Η δε απονομή της Δικαιοσύνης απαιτεί ψυχρό αίμα και απόσταση, αντικειμενικότητα. Οποιος ονειρεύεται, όπως σε άλλους τόπους και χρόνους, τη «∆ικαιοσύνη του όχλου», κρεμάλες, σταυρούς και καμμένους ανθρώπους, σφαίρες στον αυχένα μέσα σε χαντάκια και συνοπτικές διαδικασίες από αυτόκλητους «δικαστές» δεν έχει θέση στη ∆ημοκρατική Πολιτεία – είναι εχθρός της.
