Έπρεπε να φτάσουμε στη σημερινή κατάσταση, όπου η Τουρκία απειλεί ξεκάθαρα τη χώρα μας, για να διαπιστώσουμε πέφτοντας από τα σύννεφα ότι μεγαλώσαμε με μύθους.
Από τη Δρ. Ελένη Παπαδοπούλου*
Πρώτος μύθος, η ελληνοτουρκική φιλία. Ξοδεύτηκε πολύ μελάνι για να συμπαθήσουμε τον Τούρκο, με τον οποίο, όπως μας έλεγαν, δεν είχαμε τίποτα να χωρίσουμε. Κι ας είχε σφάξει τον μικρασιατικό Ελληνισμό, κι ας είχε βυθίσει στο σκοτάδι την Ελλάδα για 400 χρόνια, κι ας είχε ακρωτηριάσει τη χώρα, κι ας είχε πάρει σχεδόν τη μισή Κύπρο πρόσφατα.
Από κοντά και ο «πνευματικός» κόσμος της χώρας, παρέα με πολιτικούς και δημοσιογράφους της δεκάρας να αερολογούν περί ειρηνικής συνύπαρξης, ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας και ελληνοτουρκικής συνεργασίας κοιμίζοντας την ελληνική κοινωνία.
Δεύτερος μύθος, τα σύνορά μας είναι σύνορα της Ευρώπης και, αν συμβεί κάτι, η Ευρώπη θα μας σώσει. Περιμένουμε, δηλαδή, να έρθει ο Άγγλος, Γάλλος, Πορτογάλος να υπερασπιστεί τα σύνορά μας και να σκοτωθεί για αυτά ενδεχομένως, ενώ εμείς θα έχουμε τον Στρατό μας να παριστάνει το υπηρετικό προσωπικό σε λαθρομετανάστες και τους υπόλοιπους Έλληνες να βλέπουν τουρκοσίριαλ, βιζιτοεκπομπές και να πίνουν φρέντο εσπρέσο μέτριο προς γλυκό με στέβια.
Αυτό το εξαιρετικά απίθανο σενάριο οι Έλληνες το έχουν πιστέψει. Η ελληνική κοινωνία έχει τελικά μεγάλο πρόβλημα αντίληψης, αλλά κάποια στιγμή πρέπει επιτέλους να πάψει να λειτουργεί σαν να πάσχει από εγκεφαλική παράλυση.
Τρίτος μύθος, η χώρα, αφού είναι μέλος της Ε.Ε., έχει γίνει Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Γερμανία, μια χώρα χωρίς παρανοϊκούς γείτονες, με εξαιρετική οικονομία και μεγάλη δύναμη. Ως εκ τούτου, οι πολιτικοί της δεν έχουν λόγο να ασχολούνται με την άμυνά της. Μπορούν να αφοσιωθούν στα ρουσφέτια. Οι Έλληνες μπορούν να ζουν ανέμελοι και ευνουχισμένοι επαρκώς, να διακατέχονται από αντιπολεμικά αισθήματα, από απέχθεια για τα όπλα, να συγκλονίζονται από αισθήματα αγάπης για το «δια-φορετικό», που όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει. Διότι κάποιοι τους είπαν ότι δεν κινδυνεύουν, ότι το πιο σημαντικό είναι οι «μεταρρυθμίσεις» και ο «εκσυγχρονισμός», ότι σε περίπτωση ανάγκης θα τους βοηθήσουν οι Ευρωπαίοι και ότι οι Τούρκοι είναι φίλοι μας.
Όλο αυτό το παραμύθι μέσα στο οποίο ζούσε ο Έλληνας, και εν πολλοίς εξακολουθεί να ζει, ήταν πραγματικά πολύ ωραίο και βολικό, μέχρι που μια ωραία πρωία ο Ερντογάν αποφάσισε ότι το Αιγαίο δεν ανήκει στα ψάρια του, ούτε στην Ελλάδα, αλλά ανήκει σε αυτόν.
Το θέμα τώρα είναι αν ο Έλληνας είναι έτοιμος να αντιληφθεί την κατάσταση και το χρέος του απέναντι στην πατρίδα ή αν θα εξακολουθήσει να στρουθοκαμηλίζει, περιμένοντας να τον σώσει ο Σούπερμαν.
*Διδάκτωρ Διδακτικής Γλωσσών και Πολιτισμών του Πανεπιστημίου Paris III – Sorbonne
Nouvelle
