Ο Κώστας Σημίτης υπήρξε ο πιο σκληρός και δύσκολος αντίπαλος της κεντροδεξιάς παράταξης. Και, υπό αυτή την έννοια, έχει τον σεβασμό μας.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Είναι το χαρακτηριστικό υπόδειγμα ηγέτη που, μολονότι μειοψηφία στο κόμμα του και στην κοινωνία, κατάφερε χάρη στη στήριξη-συμμαχία ποικίλων εξουσιαστικών μηχανισμών να κυβερνήσει αδιατάρακτα την Ελλάδα επί οκτώ ολόκληρα χρόνια. Υπήρξε η χρυσή επιτυχία της διαπλοκής. Η μείζων επένδυσή της. Η επικυριαρχία του και η επικράτησή του κατά τη διακυβέρνηση βασίστηκαν στο γεγονός ότι, μολονότι μειοψηφία στον λαό, είχε insiders στους θεσμούς.
Ακόμη και σήμερα, τα απομεινάρια του σε μικρά και μεγάλα κόμματα στα πανεπιστήμια, στη Δικαιοσύνη, στις Ανεξάρτητες Αρχές, στις τράπεζες, στην Ακαδημία Αθηνών, στα Μέσα Ενημέρωσης (διαμορφωτές κοινής γνώμης), στις ΜΚΟ, ακόμη και στο εσωτερικό της Δημόσιας Διοίκησης και της κυβέρνησης, σε κάθε θεσμό με «κύρος», είναι υπαρκτά και του εξασφαλίζουν πληροφορία, προστασία και πρόσβαση στις αποφάσεις. Μεγάλη δουλειά το «δίκτυο».
Ωστόσο, το μεγάλο άλμα γι’ αυτό το σύστημα είναι η ανάρρηση κάποιου μέλους του, του ιδίου του κ. Σημίτη ή άλλων πολιτικών παραγώγων του (συνταγματολόγοι, διοικητές τραπεζών, πρώην υπουργοί Οικονομικών κ.λπ.), στο αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Πολύ «φοβούμαι», όμως, ότι ο προβοκατόρικος τίτλος του πρόσφατου -χολερικού, κατά βάση- άρθρου του εναντίον του Κώστα Καραμανλή στα «Νέα» αποτέλεσε το κρίσιμο στρατηγικό λάθος του «γκουρού» του εκσυγχρονισμού.
Και τούτο, για δύο λόγους: Το άρθρο Σημίτη κατά Καραμανλή, πρώτον, ξύπνησε τα κοιμώμενα ανακλαστικά της παράταξης και προϊδέασε κάθε ενδιαφερόμενο για το τι είδους αναταραχή θα προκληθεί στην Κοινοβουλευτική Ομάδα, στην παράταξη, στην κοινωνία, αν τυχόν επικρατήσει υποψηφιότητα Σημίτη ή παράγωγό της, όσο «απολιτίκ» κι αν εμφανιστεί αυτό.
Άνθρωποι από διαφορετικές εσωκομματικές πτέρυγες μέσα στη Ν.Δ. ενώθηκαν μέσα σε μια βραδιά κάτω από ένα απλό σκεπτικό: Αυτός που δεν μπορεί σήμερα να ορίσει τις εξελίξεις στο κόμμα του οποίου υπήρξε πρόεδρος, το ΠΑΣΟΚ, δεν δύναται να παρέμβει για να ορίσει τις εξελίξεις στον χώρο της Κεντροδεξιάς, στη Ν.Δ. Είναι τόσο ομαδικό το ανάθεμα της κοινωνίας, που εν τέλει φθάνει και ως πίεση στους βουλευτές της Ν.Δ.
Το άρθρο Σημίτη, δεύτερον, δημιούργησε ευρύτερες πολιτικές και κοινωνικές συσπειρώσεις. Η επίθεσή του στον Καραμανλή προκάλεσε αντιδράσεις και από τα δεξιά και από τα αριστερά του πολιτικού φάσματος. Ίνα αποδειχθή ότι δεν υπάρχει αντιπαλότητα με το πρόσωπο, αλλά με τις αντιλήψεις του, τις πρακτικές του και την κοσμοθεωρία του.
Μέχρι πρότινος, ο πρώην πρωθυπουργός αρεσκόταν να χύνει όπως η… σουπιά το δηλητηριώδες μελάνι της και να εξαφανίζεται. Δεν ήταν μαθημένος να κάνει αυτός τη βρόμικη δουλειά. Στο συγκεκριμένο επεισόδιο εμφανίστηκε να κάνει ακριβώς αυτό – τη βρόμικη δουλειά. Κι ας μην ήταν ο σκοπός του.
Στο συγκεκριμένο συμβάν δεν κατάφερε να πείσει ότι ηγείται. Έμοιαζε με «υπάλληλο» που υπηρετεί ευρύτερο σχεδιασμό τρίτων, όχι δικό του. Φυσικά, δεν είναι «υπάλληλος» -μακριά από εμάς τέτοια σκέψη-, αλλά αυτή την εντύπωση έδωσε. Στη θέση του Κώστα Καραμανλή θα του έστελνα ένα μεγάλο μπουκέτο λουλούδια. Και διότι χάρη στον κύριο Σημίτη τυπώθηκε η λέξη «Καραμανλής» με πηχυαία γράμματα και διότι έδρασε ως χορηγός επικοινωνίας του, μα, το κυριότερο, γιατί -επαναλαμβάνω- ξύπνησε τα κοιμώμενα ανακλαστικά της παράταξης εναντίον του εκσυγχρονισμού και των νέων συνοδοιπόρων του.
Εν τέλει, μπορεί να παρέμβει ο κύριος Σημίτης στο εσωτερικό της Κεντροδεξιάς. Πράγματι! Αλλά για να την ενώσει και να τη συσπειρώσει έτι περαιτέρω. Όχι για να τη διασπάσει. Μεταξύ μας; Δεν είναι και λίγο. Η παράταξη του χρωστά.
