Μεγάλωσαν και ομόρφυναν την Ελλάδα

Η αθωότητα, ο ρομαντισμός, η ευγένεια και η χαλαρότητα των μουσικών της Μεταπολίτευσης κόντρα στον θυμό, στην απληστία, στο άγχος και στην ταχύτητα της εποχής

Must Read

Το παρατήρησα πρώτη φορά βλέποντας κλασικές ελληνικές ταινίες της δεκαετίας του 1960 και του 1970 . Το θυμήθηκα ξανά στη συναυλία του Μανώλη Μητσιά στις «Λεύκες» της Πάρου, τον Αύγουστο. Το επιβεβαίωσα κατά τη διάρκεια της συναυλίας του Σκάι προς τιμήν του «δασκάλου» Λευτέρη Παπαδόπουλου, τον οποίο παλιά «πετύχαινα» πάντα στην ταράτσα της Μίνας στην Ακρόπολη, στο ρεστοράν Αττικός, με την παρέα του, άλλοτε τον Λαλιώτη, άλλοτε τον Σηφουνάκη, άλλοτε τον Λιάνη, νομίζω καμιά φορά και με τον Βενιζέλο. Αναφέρομαι στο ύφος των ταινιών, των μελωδιών και των στίχων που μας κληροδοτεί η κατασυκοφαντημένη Μεταπολίτευση. Στη θεμελιώδη διαφορά τους με το άνοστο σήμερα.

Πάντοτε πίστευα ότι ο καλύτερος τρόπος για να ιχνηλατήσεις μια εποχή και να τη συγκρίνεις με μια άλλη είναι τα τραγούδια της, οι ήχοι της, οι στίχοι της. Οι ταινίες της. Εκεί καθρεφτίζονται όλα. Οταν έγραφαν ο Λευτέρης, ο Γκάτσος, ο Λοΐζος, ο Χατζιδάκις, ο Ξαρχάκος, ο Μίκης, η Λίνα, ο Σταμάτης, όταν τραγουδούσαν ο Στέλιος, ο Γρηγόρης, ο Μανώλης η Δήμητρα και η Αλκηστις, αυτή η χρυσή γενιά που σφράγισε τη Μεταπολίτευση, η εποχή διακρινόταν για την αθωότητά της, τον ρομαντισμό της, την έλλειψη ταχύτητας, την ευγένεια και τον συναισθηματισμό της. Τα νέα τότε δεν κυκλοφορούσαν από τη μια άκρη του πλανήτη μέσα σε δευτερόλεπτα. Η διακίνηση της πληροφορίας γινόταν κατά τρόπο τέτοιον που επέτρεπε στους πολίτες να την κατανοήσουν και να τη χωνέψουν.

Τα ήθη στις ανθρώπινες σχέσεις δεν είχαν βιασύνες. Ενα φλερτ για να καταλήξει έπαιρνε μήνες. Φτώχεια πολλή υπήρχε, φτώχεια καταραμένη μάλιστα, αλλά το χρήμα δεν ήταν Θεός. Το χιούμορ, το πείραγμα και η φάρσα ήταν συστατικά στοιχεία της ζωής των ανθρώπων. Οι μουτρωμένοι ήταν ντεμοντέ. Δεν άφηναν να τους πάρει από κάτω η ζωή. Και βεβαίως υπήρχε συναίσθημα, υπερχειλίζον συναίσθημα, όχι υπολογισμός. Τα νέα παιδιά σήμερα, όταν ακούν την κληρονομιά που μας αφήνουν οι μεγάλοι που έγραψαν χιλιόμετρα στις ζωές μας και μας όρισαν στις χαρές μας και τις λύπες μας, καταρχάς δεν μπορούν να την παρακολουθήσουν. Τους είναι ξένος ο ρυθμός, η «σλόου μόσιον», η μελωδία.

Γλυκανάλατοι εκ πρώτης όψεως οι στίχοι. Τα τραγούδια της νέας γενιάς -αυτό που οι ειδικοί ονομάζουν mainstream- είναι το ακριβώς αντίθετο της Μεταπολίτευσης. Είναι αντι-πολίτευση. Ο ρυθμός των τραγουδιών είναι γρήγορος, κοφτός, αγχώδης και λαχανιασμένος. Σαν να τρέχουμε να προλάβουμε κάτι, χωρίς άνεση χρόνου. Η μελωδία έχει θυμό, πολύ θυμό, αντίστοιχο με τον θυμό της εποχής. Ο στίχος περιέχει συνήθως κυνισμό και οι λέξεις, όταν είναι ελληνικές, είναι μισές, κομμένες στα δύο. Υποψία ρομαντισμού δεν υπάρχει. Στην πραγματικότητα, οι άνθρωποι τραγουδούν αυτό που ζουν. Αργή και ρομαντική η εποχή; Αργά και αθώα τα τραγούδια. «Σφαίρα» και επιθετική η εποχή; Μπιτ και θυμωμένα τα τραγούδια.

Το ζήτημα είναι, όμως, τι αντέχει στον χρόνο. Εξομολογούμαι ότι βρίσκω συγκλονιστικώς ενδιαφέρον ως θέμα διδακτορικής διατριβής τη θεματογραφία και τις αξίες, τις πηγές έμπνευσης των τραγουδιών δύο περιόδων: του 1974-2000 και του 2001-2024. Παρακολουθώντας σήμερα σε επαναλήψεις στην αγία ET2 το «Καλλιτεχνικό Καφενείο» με τους Πλέσσα, Τσιβιλίκα και Φέρρη, χαλαρώνω και αποσυναρμολογούμαι. Υπέροχα τα ελληνικά τους, υπέροχες οι μουσικές τους, μεγάλα τα μεγέθη που εμφανίστηκαν εκεί. Φεύγει μαζί τους η ένταση όλης της ημέρας στη διαβολεμένη πρωτεύουσα του άγχους. Σκέφτομαι ξανά ότι η έννοια του χρόνου είναι σχετική. Τι σημαίνει «γρήγορα», τι «αργά», ποιος το ορίζει; Ακούγοντας τα τραγούδια του Λευτέρη σκέφτομαι επίσης ότι η φαντασία είναι κινητήριος δύναμη για τη ζωή.

Ποιος άλλος θα μπορούσε να κάνει σουξέ τον διάλογό του με ένα… άγαλμα; Συνειδητοποιώ ότι η γεωγραφική (χτύπησε ο αέρας του Αιγαίου τον Παπαδόπουλο στα παιδικά του χρόνια) και η κοινωνική καταγωγή, ακόμη και η χαμηλή (η μητέρα του ήταν, νομίζω, οικιακή βοηθός), είναι στρατηγικό πλεονέκτημα. Τι βουτιά στα συναισθήματα ήταν αυτή που έκανε τον δάσκαλο να γράψει το περίφημο «το μερτικό μου απ’ τη χαρά μού το ‘χουν πάρει άλλοι/γιατί είχα χέρια καθαρά και μια καρδιά μεγάλη!». Η βουτιά της καταγωγής ήταν! Κάθε φορά λοιπόν που αναμετρώμεθα με την πολιτιστική κληρονομιά μας, με την κληρονομιά της Μεταπολίτευσης, πέρα από αριθμούς και μιζέριες, διαπιστώνω με χαρά ότι οι γενιές που φεύγουν μας άφησαν μεγάλη κληρονομιά.

Η γενιά του Παπαδόπουλου μεγάλωσε και ομόρφυνε την Ελλάδα. Και αυτό που με παρηγορεί είναι ότι στα πάρτι τους τα νέα παιδιά, αφού ακούσουν όλα τα «τρέχοντα», προσφεύγουν πάντα στα «έτοιμα» για να έρθουν στο κέφι. Δεν αποποιούνται την κληρονομιά τους, έστω και αν οι ρυθμοί της είναι πιο αργοί. Μεγάλη υπόθεση! Οπως έλεγε άλλωστε και ο Μίλτος, ένας διάσημος ταξιτζής που οδηγούσε μια θηριώδη γαλάζια Σεβρολέτ στο νησί μου, «πάω αργά γιατί βιάζομαι». Ας γίνει η μεταπολιτευτική χαλαρότης, λοιπόν, η νέα βιασύνη. Θα περάσουμε καλά.

Ακολουθήστε το newsbreak.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις τελευταίες & σημαντικές ειδήσεις.

Ακολουθήστε το newsbreak.gr στο κανάλι μας στο YouTube για να είστε πάντα ενημερωμένοι.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο newsbreak.gr

Κάθε σχόλιο δημοσιεύεται αυτόματα. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του. Ωστόσο, αυτό δε σημαίνει ότι υιοθετούμε τις απόψεις αυτές και διατηρούμε το δικαίωμα να αφαιρέσουμε συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια όπου τα εντοπίζουμε. Σε κάθε περίπτωση ο καθένας φέρει την ευθύνη των όσων γράφει και το newsbreak.gr ουδεμία νομική ή άλλη ευθύνη φέρει.

  1. Και εσύ αδελφέ ξέχασες να αναφέρεις τον θηλυκό Καζαντζίδη, πού την συνόδευε η Συμφωνική Ορχήστρα του
    Ισραήλ. Την ΕΛΕΝΗ ΒΙΤΑΛΗ Νο.1 φωνή όλων τών εποχών.
    Ευχές και χίλια καλά νάχεις

  2. Συμφωνώ μαζί σας αλλά με μία διόρθωση. Αναφέρατε δημιουργούς και καλλιτέχνες πού μεγάλωσαν τήν Ελλάδα και αναφερθήκατε σέ ονόματα μεταξύ άλλων σέ Γαλάνη Μητσιά Πρωτοψάλτη αλλά παραλείψετε τούς σπουδαιότερους πιστεύω. Στο Γιώργο Νταλάρα και στην Χαρούλα τήν Αλεξίου.

    • Και εσύ αδελφέ ξέχασες να αναφέρεις τον θηλυκό Καζαντζίδη, πού την συνόδευε η Συμφωνική Ορχήστρα του
      Ισραήλ. Την ΕΛΕΝΗ ΒΙΤΑΛΗ Νο.1 φωνή όλων τών εποχών.
      Ευχές και χίλια καλά νάχεις

  3. Η μεταπολίτευση είναι η μήτρα του σημερινού αισχους.
    Η σημερινή κατάντια είναι η συνέχεια της μεταπολίτευσης και ας τους χωρίζει μια άβυσσος ως προς την ποιότητα.

  4. Κε Κοττάκη δεν διαφωνώ στην διαπίστωση ότι οι συγκεκριμένοι Έλληνες καλλιτέχνες συνέβαλαν σε μια πιο όμορφη Ελλάδα αλλά όχι ότι την μεγάλωσε η Γενιά τους στο σύνολό της!

    Από που προκύπτει ότι την μεγάλωσαν?

    Από τους 700.000 Έλληνες μετανάστες του 1ου μνημονίου? (αν ισχύει ακόμα αυτός ο αριθμός και δεν έχει μεγαλώσει). Από την αστυφιλία εκείνης της Γενιάς που ερήμωσε την Ελληνική Ύπαιθρο με αποτέλεσμα οι κυβερνήσεις να φέρνουν μετανάστες για τις γεωργικές εργασίες με σοβαρό κίνδυνο την αντικατάσταση μας?

    Την επόμενη φορά που θα χρησιμοποιήσετε τον αναληθές ορισμό “Η γενιά του Παπαδόπουλου μεγάλωσε και ομόρφυνε την Ελλάδα.” πρέπει να σκεφτείτε ότι υπάρχουν Έλληνες που διαφωνούν σε τέτοιου είδους ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΤΙΚΕΣ ΓΕΝΙΚΟΛΟΓΙΕΣ σας αρέσει δεν σας αρέσει Κε Κοττάκη!

    υ.γ. αντιλαμβάνομαι ότι ως “ναυαρχίδα” της μεταπολίτευσης ( οι Δημ/φοι της μεταπολίτευσης ) βλέποντας το Ε.Εκαραβακι να βυθίζεται αύτανδρο ψάχνετε “σανίδα σωτηρίας” αλλά ήμαρτον με τις ανυπόστατες συγκρίσεις.

    • και αν κάποιος νομίζει ότι λέω ανακρίβειες ή ψέμματα όσο αφορά οτι το “Ε.Εκαραβακι να βυθίζεται αύτανδρο”

      σας προκαλώ να κάνετε αναζήτηση με το απο κατω κείμενο

      “EU represented 15.2% of world’s GDP in 2021 – Eurostat”

      και να σας ενημερώσω οτι αυτό που λέει, δηλαδή οτι το ΑΕΠ της ΕΕ ειναι το 15.2% του παγκόσμιου ΑΕΠ ηταν …

      30% το 1980 που μας έβαλαν σε αυτήν την…

      εθνοκτόνα ένωση που το μόνο που κατάφερε να κάνει σε αυτές τις 4 δεκαετίες ήταν ο πλήρης αφελληνισμός-ανθελληνισμός της Ελλάδας αλλά και του Κράτους της!

      υ.γ. και αν θέλετε να μάθετε πως το “πέτυχε να χέσει το μισό ΑΕΠ” της η ΕΕ μέσα σε 4 δεκαετίες η απάντηση ειναι απλή.

      Μετάφερε το 1980 ολες τις μεγάλες βιομηχανίες της στην ΚΙΝΑ & μεσα σε 4 χρόνια αυτοι έφτιαξαν ενα φασόν δικό τους εργοστάσιο διπλα σε καθε ευρωπαικο με αποτέλεσμα της κυριαρχίας της ΚΙΝΑΣ στην παγκόσμια οικονομία που σημερα ειναι το … 30% του Παγκοσμιου ΑΕΠ. Δηλαδή οσο ηταν η ΕΕ το 1980 και πριν αυτή αποφασισει να μας καταστρέψει ολους τους Ευρωπαίους και εμπράκτως τους Έλληνες το 2010!

      καταλάβατε τωρα γιατι ειπα το “Ε.Εκαραβακι να βυθίζεται αύτανδρο” ? ναι καταλαβατε, οπως ξερουν και ολοι οι ελληνες οτι το πολιτικο δουλεμα με την καλή ΕΕ, τις καλιες γενιες αλλά τους “κακους και μη αποδοτικούς ελληνες ” … παρατραβηξε!

  5. Τι πιο συνηθισμένο από τη νοσταλγία της “παλιάς καλής εποχής”. Όμως κάθε εποχή έχει τα καλά και τα στραβά της, καλύτερα να κοιτάμε μπροστά.

ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΧΟΛΙΟΥ

εισάγετε το σχόλιό σας!
Πληκτρολογήστε το όνομα σας

Latest News

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

«Σήμερα έφυγε από τη ζωή ένας σπουδαίος μουσικός και συνθέτης» – Το αντίο της Άννας Βίσση στο Μίμη Πλέσσα

Κατάμεστο ήταν χθες το Καλλιμάρμαρο Στάδιο, στη συναυλία που έδωσε η σπουδαία Άννα Βίσση και διήρκησε περισσότερο από 3,5...

More Articles Like This