Η φωνή του Βασίλη Γεωργίου μπορεί να σίγησε, αλλά θα ζει για πάντα μέσα από την περιγραφή του μεγάλου τελικού της ΑΕΚ με τη Σλάβια Πράγας το 1968 στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Είναι ο άνθρωπος που έδωσε τον χαρακτηρισμό «Βασίλισσα» στην μπασκετική ΑΕΚ.
Τον περασμένο Απρίλιο είχε παραχωρήσει συνέντευξη στην εφημερίδα Live Sport για τη βραδιά εκείνη. Μίλησε και για άλλα πολλά.
Φαίνεται απίστευτο, αλλά είναι αληθινό. Από τον θρίαμβο της ΑΕΚ εκείνο το βράδυ της 4ης Απριλίου 1968 στο Παναθηναϊκό Στάδιο έχουν διασωθεί λίγα μέτρα φιλμ κι αυτό… βουβό και με κακό φωτισμό. Σκόρπιες εικόνες με λίγα καλάθια και πανηγυρικά στιγμιότυπα που δεν μπορούν να αποδώσουν στο ελάχιστο την ατμόσφαιρα της εποχής.
Ευτυχώς, από εκείνο τον θρίαμβο διασώθηκε ο ήχος για να μας δώσει την ατμόσφαιρα. Είναι η περιγραφή του Βασίλη Γεωργίου για τον τότε ραδιοφωνικό σταθμό των Ενόπλων Δυνάμεων, η οποία κυκλοφόρησε σε δίσκο που έγινε ανάρπαστος.
Σήμερα, ο άνθρωπος που έγινε η φωνή της Βασίλισσας ζει στην Πάτρα. Δεν κρατά μόνο τις αναμνήσεις του. Παραμένει ενεργός. Παρακολουθεί τα αθλητικά δρώμενα και παρεμβαίνει με αναρτήσεις του στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Εκείνο το βράδυ όμως στο Παναθηναϊκό Στάδιο τον σημάδεψε…
«Ξέρεις τι είναι να σε σταματούν στον δρόμο νέα παιδιά που το 1968 δεν είχαν γεννηθεί ούτε οι γονείς τους και να σου λένε για εκείνο τον αγώνα; Είναι συγκινητικό. Όταν έμενα στην Αθήνα με έπαιρναν διάφοροι και μου έλεγαν: Στις 4 Απριλίου, ραντεβού στο Στάδιο για να θυμηθούμε τη στέψη…».
Το 1968 η τηλεόραση έκανε τα πρώτα της βήματα. Τεχνικά δεν υπήρχε η δυνατότητα να δείξει το ματς σε όλη την Ελλάδα. Παρηγοριά το ραδιόφωνο. Το τρανζιστοράκι. Ακόμα και μέσα στο Στάδιο οι περισσότεροι το είχαν μαζί τους και παρακολουθούσαν τον αγώνα. Είναι αχανές το Καλλιμάρμαρο, στο πάνω διάζωμα με το… ζόρι ξεχωρίζεις τις ομάδες.
«Εκείνο το βράδυ μιλούσε η καρδιά μου. Ξέρεις, αγαπήθηκε αυτή η μετάδοση γιατί ήταν αληθινή. Μιλούσε ο Βασίλης στους φίλους του. Στους ανθρώπους που είχαν την ίδια αγωνία. Δεν ήταν τίποτα το προσποιητικό. Το ψεύτικο. Ακόμη και άνθρωποι που δεν είχαν σχέση με τον αθλητισμό την άκουγαν. Ήταν το γεγονός της ημέρας…».
– Ο δίσκος πώς προέκυψε;
«Λίγες μέρες πριν από τον αγώνα ήρθε στο σπίτι μου ένας κύριος και μου πρότεινε να κυκλοφορήσει σε δίσκο ο αγώνας. Αργότερα πήγα στην Columbia κι εκεί γνώρισα τον Στέλιο Καζαντζίδη. Δίπλα στον τεχνικό του ραδιοφώνου βρισκόταν και ο ηχολήπτης για τον δίσκο. Όταν κυκλοφόρησε η ηχογράφηση στα δισκοπωλεία με πήρε τηλέφωνο ο παραγωγός και μου είπε: “Ξεπουλάμε…”. Πρέπει να πούλησε 300.000 αντίτυπα, ασύλληπτο νούμερο για την εποχή. Να φανταστείς στα ταξίδια που έκανα αργότερα στο εξωτερικό για μεταδόσεις έρχονταν άνθρωποι με τον δίσκο και μου ζητούσαν αυτόγραφο. Απίστευτα πράγματα!»
– Το ραδιόφωνο ήταν το… παράθυρο εκείνη την εποχή σε έναν άλλον κόσμο…
«Δεν υπήρχε τηλεόραση στη μορφή που ξέρουμε σήμερα. Μέσα από το ραδιόφωνο και τις αθλητικές μεταδόσεις μπορούσε ο Θεσσαλονικιός να ακούσει ένα ματς που γινόταν στην Αθήνα και το αντίστροφο. Πηγαίναμε παντού…».
– Τα προηγούμενα ματς της ΑΕΚ μέχρι τον τελικό καλύφθηκαν ραδιοφωνικά;
«Βεβαίως. Και τα εντός και τα εκτός. Μάλιστα θυμάμαι το πρώτο εκτός έδρας με την ΚΑΣ στην Ισπανία. Με έβαλαν μέσα στο γήπεδο, επάνω σε μια εξέδρα, για να κάνω τη μετάδοση».
– Έχω ακούσει μια ιστορία για τις Βρυξέλλες στο ματς με την Άντερλεχτ και τους φωτογράφους…
«Αλήθεια είναι. Όταν έκαναν σουτ ο Αμερικάνος ή ο Τρόντζος άναβαν τα φλας για να τους… τυφλώσουν. Τα λέιζερ εκείνης της εποχής (γέλια…). Είδαμε ότι ούτε ο διαιτητής ούτε ο παρατηρητής έκαναν τίποτα και στη ρεβάνς οι δικοί μας φωτογράφοι τους τρέλαναν στις… φλασιές τους Βέλγους. Μία τους και μία μας…».
– Το πιο δύσκολο ματς εκείνης της πορείας πιο ήταν;
«Ο ημιτελικός με τη Βερέζε. Πήγαμε στην Ιταλία και η αντίπαλός μας ήταν μια 100% επαγγελματική ομάδα. Το ματς το είχαν στημένο απ’ όλες τις μεριές. Ήθελαν το Κύπελλο. Χάσαμε με 18 πόντους και θυμάμαι τον γιατρό της ΑΕΚ, τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, να λέει: Στην Αθήνα δεν θα γλιτώσετε. Στην Αθήνα κερδίσαμε με 20 πόντους. Τρέμαμε μην πάει το ματς στην παράταση. Ο Τρόντζος έπαιζε τραυματίας και δεν θα άντεχε άλλο. Στο γήπεδο υπήρχαν 35.000 άνθρωποι. Μάλιστα βάλαμε τους Ιταλούς για να πάνε στα αποδυτήρια να περάσουν από τα Προπύλαια και να διασχίσουν όλο το Στάδιο. Έμειναν με το στόμα ανοιχτό. Ένας Ιταλός με ρώτησε: “Μα καλά, αυτοί εκεί ψηλά πώς θα δουν τον αγώνα;”. “Ήρθαν για να φωνάξουν, να τον νιώσουν”, του απάντησα».
– Πώς ήταν τότε οι μεταδόσεις, χωρίς ριπλέι, χωρίς στατιστικά…
«Μιλούσε η ψυχή. Ένα σου λέω, επειδή δεν μπορούσα να κρατήσω τους πόντους στη διάρκεια της μετάδοσης έδινα ένα χαρτί με τα ονόματα των δικών μας παικτών στον τεχνικό και μόλις με άκουγε, ότι ο Αμερικάνος, ας πούμε, που ήταν και η αδυναμία μου, έβαλε καλάθι, το σημείωνε. Έτσι είχα μια εικόνα του κάθε παίκτη και από στατιστικής άποψης. Για τους… ξένους, είχε ο Θεός!»
– Πώς μπήκαν οι μεταδόσεις, όχι μόνο του μπάσκετ, αλλά και του ποδοσφαίρου στο ραδιόφωνο;
«Υπήρχαν άνθρωποι με μεράκι. Αγαπούσαν τη δουλειά τους κι ήταν φίλαθλοι. Ο Νίκος Μουρκάκος, που ήταν στο Ενόπλων, μου έλεγε: “Βασίλη, να καλύψουμε κι αυτό το ματσάκι…”. Τρέχαμε όλοι. Ήταν περισσότερο χόμπι παρά δουλειά. Κι υπήρχαν άνθρωποι εξαιρετικοί σε αυτόν τον τομέα. Ο Μιχάλης ο Γιαννακάκος στο ΕΙΡ είχε γράψει ιστορία με τις περιγραφές του, ο Γιώργος Βελαχουτάκος επίσης. Ακόμα κι ο Νίκος ο Φώσκολος έκανε περιγραφές ποδοσφαιρικών αγώνων κι έγραφε ταυτόχρονα θεατρικά έργα για το Ενόπλων…».
– Θυμάστε κάτι έντονο από εκείνη την εποχή;
«Πολλά, αλλά ένα θα σας πω. Έπαιζε η ΑΕΚ στη Θεσσαλονίκη για το ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα. Ήμουν απεσταλμένος και μια αθλητική εφημερίδα της πόλης έγραψε ότι έρχεται ο κιτρινόμαυρος σπίκερ να περιγράψει τον αγώνα. Αρχίζει το ματς, εγώ ήμουν μέσα στον αγωνιστικό χώρο, βάζει ο Παπαεμμανουήλ ένα έξοχο γκολ, αλλά η ΑΕΚ οπισθοχώρησε. Λέω, λοιπόν, στη μετάδοση, ότι ο ΠΑΟΚ έχει πάρει τον έλεγχο και απειλεί με ισοφάριση. Δεν πέρασε ούτε ένα λεπτό και όντως ο ΠΑΟΚ ισοφάρισε. Τότε γίνεται το εκπληκτικό. Από την εξέδρα ακούω την ιαχή “Γεωργίου – Γεωργίου”! Ο κόσμος άκουγε τη μετάδοση από τα τρανζιστοράκια. Έκλεψα τη δόξα του σκόρερ. Ο ΠΑΟΚ πάντως νίκησε 3-2 και μετά το ματς ήρθε ένας δημοσιογράφος από την εφημερίδα που είχε γράψει για μένα και ζήτησε συγγνώμη».
– Αργότερα περάσατε και στην τηλεόραση…
«Ήμουν τυχερός γιατί εκεί υπήρχε ένας μεγάλος δημοσιογράφος, ο Κώστας Σισμάνης. Φίλαθλος που είχε εργαστεί στο BBC. Αυτός λοιπόν μου έμαθε να λέω: “Αγαπητοί ακροατές, βρισκόμαστε το στάδιον της Νέας Φιλαδελφείας, όπου διεξάγεται ο αγών της ΑΕΚ με τον Ολυμπιακό. Εις το 14ο λεπτό το σκορ είναι…”. Το βασικό. Λες πού βρίσκεται, το λεπτό και το σκορ. Μετά πες ό,τι θες, αν έχει συννεφιά, αν παίζουν καλά οι ομάδες. Η βασική πληροφορία πρώτη σε ένα γεγονός που εξελίσσεται».
– Από όλες αυτές τις μεταδόσεις εκτός από τον τελικό της ΑΕΚ με τη Σλάβια τι έχει διασωθεί;
«Δυστυχώς τίποτα. Ενώ κρατούσα κάποιες μεταδόσεις σε μαγνητοταινίες, όταν έμενα στην Αθήνα, στη Νέα Σμύρνη συγκεκριμένα, το σπίτι μου έπιασε φωτιά και κάηκαν όλες. Κρίμα…».
