Αβάσταχτος παραμένει ο πόνος των συγγενών των θυμάτων της σιδηροδρομικής τραγωδίας στα Τέμπη, που σημειώθηκε σαν σήμερα ένα χρόνο πριν.
Για τους ανθρώπους που έμειναν πίσω ο χρόνος έχει σταματήσει εκείνη την αποφράδα μέρα και από τότε η ζωή τους έχει αλλάξει χωρίς να υπάρχει γυρισμός.
Ακόμα μια συγκλονιστική κατάθεση ψυχής έκανε ο 31χρονος Νίκος Ζήσης, ο οποίος έχασε την 34χρονη γυναίκα του Αθηνά Κατσάρα και έγινε μάνα και πατέρας για τον παιδί τους. Η οικογένεια είχε πάει στην Αθήνα για τριήμερο και επέστρεφε στην Κατερίνη. Ο Νίκος σηκώθηκε να πάει στην τουαλέτα και τότε έγινε η σύγκρουση. Εκείνος γλίτωσε με τραύματα αλλά η γυναίκα του χάθηκε όπως και άλλες 56 ψυχές.
Για ένα χρόνο ο Νίκος πενθούσε για την γυναίκα του και προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια του για να μεγαλώσει τον γιο τους που είναι μόλις τριών ετών. Η εικόνα του μικρού να κοιτά το κάδρο της αδικοχαμένης μητέρας του στις μύτες των ποδιών του έχει κάνει το γύρο του διαδικτύου και έχει κάνει μάτια να βουρκώσουν.
«358 μέρες χωρίς την Αθηνά»: Σώθηκε από το έγκλημα στα Τέμπη, αλλά «έχασε» τη γυναίκα του
Η Αθηνά Κατσάρα:
Συγκεκριμένα, σε εξομολόγησή του στο voria.gr ο Νίκος Ζήσης είπε:
«Προσπαθούσα να μη σκεφτώ όλα όσα συνέβησαν, αν και ήταν δύσκολο… Ήθελα πιο πολύ να προστατέψω το παιδί μου, να μη με βλέπει στεναχωρημένο και να τον κάνω να νιώθει σιγουριά δίπλα μου. Όσο κυριαρχούσε ο σωματικός πόνος μπορώ να πω ότι δεν σκεφτόμουν τόσο. Με το που άρχισε να υποχωρεί ο σωματικός πόνος κυριάρχησε ο ψυχολογικός και τότε ήρθαν τα πολύ δύσκολα…
Με το χέρι στην καρδιά, αν ήταν να διαλέξω το ποιος θα φύγει θα προτιμούσα να ‘μαι εγώ, γιατί, όπως έχω πει, ένα παιδί μένει ορφανό όταν φεύγει η μητέρα. Και η μητέρα μπορεί να κάνει τα πάντα πολύ καλύτερα έτσι ώστε να μεγαλώσει πιο σωστά το παιδί… Εγώ ξέρω ότι κάνω τα πάντα για τον Χρήστο μας, αλλά αυτή η ανιδιοτελής αγάπη της μάνας δεν συγκρίνεται με τίποτα στον κόσμο.
Θυμάμαι πολύ καλά όλες τις στιγμές μας στο τρένο του θανάτου. Πέντε λεπτά νωρίτερα ήμασταν στο κυλικείο, γυρίσαμε και καθίσαμε στις θέσεις μας, δεν πέρασαν πολλά λεπτά και όλα μαύρισαν. Η τελευταία της κουβέντα ήταν “Νίκο τον Χρήστο μας“, λες και ήξερε ότι θα φύγει και γω θα μείνω… Όπως βρέθηκα καρφωμένος πάνω σε μια λαμαρίνα, τσιμπιόμουν για να δω αν αυτό που ζούσα εκείνη τη στιγμή ήταν εφιάλτης ή πραγματικότητα… Άκουγα φωνές που λέγανε “καιγόμαστε” και φωνές που λέγαν “θα γίνει έκρηξη”. Μία κοπέλα ήταν περικυκλωμένη από φωτιά, και να μου ζητάει βοήθεια και να μην μπορώ να τη βοηθήσω και να της ζητάω συγγνώμη, να μην έχεις δύναμη να κουνηθείς και να βλέπεις το κλαδί με τη φωτιά να πέφτει πάνω στον ώμο… Ο Θεός με βοήθησε και έκανα 6-7 βήματα και έφυγα από το σημείο όπου πλησίαζε η φωτιά… Όσο περνούσε η ώρα οι φωνές λιγόστευαν και τώρα στο λέω με δάκρυα στα μάτια γιατί κατάλαβα γιατί λιγόστευαν. Όχι επειδή απεγκλωβίστηκαν, αλλά επειδή κάηκαν ζωντανοί πολλές από αυτές τις ψυχούλες, είμαι σίγουρος…».
«Όταν σου στερούν τη σύζυγο, τη μάνα, το παιδί σου, την αδερφή σου φυσικά και θα υπάρξει οργή και θυμός και πόσο μάλλον όταν οι υπαίτιοι κρύβονται πίσω από την πολιτική τους ασυλία και βλέπεις ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη στην Ελλάδα, στη χώρα που γεννήθηκες και μεγαλώνεις και το παιδί σου -δεν μας φτάνει η θλίψη και η στεναχώρια μας. Κουνάνε σε εμάς το δάχτυλο για το πώς θα πενθήσουμε… Σίγουρα οι πρώτοι που έπρεπε από την πρώτη στιγμή να είναι μέσα είναι ο Καραμανλής, ο Σπίρτζης και όσοι διετέλεσαν υπουργοί Μεταφορών… Δεν είναι μόνο το ανθρώπινο λάθος, είναι και αυτοί που δεν έκαναν τίποτα απολύτως για να αποτρέψουν το ανθρώπινο λάθος. Που για μένα το 2023 θα έπρεπε να υπάρχουν συστήματα ασφαλείας που θα απέτρεπαν το ανθρώπινο λάθος, αλλά είναι γλυκιά η καρέκλα τους , τα λεφτάκια τους -άλλωστε αυτά σταύρωσαν και τον Χριστό…»
«Δεν υπάρχει δικαίωση, το βλέπετε καθημερινά, κυριαρχεί η συγκάλυψη… Και όταν υπάρχει συγκάλυψη πάνω σε ένα έγκλημα είναι λες και δολοφόνησαν δυο φορές τους ανθρώπους μας. Προσπαθούν και κάνουν τα πάντα για να μην κουνηθούν από τις καρέκλες τους. Είναι ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ. Δικαίωση για μένα σημαίνει να ήταν μέσα στη φυλακή όλοι όσοι ευθύνονται, ούτε ένας περισσότερος ούτε ένας λιγότερος. Οι άνθρωποί μας στο χώμα, αλλά αυτοί στη φυλακή -και όχι να συνεχίζουν να είναι έξω λες και δεν έχει συμβεί τίποτα. Και αφού τα έχουν κάνει όλα τόσο σωστά γιατί δεν παραδίδουν την πολιτική τους ασυλία; Δεν έχουμε πάρει απάντηση».
«Σκέψεις για το μέλλον; Όταν κλείνει το σπίτι σου δεν μπορείς να κάνεις θετικές σκέψεις. Υπάρχει όμως το παιδί που δίνει έστω και αυτές τις χρωματιστές νότες στη μαυρίλα μας. Αν δεν υπήρχε το παιδί ίσως να μην υπήρχα και εγώ. Του στέρησαν την ανιδιοτελή αγάπη της μάνας του και θα κάνω τα πάντα για να μη στερηθεί τίποτα άλλο».
«Σηκώθηκε να πάει στο μπαρ…»
Ο καθηγητής Κτηνιατρικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ), Λυσίμαχος Παπάζογλου έχασε στο δυστύχημα τον 22χρονο γιο του, Γιώργο που ήταν φοιτητής στο τμήμα Φυσικής του πανεπιστημιακού ιδρύματος. Ο νεαρός είχε πάει στην Αθήνα και επέστρεφε στην πόλη του το μοιραίο βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου 2023. Ο Γιώργος καθόταν στο τρίτο βαγόνι και είχε σηκωθεί να πάει στο μπαρ να πάρει ένα μπουκάλι νερό όταν έγινε η σύγκρουση.
O αδικοχαμένος 22χρονος:
Ο κ. Παπάζογλου μέχρι σήμερα δεν έχει επισκεφτεί το σημείο του δυστυχήματος. Σε ραδιοφωνική του συνέντευξη στο voria.gr μιλά για το πώς πέρασαν οι μήνες, για την Εξεταστική ενώ όπως όλοι οι γονείς και συγγενείς ζητά δικαίωση για το δυστύχημα.
«Κανείς πολιτικός δεν έχει πει ποτέ στην Ελλάδα “φταίω και θα πληρώσω”», τονίζει.
Σχετικά με την κατάσταση του μετά την απώλεια συγκλονίζει όταν λέει:
«Ήταν ένα νέο παιδί αλλά δε μπόρεσε να συνεχίσει τη ζωή του. Δεν περιγράφεται με λόγια η κατάσταση που βιώνουμε, δε θα φύγει ποτέ από το μυαλό μας η εικόνα του γιου μας, θα το κουβαλάμε για πάντα μέσα μας».
Ακούστε όσα είπε ο κ. Παπάζογλου:
Δείτε επίσης:
- Στο «φως» νέα συγκλονιστικά βίντεο και ηχητικά από το μοιραίο δρομολόγιο των Τεμπών
- Σε πένθος και απεργιακό κλοιό η χώρα: Πορείες με κόκκινα μπαλόνια για τα θύματα των Τεμπών
- Τέμπη: Ενός λεπτού σιγή η Βουλή, αλλά η Εξεταστική δεν συνεδριάζει…
- Συγκλονίζουν οι επιζώντες των Τεμπών, έναν χρόνο μετά: «Οι εφιάλτες επιμένουν κι όταν είμαι ξύπνια»
