Ο Ματθαίος Γιαννούλης είναι από τις πιο γνωστές καλλιτεχνικές φυσιογνωμίες στο νησιώτικο τραγούδι, με έντονη προσωπικότητα. Διαθέτει όλο το «πακέτο», καθώς είναι μουσικός, τραγουδιστής, σύνθετης και στιχουργός.
Έχει απασχολήσει αρκετές φορές τα φώτα της δημοσιότητας και όχι μόνο με τα επαγγελματικά του. Ίσως γι’ αυτό δεν του αρέσει να δίνει συχνά συνεντεύξεις. Ωστόσο έκανε μια εξαίρεση για την «Espresso», ξετυλίγοντας το κουβάρι της ζωής και της καριέρας του.
Πού γεννηθήκατε και τι θυμάστε από τα παιδικά σας χρόνια;
Γεννήθηκα και ζούσα μέχρι τα 13 μου στην Απείρανθο της Νάξου, ένα χωριό γεμάτο ομορφιά και μουσική. Από εκεί πήρα και τα πρώτα μου ακούσματα, όταν μικρό παιδάκι έτρεχα στα καφενεία του χωριού, όπου έπαιζαν μουσική οι παραδοσιακοί οργανοπαίκτες και τους παρακολουθούσα. Τους κοιτούσα μέσα στα μάτια για να δω πώς συμπεριφέρονται και στα χέρια τους για να βλέπω και να μαθαίνω τις κινήσεις τους. Αξέχαστα χρόνια, που έχουν μείνει χαραγμένα στην ψυχή μου. Ημουν καλός μαθητής στο σχολείο και σε γενικές γραμμές υπάκουο παιδί, και στους γονείς μου αλλά και στους δασκάλους μου. Θυμάμαι τα βραβεία μου στις Κυκλάδες για τις εκθέσεις μου, που πάντα τις συνόδευα με ένα ποίημα. Αυτός ήταν και είναι ο τρόπος που μου αρέσει να εκφράζομαι.
Πώς αρχίσατε να ασχολείστε με το νησιώτικο τραγούδι;
Το τραγούδι, όπως είπα ήταν αυτό που με μάγευε από μικρό παιδί. Στα 13 μου ήρθα στην Αθήνα μόνο με τη μάνα μου, γιατί ο πατέρας μου δούλευε ως σμυριδεργάτης στα ορυχεία και έπρεπε να μείνει στη Νάξο δυστυχώς. Στην Αθήνα, λοιπόν, πήγα στο Εθνικό Ωδείο. Είχα μια καταπληκτική δασκάλα εκεί, την Αννα Διαμαντοπούλου, ενώ συγχρόνως πήγαινα και στον Χρήστο Κεσίδη και έκανα μαθήματα μπουζουκιού. Στο λαούτο τα πρώτα μου μαθήματα τα πήρα από τον Δημήτρη Φυρογένη Μετοχάρη και από τον Βασίλη Χατζόπουλο. Η μεγάλη μου αγάπη όμως ήταν το τραγούδι, το μικρόφωνο.
Στη δισκογραφία πότε μπήκατε;
Στα 21 μου αποφάσισα να μπω στον χώρο της δισκογραφίας. Εφτιαξα την πρώτη μου κασέτα (δεν υπήρχαν CD), πήγα μόνος μου και βρήκα τον μεγάλο μας Στάθη Κουκουλάρη, του έδειξα τα τραγούδια που είχα γράψει, σε στίχους και μουσική δικά μου, και του είπα ότι θέλω να μπω στο στούντιο. Ετσι κι έγινε. Τα έξοδα όμως ήταν πολλά και δεν υπήρχαν χρήματα, δυστυχώς. Οι γονείς μου πούλησαν ένα κτήμα που είχαμε στο νησί και μου έδωσαν τα λεφτά για να εκπληρώσω τα όνειρά μου. Εγιναν τα τραγούδια και μετά έπρεπε να τα κυκλοφορήσω. Πώς όμως; Κανένας δεν μου έδειχνε τον τρόπο, έπρεπε να τον βρω μόνος μου. Ετσι κι έκανα.
Ποιον τρόπο βρήκατε;
Πήγα στην Columbia και τους είπα ότι θέλω να βγάλω τα τραγούδια μου σε κασέτα. Μου ζήτησαν ένα τεράστιο ποσό (βρήκαν πελάτη, βλέπεις) και μου είπαν ότι έπρεπε να προαγοράσω και εμπόρευμα 5.000 κασέτες. Μίλησα με τους γονείς μου και προχώρησα. Προαγόρασα 5.000 κασέτες και πήγα στο νησί μου. Τότε δεν υπήρχαν internet, e-mail, facebook, YouTube και όλες οι ευκολίες που υπάρχουν σήμερα για να μπορείς να κάνεις γνωστούτσικα τα τραγούδια σου και να τα στείλεις σε κάποιον. Ετσι, λοιπόν, πήρα στη μασχάλη μια κούτα κασέτες και γύρισα όλη την Ελλάδα χτυπώντας πόρτες για να δώσω μια κασέτα μου ή να βρω ένα τοπικό ραδιόφωνο και να παρακαλέσω ή και να πληρώσω ακόμη για να παίξουν ένα τραγούδι μου. Συνάντησα κάθε καρυδιάς καρύδι, από ανθρώπους που ήθελαν να εκμεταλλευτούν ένα παιδί που κυνηγούσε τα όνειρά του μέχρι ανθρώπους που ήθελαν να βοηθήσουν. Υστερα από πολύ καιρό άρχισαν να ακούγονται τα τραγούδια μου σε πολλά μέρη και άρχισαν να ξεχωρίζουν. Το πιο σημαντικό όμως ήταν ότι είχα με το μέρος μου την αγάπη του κόσμου. Του κόσμου που άρχισε να με γνωρίζει και τους υπέροχους γονείς μου που ήταν η δύναμή μου.
Ποιες συνεργασίες σας και ποια τραγούδια σας ξεχωρίζετε;
Αγαπημένες συνεργασίες μου είναι με τον Γιώργο Κόρο, τον Στάθη Κουκουλάρη, τη Χαρούλα Λαμπράκη, τον Γιάννη Πάριο, τον Σταμάτη Γονίδη, τον Λευτέρη Πανταζή, την Αντζελα Δημητρίου και τη Μαρία Νομικού, που της έγραψα τα τραγούδια του πρώτου δίσκου της, τα «Θαλασσοταραχή», «Πάθος μου, λάθος μου», «Και με πιάνει μια τρέλα», «Το αγόρι από τη Νάξο», «Θύελλα και τρικυμία» και πολλά άλλα. Τα τραγούδια μου που κυκλοφορούν στο εμπόριο είναι περίπου 2.000 με 2.500, πάντα κάποια ξεχνάω!
Σημεία αναφοράς στην καριέρα σας;
Οταν ο αείμνηστος Γιώργος Κονιτόπουλος είπε στη δισκογραφική μου εταιρία ότι το μέλλον του νησιώτικου τραγουδιού λέγεται Ματθαίος Γιαννούλης και με επέλεξε να είμαι ο τελευταίος συνεργάτης του. Η συνεργασία αυτή είχε υπογραφεί στο μαγαζί Στούντιο, στη Λένορμαν, και, δυστυχώς, δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, αφού έφυγε για την Πάρο και δεν γύρισε ποτέ. Αλλη μια στιγμή μου που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι όταν ήμουν 25-26 χρόνων κι έγραφα στο στούντιο του Αντώνη Πετρίδη, στη Λιοσίων. Εκεί ήταν ένας γνωστός τραγουδιστής και έγραφε κι αυτός. Οταν τον είδα, χάρηκα και του είπα αυθόρμητα και ανθρώπινα: «Να πάω να πάρω καφεδάκι και καμιά τυρόπιτα να κεράσω;» Γύρισε τότε και μου είπε με κακία: «Εχεις εσύ λεφτά να κεράσεις εμένα;» Ενιωσα άσχημα και στενοχωρήθηκα πολύ με την απάντησή του. Τότε μεσουρανούσε και είχε πολλά λεφτά. Ηρθε όμως ο καιρός που αυτός ο «κύριος» μου ζήτησε δανεικά, και όχι μόνο αυτό, αλλά τον έκανα και μουσικό μου. Ολα πληρώνονται σε αυτή τη ζωή!
Φτάνοντας στο σήμερα, πώς είναι η ζωή σας;
Είμαι μια χαρά και πάνω από όλα είμαι ευτυχισμένος. Εχω τρία υπέροχα παιδιά, δύο γιους και μία κόρη, και μια υπέροχη γυναίκα που λατρεύω. Η σύζυγός μου μού δίνει ηρεμία, χαρά και ζωή. Είναι η γυναίκα που ήθελα πάντα να έχω και την ευχαριστώ για όλα.
Εχετε και φιλανθρωπική δραστηριότητα. Πείτε μου μερικά πράγματα γι’ αυτό…
Δεν μου αρέσει να μιλάω γι’ αυτό το κομμάτι και δεν θέλω να παίρνουν δημοσιότητα αυτά που κάνω. Το μόνο μήνυμα που θέλω να στείλω είναι το εξής: Οποιος ενδιαφέρεται να κάνει κάποιο χορό για φτωχά παιδιά ή με ειδικές ανάγκες εγώ πάντα θα είμαι εκεί αφιλοκερδώς. Η φωνή μου και τα τραγούδια μου ανήκουν σε αυτούς και όχι σε εμένα. Μακάρι να είχα εκατομμύρια να μοίραζα σε όλους όσοι έχουν ανάγκη, δεν τα έχω όμως.
Πώς θα περιγράφατε τον εαυτό σας;
Είμαι ένας άνθρωπος σχετικά χαμηλών τόνων αλλά με πολλές εκρήξεις. Αυτό είναι και η αφορμή για τις βιαστικές αποφάσεις που παίρνω. Είμαι ένας άνθρωπος που δεν μου αρέσει να ησυχάζω, θέλω συνέχεια να ψάχνομαι, να δημιουργώ νέα πράγματα και δεν μου αρέσει καθόλου να αντιγράφω τους άλλους. Θέλω να είμαι υπεύθυνος και για τις επιτυχίες μου και για τις αποτυχίες μου. Κατά τα άλλα, είμαι ένας άνθρωπος καθημερινός, με πολλούς φίλους, με μια ήσυχη οικογένεια, μια υπέροχη γυναίκα και τρία παιδιά που υπεραγαπώ. Πρωινά στο καφενείο, στη λαϊκή, στον γείτονα για ουζάκι και μεζεδάκι… απλά πράγματα δηλαδή.
Τι νέο ετοιμάζετε επαγγελματικά;
Είμαι πολύ χαρούμενος που ανήκω πλέον στη Siganos Music και ετοιμάζουμε όμορφα τραγούδια με τον Χριστόδουλο Σιγανό και τον Βαλεντίνο!
