«Η Κρήτη της Ντίνας Νικολάου» είναι ο τίτλος του νέου βιβλίου που ετοιμάζει αυτή την εποχή η διεθνούς φήμης Ελληνίδα σεφ, σε συνεργασία με τον μεγαλύτερο εκδοτικό οίκο της Γαλλίας.
Από τον Ηλία Μαραβέγια
Εχοντας διανύσει πολλά «χιλιόμετρα» στον «στίβο» της γαστρονομίας, η «Ντίνα Νικολάου de Grece», όπως την αποκαλούν οι Γάλλοι, μας μιλάει σήμερα για τους σταθμούς της διαδρομής της από τη Φθιώτιδα ως το Παρίσι.
Τι γεύσεις και τι αρώματα είχαν τα παιδικά σου χρόνια στην Κυρτώνη Φθιώτιδας;
Θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένο που είμαι γέννημα θρέμμα αγροτικής οικογένειας, γιατί μεγάλωσα μέσα σε αλήθεια, αγάπη και φροντίδα. Εκεί όπου όλοι είχαν θέση και μπορούσαν να βοηθήσουν κάπου, στις δουλειές, στους αγρούς, στο σπίτι. Ολα τα παιδιά κάτι κάναμε από πολύ μικρή ηλικία, το οποίο και μας άρεσε. Ηταν μεγάλη η χαρά να συνεισφέρεις. Με βοήθησε πολύ και γαστρονομικά ότι μεγάλωσα σε μια τέτοια οικογένεια, γιατί έχω μνήμες από γεύσεις αληθινές, το ίδιο κι από αρώματα. Εμαθα να ξεχωρίζω την καλή πρώτη ύλη και να τη συνδέω με την εποχή απλά επειδή το ζούσα. Μάλιστα, όταν όλα αυτά χρειάστηκε να τα διδάξω αργότερα στα παιδιά που εκπαίδευσα, τότε αντιλήφθηκα τον πλούτο που είχα ως παιδί.
Σπούδασες Διοίκηση Επιχειρήσεων στη Θεσσαλονίκη και κατόπιν έκανες μεταπτυχιακό στο Μάρκετινγκ στο Παρίσι. Σε φανταζόσουν, τότε, στέλεχος επιχείρησης;
Ως γνήσια Αιγόκερως, ήμουν πολύ οργανωτική πάντα, από μικρή, και είχα ηγετικές διαθέσεις. Μου άρεσε να έρχομαι σε επαφή με τους ανθρώπους, να τους κατευθύνω, να τους εμψυχώνω. Αισθανόμουν, λοιπόν, ότι θα μπορούσα να έχω θέση σε μια επιχείρηση σε σχέση με την οργάνωση, όπως, επίσης, να κάνω κάτι σχετικό με την επικοινωνία.
Στο Παρίσι, ωστόσο, άνοιξαν άλλοι δρόμοι για σένα: της μόδας και της μαγειρικής. Εκανες, μάλιστα, και σπουδές μοντελίστ…
Πήγα στη Γαλλία για να κάνω μεταπτυχιακό στο Μάρκετινγκ, όπως και έκανα. Ημουν 21 ετών όταν βρέθηκα ξαφνικά στη χώρα της μόδας, κάτι που με γοήτευσε. Στο ότι σπούδασα τελικά και μοντελίστ έπαιξε ρόλο ο αδελφός του πατέρα μου, ο οποίος διατηρούσε πολλά χρόνια τη δική του επιχείρηση με δημιουργίες prêt-à-porter στο Παρίσι. Χάρη σε εκείνον πήγαμε στη Γαλλία εγώ και η αδελφή μου, η Μαρία, για τα μεταπτυχιακά μας. Με μεγάλη χαρά μπήκα στο ατελιέ του και τον βοηθούσα, για να έχω το χαρτζιλίκι μου. Επειδή όμως μου αρέσει με ό,τι καταπιάνομαι να το πηγαίνω ως το τέρμα, αποφάσισα να σπουδάσω και μοντελίστ. Είναι σημαντικό για μένα να ξέρω τι γίνεται. Δεν κάνω πασαλείμματα στη ζωή μου. Με ό,τι έχω καταπιαστεί το έχω κατανοήσει.
Φοίτησες όμως και στη Cordon Blue, την καλύτερη σχολή μαγειρικής στη Γαλλία… Γιατί επέλεξες τη μαγειρική;
Το «σαράκι» της μαγειρικής υπήρχε πάντα μέσα μου, από παιδί. Στο Παρίσι όμως, που ειδικά τότε ήταν μια γαστρονομική μητρόπολη, αυτό γιγαντώθηκε. Το Παρίσι είναι ένας τόπος μαγικός που χωράνε όλοι και ο καθένας βρίσκει τη θέση του. Με έπιασε, λοιπόν, τρέλα με τη γαστρονομία, ένα πράγμα που δεν το περίμενα, κι επειδή είμαι τελειομανής θέλησα να μάθω τι διδάσκεται ένας άνθρωπος που το βλέπει αυτό επαγγελματικά. Eτσι βρέθηκα στην Cordon Blue.
Το εστιατόριο που έχεις με την αδελφή σου, το Evi Evane, έχει βραβευτεί στο παρελθόν ως το εστιατόριο με την καλύτερη ξένη κουζίνα στο Παρίσι. Εχουν περάσει διάσημοι Γάλλοι από τα τραπέζια του;
Παλιά ερχόταν η Κατρίν Ντενέβ, όταν ζούσε στη γειτονιά. Πολλοί έχουν περάσει, Γάλλοι και Ελληνες. Για μένα όλοι οι πελάτες είναι μοναδικοί, γιατί ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος. Το ότι μας επιλέγουν σταθερά Παριζιάνοι τρεις φορές τον μήνα, όταν υπάρχουν τόσα πολλά εστιατόρια, σημαίνει ότι κάτι έχουμε κάνει καλά. Δεν είναι, όμως, μόνο το εστιατόριο, αλλά και τα πέντε ντελικατέσεν καταστήματά μας, που πωλούν ελληνικό φαγητό για το σπίτι ή το γραφείο, καθώς και άλλα προϊόντα ελληνικά. Ετσι μπαίνουμε στα σπίτια όλων.
Τι αγαπάς πιο πολύ, να κάνεις έρευνα και να γράφεις βιβλία, να παρουσιάζεις εκπομπές γαστρονομίας ή απλά να δημιουργείς σε μια κουζίνα;
Ολα τα αγαπώ και μου αρέσουν, γι’ αυτό και τα κάνω όλα μαζί. Απλά, η γαστρονομική έρευνα, την οποία κάνω εδώ και χρόνια στην Ελλάδα, έχοντας αναλύσει πολλές περιοχές, μου δίνει μεγάλη χαρά, γιατί με κάνει να καταλαβαίνω κι άλλα πράγματα πέρα από τη νοστιμιά μιας τροφής. Η επαφή με τα λαογραφικά και τα εθιμοτυπικά στοιχεία της γαστρονομικής μας παράδοσης με έχει βοηθήσει πολύ. Ο τρόπος που τρέφεται ένας λαός, ο τρόπος που τρώει κάθε μέρα ένας άνθρωπος έχουν να πουν πάρα πολλά για τις συνήθειές του, τον χαρακτήρα του… Και όλα αυτά τα είδα με τη βοήθεια της έρευνας.
Σειρά στη συγγραφική σου δράση έχει τώρα ένα νέο βιβλίο, που ετοιμάζεις σε συνεργασία με τον μεγαλύτερο εκδοτικό οίκο της Γαλλίας, με θέμα του την κρητική κουζίνα. Λεπτομέρειες θέλουμε…
Τη Δευτέρα του Πάσχα θα πάω στην Κρήτη για να ετοιμάσω το δεύτερο βιβλίο μου για τις γαλλικές εκδόσεις Ασέτ. Το πρώτο μου βιβλίο, από τον ίδιο εκδοτικό οίκο, έγινε best seller. Τώρα, λοιπόν, θα κάνω αυτό που θα έχει τίτλο «Η Κρήτη της Ντίνας Νικολάου» και θα κυκλοφορήσει τον Νοέμβριο. Ο,τι έχω ανακαλύψει και μου έχει μείνει στην καρδιά τα τελευταία 15 χρόνια που επισκέπτομαι την Κρήτη θα μπει σε αυτό το βιβλίο. Δεν είναι μόνο οι συνταγές, είναι και οι άνθρωποι που θα δείξω, είναι τα προϊόντα, είναι η σχέση που καταλήγει στη συνταγή και στο φαγητό, είναι και η παράδοση που θα περάσει μέσα από αυτούς τους… κουζουλούς. Διότι οι άνθρωποι που έχω επιλέξει είναι αυτοί που πιστεύουν πολύ στην αλήθεια της κρητικής κουζίνας.
Εχεις δεχτεί μισογυνισμό, εκφοβισμό ή παρενόχληση στη δουλειά σου;
Μιλάμε για έναν χώρο σκληρό, με πολύ στρες, πολλή αδρεναλίνη, όπου υπάρχουν πολλοί άντρες, οι οποίοι μεταξύ τους έχουν τους δικούς τους κανόνες, είναι -ας πούμε- όπως στον στρατό. Οι γυναίκες σεφ είναι λίγες σε σχέση με τους άντρες, οπότε βρίσκονται συχνά σε μια θέση λίγο πιο μειονεκτική σε μια κουζίνα. Αυτές που θα ξεχωρίσουν θα έχουν τσαμπουκά ή θα είναι πολύ αποφασισμένες. Εγώ ήμουν από τους τυχερούς ανθρώπους, γιατί είχα σχεδόν από την αρχή δικό μου χώρο, οπότε έβαλα και τους δικούς μου κανόνες. Εγώ θέλω ησυχία, να δουλεύουμε όλοι με ρυθμό, χωρίς φωνές και προσβολές.Το να ουρλιάζει κάποιος, να βρίζει και να χτυπιέται δεν μου αρέσει. Με τέτοιου είδους συμπεριφορές θεωρώ πως οι άντρες βγάζουν τα εσώψυχά τους. Κάποιοι ίσως δεν μπορούν να ξεπεράσουν το ότι κάνουν ένα καθαρά γυναικείο επάγγελμα. Αυτό που τους δίνει προβάδισμα, πάντως, δεν είναι η δυνατότητα ή το ταλέντο τους που είναι πιο υψηλό από των γυναικών στην κουζίνα. Είναι ότι έχουν αντοχές. Κακά τα ψέματα, η κουζίνα θέλει αντρικές αντοχές. Προσωπικά έχω καταπονήσει το σώμα μου τόσα χρόνια. Για έναν άντρα είναι πολύ πιο εύκολο.
Με τον άντρα σου, τον Κώστα, είστε μαζί περίπου 30 χρόνια. Υπάρχει συνταγή σε έναν επιτυχημένο γάμο όπως ο δικός σας;
Συνταγή, όχι. Θεωρώ ότι υπάρχει αυτό που πρέπει να υπάρχει γενικά στις σχέσεις, ανεξαρτήτως γάμου. Το να είσαι πεπεισμένος ότι ο άνθρωπος που συμπορεύεσαι μαζί του σου είναι απαραίτητος, με την έννοια του μοιράσματος. Πρέπει πάντα να αισθάνεσαι πως έχεις πράγματα να μοιραστείς. Εγώ, όταν μου συμβαίνει κάτι, πάντα θα πάρω τηλέφωνο τον Κώστα για να μου πει τη γνώμη του, ακόμη κι αν δεν συμφωνούμε. Δεν είναι το θέμα να είσαι ίδιος με κάποιον, αλλά να θες να μοιράζεσαι μαζί του. Και να τον θαυμάζεις. Εγώ θαυμάζω πολύ τον άντρα μου. Μου είναι απαραίτητο να θαυμάζω τον άνθρωπο που είναι δίπλα μου.
Εχετε δύο γιους, τον Γιώργο και τον Στυλιανό. Μπαίνουν στην κουζίνα για να μαγειρέψουν;
Τα αγόρια μου από πολύ μικρά μπορούσαν να ξεχωρίσουν το καλό φαγητό, καθώς είχαν άμεση σχέση με αυτό. Θυμάμαι τα παίρναμε μαζί μας με τον άντρα μου, τον Κώστα, σε διάφορα εστιατόρια που πηγαίναμε. Οταν όμως έχεις έναν άνθρωπο στο σπίτι που ασχολείται με κάτι πολύ, αυτό που συμβαίνει συνήθως είναι να μένεις ένα βήμα πιο πίσω. Ο Στυλιανός, ο οποίος έχει σπουδάσει νομικά και οικονομικά, είχε κάνει δική του εταιρία startap, που είχε σχέση με τη διατροφή των αθλητών στο Παρίσι, ενώ τώρα δουλεύει πάλι σε ένα μεγάλο πρότζεκτ στην Ελλάδα γύρω από την παρασκευή της τροφής. Ο Γιώργος, από την άλλη μεριά, είναι αρχιτέκτονας, αλλά έχει σχέση και με το φαγητό. Νιώθω ότι κερδίζω κάθε μέρα από τα αγόρια μου, νομίζω ότι από μια ηλικία και μετά αυτοί που κερδίζουν είναι οι γονείς, όχι τα παιδιά. Ολο αυτό που μας μεταφέρουν είναι πλούτος για μας.
