Αυτήν την ώρα συναντιόνται ο Κυριάκος Μητσοτάκης με τον Ταγίπ Ερντογάν, σε ένα κρίσιμο για το μέλλον της χώρας ραντεβού. Μετά τις συνεχείς προκλήσεις από πλευράς των Τούρκων οι σχέσεις των δυο χωρών βρίσκονται σε τεντωμένο σχοινί, που λίγο θέλει να σπάσει, αφού οι «γείτονες» κάθε μέρα προσπαθούν να αποδείξουν πως αυτοί είναι το «αφεντικό» του Αιγαίου.
Το ραντεβού των δύο ηγετών πήγε λίγο πιο πίσω (περίπου 20 λεπτά) , λόγω του γεύματος που παρέθεσε ο Τραμπ σε ηγέτες και στο οποίο συμμετείχε ο Κυριάκος Μητσοτάκης και το οποίο καθυστέρησε.
Η πρώτη φράση του κ. Μητσοτάκη στον Τούρκο πρόεδρο ήταν «ζητώ συγγνώμη για την καθυστέρηση» και του εξήγησε τον λόγο. «Ήμουν με τον πρόεδρο Τραμπ».
«Το ξέρω» απάντησε ξερά ο Ερντογάν.
Στη συνάντηση του Έλληνα @PrimeministerGR Κυριάκου Μητσοτάκη με τον Πρόεδρο της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στο περιθώριο της επετειακής Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ για τα 70 χρόνια από την ίδρυση της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, στο Λονδίνο. (φωτογραφία: ΑΜΠΕ) pic.twitter.com/Mg3QST7KRQ
— Nikos Dendias (@NikosDendias) December 4, 2019
https://twitter.com/ALPHA_TV/status/1202249094892310528?s=20
Στη συνάντηση τους αναμένεται να γίνει «ξεκαθάρισμα» λογαριασμών, ενώ επίσης από το ραντεβού τους θα φανεί αν θα συνεχιστούν οι συζητήσεις με τους Τούρκους για τα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης, τα οποία… «πάγωναν και ξεπάγωναν» χθες με ρυθμούς πολυβόλου.
Το γεγονός παραμένει ότι οι Τούρκοι αποθρασύνονται εκμεταλλευόμενοι τα χαϊδέματα των Αμερικανών και την ουδετερότητα του ΝΑΤΟ. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ το ΝΑΤΟ -δια των δηλώσεων Στόλτενμπεργκ στην Καθημερινή- θεωρεί την Ρωσία ως τον κύριο εχθρό, μια χώρα μέλος του διατηρεί άριστες σχέσεις με την Ρωσία αγοράζοντας μάλιστα το κορυφαίο οπλικό σύστημα των S 4OO.
Δείτε επίσης: Δεν προκαλούν μόνο από αέρος! Πάνω από 1.900 θαλάσσιες παραβιάσεις έκαναν οι Τούρκοι φέτος
Είναι δεδομένο ότι οι Αμερικανοί επιθυμούν το μοίρασμα του Αιγαίου και την διευθέτηση των ελληνοτουρκικών διαφορών, καθώς και των Κυπριακών κοιτασμάτων.
Και εδώ τίθεται το ερώτημα: γιατί εμείς δεν μπορούμε να έχουμε μια ανεξάρτητη εθνική πολιτική αντί να είμαστε πάντα τα καλά και υπάκουα παιδιά της Δύσης; Συρόμαστε άραγε σε ένα ραντεβού και πιθανόν σε έναν νέο γύρο συνομιλιών χωρίς πραγματικά να το θέλουμε, μόνο επειδή το επιθυμούν οι καλοί μας σύμμαχοι;
