Μεγάλο Σάββατο και με τη μεγάλη γιορτή της Ορθοδοξίας ασχολήθηκαν και Έλληνες ποιητές.
Σήμερα θυμόμαστε τέσσερα ποιήματα από σπουδαίους Έλληνες ποιητές:
Μέγα Σάββατον- Νίκος Γκάτσος
Όλα στερέψαν σιγά σιγά.
Τα περιστέρια πετούν αργά
σε λίμνες άνυδρες βάλτους υγρούς
σε διψασμένους κήπους κι αγρούς.
Πίσω απ’ τους λόφους τους χαμηλούς
με τους προφήτες και τους τρελούς
στέκουν παράμερα τρία παιδιά
σα γλαροπούλια στην αμμουδιά.
Μες στων καιρών την ανημποριά
διώξε το γρέγο και το βοριά
και ξαναγύρισε ήλιε στη γη
με του θριάμβου σου την κραυγή.
Μεγάλο Σάββατο- Γιώργος Σεφέρης
Αύριο Λαμπρή. Βρέχει αλλά δε θα ’χουμε γραφείο.
Τ’ αρνιά, στο φούρνο, μου θυμίζουν ένα απέραντο βρεφοκομείο.
Κορυτσά, 1. 5. 1937
Μεγάλο Σάββατο- Οδυσσέας Ελύτης
Περαστική από τη χθεσινή αϋπνία μου
λίγο, για μια στιγμή, μου χαμογέλασε
η θεούλα με τη μωβ κορδέλα
που από παιδάκι μου κυκλοφοράει τα μυστικά.
Ύστερα χάθηκε πλέοντας δεξιά
να πάει ν’ αδειάσει τον κουβά με τ’ απορρίμματά μου
– της ψυχής αποτσίγαρα κι αποποιηματάκια –
εκεί που βράζει ακόμη όλο παλιά νεότητα
και αγέρωχο το πέλαγος.
Πάλι μες στην κοιλιά της θάλασσας το μαύρο
εκείνο σύννεφο που ανεβάζει κάπνες
όπως φωνές επάνω από ναυάγιο.
Χαμένοι αυτοί που πιάνονται από τ’ Άπιαστα.
Όπως εγώ προχθές του Αγίου Γεωργίου ανήμερα
που πήα να παραβγώ μ’ αλόγατα όρθια και θωρακοφόρους
και μου χύθηκε όλη, όξω απ’ τη γης,
η ερωτοπαθής ψυχή μου.
Μακριά, χτυπάνε καμπάνες από κρύσταλλο
” αύριο…αύριο” λένε “αύριο το Πάσχα τ’ουρανού”
Ανεβαίνει, μοναχός κι ολόλαμπρος,
τόσο πιωμένος από φώς που φαίνεται η καρδιά του.
Ο κόσμος όλος είναι αληθινά μεγάλος.
Μακριά χτυπούν καμπάνες από κρύσταλλο
λένε γι’ αυτόν που κάηκε μες στη ζωή,
όπως η μέλισσα μέσα στου θυμαριού το ανάβρυσμα,
στεριές ιριδοχτυπημένες πέφτουν στα νερά
καράβια μ’ ανοιχτά πανιά πλέουν μες στους λειμώνες
με βήμα πρωινό στη χλόη που μεγαλώνει
ολοένα εκείνος ανεβαίνει
αγιάζι ουράνιας ομορφιάς γυαλίζει στα μαλλιά του
μακριά χτυπούν καμπάνες από κρύσταλλο
“αύριο… αύριο… αύριο… το Πάσχα του Θεού”.
Μεγάλο Σάββατο- Κική Δημουλά
Ευχές κροτίδες και φιλήματα ανταλλάσσουν
οι άγιες μέρες μεταξύ τους
κι εγώ χτυπώ την πόρτα σου
όχι για να εισέλθω μολονότι
κατάλληλο είναι το σώμα που φορώ
με προϋπηρεσία έντιμη μακρά
έξωθεν του Νυμφώνος.
Βγες άφοβα.
Όχι ανταπόκριση απόκριση ζητώ
το φίλημα εκείνο που έριξες
από το ύψος ευγενέστατης ευχής
Καλή Ανάσταση
και σφάχτηκε ο λαιμός με το γιακά μου
ήταν από τα κέρματα που ρίχνουμε
στο δίσκο του εθίμου;
ήταν στο τίμιο ξύλο μου αγκίδα
περιγελαστική;
ήταν μια γενναιόδωρη έμπνευση
πτωχής αδιαφορίας;
Σε ρωτώ
γιατί δε είδα ταμπελίτσα
δεν είδα να αναγράφεται
το μέγεθος και η σύνθεση της θέρμης
ούτε και είδα τυπωμένη
τη μάρκα των χειλιών σου πουθενά.
Ανώνυμο τελείως
λαθραίο δηλαδή το πως να αισθανθώ.
