Υπάρχει μια μέρα, η 19η Μαΐου. Θα γίνουν ομιλίες, εκδηλώσεις, θα παίξει και κανένα ντοκιμαντέρ η τηλεόραση και μετά σιωπή μέχρι τον επόμενο χρόνο…
Αρκεί όμως μια μέρα για ένα έγκλημα που κράτησε χρόνια, οργανώθηκε μεθοδικά – και αποτελεσματικά – για όσα έγιναν σε βάρος μια φυλής που κράτησε την Ελλάδα όρθια στα παράλια στης Μαύρης θάλασσας και όχι μόνο;
Στη… ζυγαριά μπαίνουν από τη μια η μέρα αυτή κι από την άλλη 3.000 χρόνια Ιστορίας και πάνω από ένα εκατομμύριο θύματα…
Οι Τούρκοι στον Πόντο έκαναν τη… μισή δουλειά. Κατάφεραν να τους διώξουν από τις εστίες τους, αλλά δεν μπόρεσαν να τους εξαφανίσουν. Οι κοινότητες των Ποντίων σε όλο τον κόσμο είναι η απάντηση.
Ακόμα και η Ελλάδα δεν τους φέρθηκε όπως θάπρεπε. Η Γενοκτονία αναγνωρίστηκε καθυστερημένα. Δεν θέλαμε να διαταράξουμε τις καλές (;) σχέσεις με τους γείτονες: Έγιναν απίστευτες υποχωρήσεις, ενώ και οι γηγενείς Έλληνες πολλές φορές ειρωνεύονταν την ποντιακή διάλεκτο, την πλουσιότερη σε αμιγώς ελληνικές λέξεις.
Η πραγματική ιστορία του ποντικού ελληνισμού διδάσκεται στους δεκάδες συλλόγους και σωματεία Ποντίων σε όλο τον κόσμο, αλλά δεν διδάσκεται στα ελληνικά σχολεία!
Πόσοι μαθαίνουν για τον «Κολοκοτρώνη των Ποντίων», τον Τάσο Παπαδόπουλο, τον Κότσα Αναστάς; Πόσοι γνωρίζουν το «ποντιακό Αρκάδι», το Νεμπένταγ;
Πόντος δεν είναι μόνο το φολκλόρ ή το θρησκευτικό συναίσθημα που αποτυπώνεται με το προσκύνημα στην Παναγιά Σουμελά στον Πόντο ή στο Βέρμιο. Ούτε η πίκρα του ξεριζωμού από τα πάτρια εδάφη. Πόντος είναι και η Ιστορία που γράφτηκε με αίμα. Με θυσίες απίστευτες απέναντι σε ένα σύστημα εχθρικό και μια προκλητικά αδιάφορη διεθνή κοινότητα.
Πόντος όμως είναι και τα χώματα στη μητέρα Γη. Πόσοι μαθαίνουμε ότι οι σημερινοί κάτοικοι του Πόντου, Μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα, Τούρκοι πολίτες στα μητρώα της χώρας διατηρούν πολλές από τις ελληνικές παραδόσεις; Πόσο βαθιές είναι οι ρίζες που ένα αιώνα και κάτι επιβιώνει ο τρόπος ζωής εκείνων των ανθρώπων που έφυγαν;
Για πολλά χρόνια το «ποντιακό ζήτημα» ήταν θέμα «ταμπού» για τις ελληνικές κυβερνήσεις. Στις αρχές του 20ου αιώνα ο αλύτρωτος ελληνισμός ήταν τόσο απλωμένος που ο Πόντος έπεφτε μακριά για το ελληνικό κράτος. Υπήρχε η Μικρά Ασία, υπήρχε η Ήπειρος, υπήρχαν τα Δωδεκάνησα, η Ανατολική Θράκη, η Κύπρος, ακόμα και ένα μεγάλο μέρος της Μακεδονίας που περίμενε την ενσωμάτωση στον Εθνικό κορμό. Ο Πόντος έπεφτε… μακρυά για τις εθνικές βλέψεις.
Κι όμως εκεί ζούσε και δημιουργούσε μια… άλλη Ελλάδα. Δυναμική. Είναι η ίδια που όταν ξεριζώθηκε από τις εστίες της απλώθηκε στην ελληνική επικράτεια και μεγαλούργησε. Σε όλους τους τομείς. Από το εμπόριο και τη βιομηχανία μέχρι τις τέχνες και τον αθλητισμό.
Από το 1908 μέχρι το 1923 οι Πόντιοι έγιναν μάρτυρες ενός πρωτοφανούς σχεδίου εξόντωσης. Το 80% των νέων που στρατεύτηκαν υποχρεωτικά και υπηρέτησαν στα «Τάγματα Εργασίας» ως μη φέροντες όπλα δεν γύρισαν.
Υπάρχουν, βέβαια και οι γνωστοί αναθεωρητές που θεωρούν ότι το αντάρτικο ήταν πρόωρο. Ποιος θα τους απαντήσει ότι προτιμότερος είναι ο θάνατος στα βουνά της πατρίδας σου παρά η εξόντωση μέρα τη μέρα στα «Τάγματα του θανάτου» όπως ήταν στην ουσία…
Η Ποντιακή Ιστορία είναι, ίσως, το πιο άγνωστο κομμάτι της Ελληνικής. Πάλι καλά που υπάρχουν άνθρωποι που ανέλαβαν τις τελευταίες δεκαετίες να την κάνουν γνωστή.
Όλοι οι Έλληνες δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε με σεβασμό όχι μόνο με τη 19η Μαΐου. Κάθε μέρα πρέπει να είναι… 19 Μαΐου. Το χρωστάμε σε εκείνους που έφυγαν, το χρωστάμε και στους απογόνους τους που ζουν ανάμεσά μας…
