Οι Αθηναίοι παίρνουν την πόλη στα χέρια τους, με μπροστάρισσα την Ελένη Παπαδοπούλου. Η νεαρή Αθηναία, που ζει στην καρδιά της «δύσκολης πόλης», στην πλατεία Βικτωρίας, αγωνίζεται πάνω από μία δεκαετία -ήσυχα και ωραία- για να βελτιωθεί η Αθήνα, μαζί με ένα «τεράστιο τσούρμο» ανήσυχους συμπολίτες της. Ομως όλοι αυτοί οι ενεργοί πολίτες κουράστηκαν και εξάντλησαν τα περιθώρια λύσεων από τρίτους, και αποφάσισαν να μπουν οι ίδιοι στο παιχνίδι διεκδίκησης της «Αθήνας τους», όπως λέγεται ο συνδυασμός τους, γερά και με πρόταση.
«Τεράστια κομμάτια της πόλης έχουν χάσει την ταυτότητά τους, έχουν περάσει σε ανθρώπους που δεν σέβονται τίποτα, έχουν γίνει φαβέλες, όπου βασιλεύουν η εγκληματικότητα και η βρομιά» λέει σήμερα στην «Espresso» η υποψήφια δήμαρχος Αθηναίων Ελένη Παπαδοπούλου, που είναι επικεφαλής της κίνησης πολιτών για την αναβάθμιση της πόλης. Θεωρεί ότι ο νυν δήμαρχος Κώστας Μπακογιάννης ευθύνεται πολύ για τον κατήφορο της πόλης, γιατί όχι μόνο δεν έκανε τίποτε απολύτως για την Αθήνα, αλλά τη φόρτωσε προβλήματα και δεν σεβάστηκε το χρήμα και τις επιθυμίες των πολιτών.
«Υπάρχουν δύο κατηγορίες κατοίκων. Ο κόσμος και ο υπόκοσμος. Δεν θα διώξει ο υπόκοσμος τον κόσμο» υποστηρίζει η Ελένη Παπαδοπούλου, εκπαιδευτικός, διδάκτωρ Γλωσσών και Πολιτισμών σήμερα στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, που επιμένει να ζει στο κέντρο, παρά τα δεκάδες μπουλούκια ξένων, τις σκοτεινές γειτονιές ενός περίεργου κόσμου και τον μόνιμο φόβο που γεννούν όλα αυτά. Εκείνη λέει καθαρά ότι αρνείται να κλειδωθεί σπίτι της! Η «Αθήνα της Ελένης» δεν προέρχεται, ούτε στηρίζεται από κόμματα, δεν έχει ντιρεκτίβες, δεν μιλάει ξύλινη γλώσσα και θέλει πίσω την πόλη της. Αυτό είναι το όραμα της υποψήφιας δημάρχου Αθηναίων Ελένης Παπαδοπούλου.
Πώς και γιατί αποφασίσατε να διεκδικήσετε τον Δήμο Αθηναίων; Τολμηρό το βήμα σας…
Ως πολίτης μαζί με άλλους συμπολίτες μου έχουμε παρουσία στα δημοτικά και τα διαμερισματικά συμβούλια από το 2010. Ασχοληθήκαμε με τα προβλήματα της περιοχής μας, τα οποία ωστόσο άγγιζαν και όλη την Αθήνα επί σειρά ετών. Πλέον θεωρήσαμε ότι είχαμε εξαντλήσει όλα τα νόμιμα μέσα στο επίπεδο διεκδικήσεων ως πολίτες. Για εμάς υπήρχε ένα μόνο δίλημμα: ή κάνουμε ένα βήμα μπροστά και μπαίνουμε μέσα στους μηχανισμούς που διοικούν την πόλη ή τα παρατάμε ύστερα από δεκατρία χρόνια ενασχόλησης με τα κοινά ως πολίτες και φεύγουμε από τα σπίτια μας, αφού μας κοροϊδεύουν. Οπως καταλαβαίνετε, η δεύτερη περίπτωση δεν συζητήθηκε καν.
Γιατί αναγκαστήκατε να πάρετε στα χέρια σας την κατάσταση; Επειδή τη ζείτε και είναι χειρότερη από ό,τι λέγεται ή γιατί θεωρείτε ότι ο Μπακογιάννης δεν μπορεί;
Γιατί η κατάσταση είναι τραγική. Τεράστια κομμάτια της πόλης έχουν χάσει την ταυτότητά τους, έχουν περάσει σε ανθρώπους που δεν σέβονται τίποτα, καταστρέφονται συστηματικά, έχουν γίνει φαβέλες, όπου βασιλεύουν η εξαθλίωση, η εγκληματικότητα και η βρομιά. Ο κ. Μπακογιάννης προφανώς και δεν μπορεί και δεν θέλει. Είχε τέσσερα ολόκληρα χρόνια στη διάθεσή του να αναβαθμίσει επί της ουσίας τις παρατημένες γειτονιές. Αντ’ αυτού, υποβάθμισε και τις υπόλοιπες.
Πώς τον κρίνετε ως δήμαρχο Αθηναίων;
Οπως τον έχει κρίνει η πλειοψηφία των Αθηναίων. Οποιος ζει στην πόλη, κινείται, εργάζεται και περπατά στους δρόμους της εκφράζει μια δυσαρέσκεια γι’ αυτό που ο ίδιος παρουσιάζει ως επιτυχημένο έργο. Η Αθήνα ζει την εγκατάλειψη εδώ και πολλά χρόνια και ο κ. Μπακογιάννης συνέχισε την παράδοση που θέλει τις γειτονιές παρατημένες. Δεν δίνει την εντύπωση να έχει σεβαστεί το χρήμα και τις επιθυμίες των δημοτών.
Από ποιο κόμμα θα στηριχτείτε;
Είμαστε μια ανεξάρτητη κίνηση και δεν στηριζόμαστε από κανένα κόμμα. Είμαστε μια κίνηση πολιτών που νοιαζόμαστε για την πόλη, που θέλουμε και μπορούμε να λύσουμε προβλήματα που θα μπορούσαν να έχουν λυθεί, εάν υπήρχε ενδιαφέρον από τους δημοτικούς άρχοντες. Δεν έχουμε πίσω μας κάποιο κόμμα, δεν υπάρχει κομματικός μηχανισμός. Ο «μηχανισμός» μας είναι η κοινωνική συνοχή, που ευτυχώς ακόμη υπάρχει ανάμεσα σε ανθρώπους που αγαπάνε αυτόν τον τόπο. Αυτό είναι το δικό μας «κόμμα». Οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, οι γείτονές μας, οι φίλοι μας, οι άνθρωποι της καθημερινότητας.
Είστε κάτοικος της πλατείας Βικτωρίας, γειτονιά που οι περισσότεροι Αθηναίοι εγκατέλειψαν. Εσείς πώς ζείτε εκεί;
Εδώ γεννήθηκα, εδώ μεγάλωσα και εδώ εξακολουθώ να ζω. Δεν τέθηκε ποτέ θέμα και για εμένα και για πολύ κόσμο να φύγουμε από τα σπίτια μας. Ναι, είμαστε υπό διωγμό για πάνω μία δεκαετία, το οποίο, όπως αντιληφθήκαμε τελικά, είχε να κάνει με διάφορα συμφέροντα που είχαν βάλει στο μάτι τα ακίνητα της περιοχής. Ζω εδώ, γιατί μου αρέσουν πολύ το κέντρο και η γειτονιά. Εχουμε δίπλα μας ένα μεγάλο πάρκο, έχουμε ωραίες πλατείες, είμαστε δυο βήματα από το Σύνταγμα, όπου πηγαινοερχόμαστε με τα πόδια. Εχει τα πάντα, υπάρχει ζωή. Απλώς εδώ υπάρχουν δύο κατηγορίες κατοίκων: ο κόσμος και ο υπόκοσμος. Δεν θα διώξει ο υπόκοσμος τον κόσμο.
Τι συμβαίνει τελικά στο κέντρο της Αθήνας; Μας το πήραν ξένοι, άνθρωποι του υποκόσμου, μετανάστες, λαθραίοι κ.ά.;
Ξεκάθαρα ναι. Αυτό που λέω δεν είναι ούτε ρατσιστικό, ούτε φασιστικό, ούτε ξενοφοβικό – για να προλάβω τους καλοθελητές. Είναι οι σκληροί αριθμοί των στατιστικών του εγκλήματος, είναι η πραγματικότητα, είναι το καθημερινό αστυνομικό δελτίο, είναι αυτό που αντικρίζει οποιοσδήποτε περπατήσει μία οποιαδήποτε ημέρα στο κέντρο της πόλης. Εχει την αίσθηση ότι είναι σε άλλη χώρα ενός άλλου κόσμου.
Η εγκληματικότητα στην Αθήνα είναι αυτή που αποτυπώνουν οι έρευνες ή είναι αλλιώς τα πράγματα; Εχετε ποτέ φοβηθεί εσείς για κάτι;
Αυτή ακριβώς είναι, αλλά έχω την αίσθηση ότι δεν ενδιαφέρει κανέναν το πρόβλημα. Εάν τους ενδιέφερε, κάτι θα είχαν κάνει και δεν έχουν κάνει τίποτα. Προσωπικά δεν αγνοώ τον κίνδυνο, αλλά δεν μπορώ να ζω και με τον φόβο ότι κάθε στιγμή κάποιος μπορεί να μου επιτεθεί. Φοβάμαι κάποιες φορές που είμαι μόνη μου και βλέπω κάτι περίεργες φάτσες να περπατούν μαζί μου στον δρόμο, ειδικά όταν είναι σε ομάδες. Το κέντρο της πόλης έχει υπερβολικά μεγάλο αριθμό νεαρού αλλοδαπού ανδρικού πληθυσμού. Δεν είναι και πολύ ευχάριστο για μια γυναίκα -και ούτε για έναν άνδρα, πιστεύω- να κυκλοφορεί ανάμεσα σε αντρικά μπουλούκια που ούτε ξέρουμε ποιοι είναι ούτε από πού ήρθαν. Αλλά αυτός ο μόνιμος φόβος δεν σε αφήνει να ζήσεις. Οπότε προτιμώ να παλεύω με το τέρας, παρά να με κατατρώει αυτό. Αρνούμαι να κλειδωθώ σπίτι μου.
Πρώτα ο «μεγάλος περίπατος» που πήγε στράφι και τώρα τα πλατάνια που στήνονται: Θέλω τα σχόλιά σας για όλα αυτά που τραβάει το κέντρο των Αθηνών…
Πολλά λεφτά για το τίποτα. Δεν μπορούμε να πετάμε τα χρήματα των δημοτών και των φορολογουμένων για φαραωνικά έργα μηδενικής χρησιμότητας. Ούτε μπορούμε να κάνουμε το κέντρο της πόλης εργοτάξιο επί σειρά ετών για να δείχνουμε ότι κάτι κάνουμε, ενώ τελικά δεν κάνουμε τίποτα. Θεωρώ ότι ο κ. Μπακογιάννης πρέπει να λογοδοτήσει γι’ αυτά τα πεπραγμένα του. Γιατί όχι μόνο έχει ταλαιπωρήσει τους Αθηναίους, αλλά έχει κατασπαταλήσει και το δημόσιο χρήμα για άχρηστες παρεμβάσεις που τις έχουμε πληρώσει πανάκριβα.
Εσείς τι θέλετε να αλλάξει στην πόλη; Τι σχέδιο έχετε; Ποια είναι η «Αθήνα σας»;
Οι τέσσερις άξονες στους οποίους βασίζεται πρόγραμμά μας είναι οι εξής: ασφάλεια, ευπρέπεια, πράσινο και πολιτισμός. Και όλα αυτά συγκλίνουν στον απώτερο στόχο, που είναι να ανακτήσει η Αθήνα την ταυτότητά της ως ελληνική πόλη, σύγχρονη μεν, αλλά που σέβεται την Ιστορία της, τον αρχιτεκτονικό της πλούτο, τον πολιτισμό της.
Τι λέτε για τα gay pride, τις γειτονιές του φτηνού έρωτα, τις σκοτεινές και άγνωστες γωνιές της πόλης;
Θίγετε δύο διαφορετικά θέματα. Το ένα θέμα είναι οι παρελάσεις περηφάνιας, το άλλο θέμα οι γειτονιές με οίκους ανοχής. Οσον αφορά το πρώτο θέμα, προσωπικά δεν με ενδιαφέρει καθόλου η προσωπική ζωή κάθε ανθρώπου. Είναι δικαίωμά του να ζει όπως νομίζει. Ωστόσο η παρέλαση είναι μία δημόσια εκδήλωση, η οποία λαμβάνει χώρα στο κέντρο της πόλης. Και για τον λόγο αυτόν οφείλει να είναι ευπρεπής. Και δεν είναι. Βλέπουμε κάθε χρόνο χυδαίες εικόνες, προκλητικές, εικόνες που προσβάλλουν ανθρώπους που μπορεί και οι ίδιοι να είναι γκέι, εικόνες με ανήλικα παιδιά με σεξουαλικό πρόσημο. Αυτό δεν μπορεί να είναι αποδεκτό. Και αυτό δεν αφορά μόνο τη συγκεκριμένη κοινότητα, αλλά οποιαδήποτε κοινότητα, ομάδα, άτομο που κάνει κάτι αντίστοιχο. Δεν με απασχολεί τι κάνει κάποιος ερωτικά. Με απασχολεί όμως εάν οι δημόσιες εμφανίσεις του/της είναι ευπρεπείς. Δεν μπορεί να παράγεται και να αναπαράγεται μια χυδαιότητα και μια προκλητικότητα στην πόλη από τον οποιονδήποτε. Πρέπει να ανακτήσουμε την ευπρέπεια της πόλης σε πολλά επίπεδα. Δεν καταλαβαίνω για ποιο πράγμα ακριβώς είναι αυτή η κοινότητα περήφανη. Γιατί να είσαι περήφανος για την ερωτική σου ζωή και να παρελάσεις κιόλας γι’ αυτό; Μου είναι ακατανόητο. Θα ήταν πιο εύκολο και ακίνδυνο να αναμασήσω τα επιχειρήματα της πολιτικής ορθότητας, αλλά επειδή η εν λόγω θεωρία απέχει πολύ από την πραγματικότητα και τη λογική, προτιμώ να είμαι ειλικρινής. Για τους οίκους ανοχής, από ό,τι μας έχουν πει, οι περισσότεροι δεν έχουν άδεια. Γιατί, βέβαια, ο δήμος σε συνεργασία με την Αστυνομία δεν τους κλείνει ενώ δεν έχουν άδεια, δεν γνωρίζουμε… Σαφώς υποβαθμίζουν γειτονιές. Η Φυλής, παραδείγματος χάριν, είναι ένας πολύ ωραίος δρόμος, φαρδύς, με ωραία σπίτια, μονοκατοικίες του ’50 και νεοκλασικά. Εχει τη ρετσινιά και δεν πλησιάζει άνθρωπος. Δυστυχώς.
Μπορεί η Αθήνα να γίνει καλύτερη ή έχει στηθεί έτσι που πια λίγα μπορούν να γίνουν;
Η Αθήνα είναι μια τσιμεντούπολη – μεγαλούπολη. Δεν είναι εύκολο να βελτιώσεις από τη μία μέρα στην άλλη τις γειτονιές της. Μπορείς όμως να αρχίσεις γειτονιά γειτονιά να κάνεις δουλειά. Είναι τεράστια πόλη, με τρομερά προβλήματα, αλλά εάν δουλεύεις πολύ και σοβαρά, εάν πιέζεις την κυβέρνηση, κινητοποιείς υπηρεσίες, έχεις σοβαρές προτάσεις, κάτι καλό θα γίνει. Εάν δεν πίστευα ότι μπορούμε να κάνουμε την πόλη καλύτερη, δεν θα ήμουν υποψήφια.
Μιλήστε μου λίγο για εσάς, να σας γνωρίσουμε: τη δουλειά, το προσωπικό σας όραμα…
Η δουλειά μου είναι η διδασκαλία. Ημουν για δεκαετίες εκπαιδευτικός, τώρα διδάσκω στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εχω σπουδάσει Γαλλική Φιλολογία, έχω ένα μεταπτυχιακό στη Διοίκηση της Εκπαίδευσης από το Πανεπιστήμιο του Bath στην Αγγλία και ένα διδακτορικό στη Διδακτολογία Γλωσσών και Πολιτισμών από το Πανεπιστήμιο Paris III – Sorbonne Nouvelle, με θέμα τη γλωσσική πολιτική. Το προσωπικό μου όραμα ήταν πάντα να προσφέρω. Μπορώ να πω ότι το πέτυχα με τη δουλειά μου, με την ενασχόλησή μου με τα κοινά ως ενεργός πολίτης και τώρα με τη δημοτική κίνηση ελπίζω να μπορέσω να προσφέρω ακόμη περισσότερο.
Γιατί μια νέα γυναίκα, όπως εσείς, να θέλει να εμπλακεί σε κάτι τόσο πολύπλοκο;
Γιατί αγαπώ την πόλη όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα και ζω. Δεν μπορώ να τη βλέπω άλλο να καταρρέει, να παραμορφώνεται και να κακοποιείται.
Τι προεκλογικό αγώνα θα κάνετε;
Τίμιο και ειλικρινή. Σαν τον αγώνα που κάναμε ως πολίτες τόσα χρόνια. Δεν είμαστε από κόμματα, δεν έχουμε ντιρεκτίβες, δεν μιλάμε ξύλινη γλώσσα. Μιλάμε τη γλώσσα του δημότη, γιατί κι εμείς ζούμε, εργαζόμαστε και περπατάμε στην πόλη.
