Η ιταμή πρόκληση της Τουρκίας σε Έβρο και Αιγαίο έχει πλήξει το κύρος των Ενόπλων Δυνάμεων, καθότι, ενώ καθίσταται πρόδηλο και απτό ότι ο πολύφερνος διεθνής παράγων διατηρεί έναν επαμφοτερίζοντα ρόλο, σταθμίζοντας τα ιδικά του οφέλη εκ της διμερούς διαφοράς μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας, η χώρα μας καθεύδει τον νήδυμον ύπνο.
Από τον Χαράλαμπο Β. Κατσιβαρδά*
Η συνειδητά μελετημένη απόσταση την οποία διατηρούν οι «σύμμαχοί μας» ευνοεί εν μέρει την αυθαιρεσία της Τουρκίας, καθώς και την αδιάλειπτη πρόκλησή της προς την προσβολή της εθνικής μας κυριαρχίας. Το μείζον εν προκειμένω, όπως πλειστάκις έχω καταδείξει, αρχής γενομένης εκ της εκρήξεως της στρατηγικής αυτής εκ μέρους του «σουλτάνου» συνιστώμενης εις τη συστηματική αμφισβήτηση του θαλασσίου υπεδάφους εις το Αιγαίο, ίνα παγιωθεί προϊόντος του χρόνου ένα ορισμένο τετελεσμένο εις βάρος της Ελλάδας, αποτελεί μία μεθόδευση την οποία η Ελλάς ηδύνατο να προβλέψει λυσιτελώς.
Η σπασμωδική προσφυγή σε λύσεις ημίμετρα (συμφωνία με την Αίγυπτο, με την Ιταλία), η παθητική στάση της Ελλάδος επί μισό αιώνα, οι ιδεολογικές αγκυλώσεις, η μη συγκρότηση μιας αυτονόμου εθνικής στρατηγικής μάς ήγαγαν νομοτελειακώς εις το σημερινό αδιέξοδο, μολονότι υπήρξε η ευχέρεια της δυναμικής συνάλληλης υπάρξεως εθνικής στρατηγικής και συγχρόνως συσφίγξεως των διπλωματικών μας σχέσεων με τον διεθνή παράγοντα. Η διελκυστίνδα της αντιπαραθέσεως εξακολουθεί αμείωτη και ημείς που ήδη υποτελώς επιδιώκουμε ως έθνος να ιχνηλατήσουμε το επόμενο διάβημα της Τουρκίας απλώς περιδινούμαστε εις μία φαύλη τακτική ρηματικών διακοινώσεων προς την έμπρακτο αμφισβήτηση της Τουρκίας.
Η προπαγάνδα του κατευνασμού συνιστά κατ’ ουσίαν μία παραμυθία προς τον άφευκτο εθνικό μας διασυρμό, προς το γεγονός ότι ήδη έχουμε καταστεί αθύρματα των συμφερόντων υπερεθνικών δυνάμεων, καθότι η Ελλάς δρα ως οιονεί προτεκτοράτο και ετεροκατευθύνεται υπό των συμφερόντων των ξένων δυνάμεων επί του ελληνικού εδάφους. Η διπλωματία δεν θα πρέπει να συνιστά απεμπόληση της εθνικής μας ανεξαρτησίας, αλλά ούτε και εμπαιγμό της κοινής γνώμης διά της προβολής απλώς άναρθρων κραυγών, απευθυντέων προς το θυμικό της μάζας του λαού: ότι δήθεν το διακύβευμα, εν προκειμένω, είναι ή πόλεμος ή ειρήνη, με επώδυνο συμβιβασμό διά τα εθνικά μας συμφέροντα. Φρονώ ότι δρομολογείται μία συμφωνία κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση αυτήης των Πρεσπών, μία άτιμη διχοτόμηση του Αιγαίου, πράγμα το οποίο ήδη είχε προβλεφθεί, από τους αναλυτές και από τους «εμβριθείς» λαλίστατους πολιτικούς και ειδικούς.
Η ως άνω εκτίμηση καθίσταται αποκλειστικά υποκειμενική, συναγόμενη εκ της ιστορίας της Τουρκίας και των μονίμων επιδιώξεών της. Άρα, λοιπόν, για ποιο λόγο εκ των υστέρων δήθεν κατελήφθη εξαπίνης την παρούσα χρονική συγκυρία η Ελλάς, ενώ προηγουμένως, προτού ήδη εκραγεί ο «υβριδικός» αυτός πόλεμος με την Τουρκία εις το Αιγαίο, ορισμένοι εκ των εμπείρων πολιτικών ομιλούσαν, προώρως και προφητικώς, διά την προσφυγή μας εις το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης;
Εν κατακλείδι δηλαδή, δεν γνωρίζω, ερμηνεύοντας το σύνολο των εξελίξεων, αν ο εχθρός εν τέλει ευρίσκεται διά της κερκόπορτας εντός των πυλών ή σήμερον μόλις επί θύραις. Εύθραυστες ισορροπίες.
*Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
