Ως υπηρέτης της Θέμιδος, φρονώ ότι η Δικαιοσύνη, κατ’ επιταγή και του εν ισχύι άρθρου 26 του Συντάγματος, διατηρεί τη λειτουργική ανεξαρτησία της, παρά τις όποιες οιονεί «διασταυρώσεις» υφίσταται, τεμνόμενη τόσο υπό την εκτελεστική όσο και υπό τη νομοθετική εξουσία, κατά το άρθρο 90, παρ. 5 του Συντάγματος, ως προς την εκλογή των προέδρων των ανώτατων δικαστηρίων της επικράτειας.
- Από τον Χαράλαμπο Κατσιβαρδά
Ανέκαθεν πίστευα ενδομύχως και κραταιώς ότι η Δικαιοσύνη αποτελεί το θεμέλιο του δημοκρατικού μας πολιτεύματος, αφενός, ένεκεν της ιδιαζούσης εκπαιδεύσεως των δικαστών και, εξ ετέρου, λόγω ότι υπηρετούν μια ανωτέρα αξία, ιδέα, η οποία συνιστά την ακριβοδικαίη απονομή της Δικαιοσύνης αυτήν καθαυτήν, η οποία εις τη σκέψη μου εξομοιώνεται εξ ορισμού με τη Θεία Μετάληψη, ήτοι με το μείζον μυστήριο, κατά τη ζώσα ορθόδοξη παράδοση. Εν άλλοις λόγοις, η ιερά έννοια της Δικαιοσύνης αποτελεί ένα σπουδαίο μυστήριο, το οποίο κείται εγγύς ως προς «τα άγια τοις αγίοις», με όλες τις εγγενείς παθογένειες ή χαίνουσες θεσμικές – κρατικές αβελτηρίες.
Η αναφανδόν όμως και απερίφραστη μεροληπτική ευαισθησία της Ενώσεως Δικαστών και Εισαγγελέων παραμονή της επετείου του Πολυτεχνείου της 17ης Νοεμβρίου 2020 υπέρ της καθιερωμένης πορείας διαμαρτυρίας, δηλαδή η τρίτη κατά το Σύνταγμα εξουσία να παρεμβαίνει αντιθεσμικά υπέρ μιας αμιγώς πολιτικής εκδήλωσης, τη στιγμή την οποία όμως δεν έπραξε το ίδιο διά όμοιες αντιστοίχως περιπτώσεις, όπως, λ.χ., διά το θεμελιώδες δικαίωμα των συναθροίσεων κατά τον εορτασμό της εποποιίας του 1940, ή άλλως σιώπησε εκκωφαντικά διά τα περίπυστα Μνημόνια, όπου και εγείρονταν μείζονα ζητήματα συνταγματικότητας κατά την εφαρμογή τους, ιδίως ως προς το άρθρο 28 του Συντάγματος, αναφορικώς προς τους ιδιαζόντως επαχθείς διαληφθέντες εις αυτές όρους διά τα θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών.
Ωσαύτως η εν λόγω ένωση, ενώ προέβη στην προμνησθείσα κομματική παρέμβαση υπέρ του Πολυτεχνείου, σήμερον δεν λαμβάνει θέση νομικά διά την καταστρατήγηση ή μη της θεμελιώδους αρχής της αναλογικότητας, συμφώνως προς το άρθρο 25 του Συντάγματος, εξ αφορμής του δεύτερου επί μακρόν εγκλεισμού μας και της στυγνής απαγόρευσης της ελευθέρας κυκλοφορίας.
Περαιτέρω, δεν παρεμβαίνει, όπως τη 17η Νοεμβρίου, διά τα θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών, βάσει του Συντάγματος αλλά και δυνάμει της Ευρωπαϊκής Συμβάσεως των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, διά την υποχρεωτική ή μη επιβολή μιας ιατρικής πράξεως προς τον εκάστοτε πολίτη, εν προκειμένω διά τον μαζικό εμβολιασμό, άνευ της προσήκουσας ενημερώσεως αυτών ως έδει (ήτοι των πολιτών) ή της προηγούμενης αναλήψεως αστικών και ποινικών ευθυνών υπό την παρασκευάστρια εταιρία, ως εγγύηση πιστότητας.
Η καλοπροαίρετη κριτική εις τη Δικαιοσύνη συντελείται ασφαλώς εκ της δικαιολογημένης αγανακτήσεως ως συλλειτουργού αυτής, ως δικηγόρου αλλά και ως δημοκράτη πολίτη, η οποία δημιουργήθηκε εξαιτίας και συνεπεία της αμέσως προηγούμενης, κατάφωρα μεροληπτικής, δημόσιας παρεμβάσεως της Ενώσεως Δικαστών και Εισαγγελέων, προασπίζοντας μονομερώς το συνταγματικώς κατοχυρωμένο δικαίωμα των πολιτών ως προς τις συναθροίσεις μόνο ως προς τη 17η Νοεμβρίου.
Ουδέποτε η εν λόγω ένωση ενδιαφέρθηκε πάντοτε θεσμικά, συνταγματικά και νομικά, διά τα τεκταινόμενα ως προς τη φαλκίδευση των θεμελιωδών δικαιωμάτων των πολιτών αλλά και ως προς τη νομική προάσπιση της εθνικής μας κυριαρχίας ως προς τα συμβάντα με την όμορη Τουρκία.
Εν τέλει, ποιο είναι το διακύβευμα και ποια τα άκρα όρια της ωσεί διελκυστίνδας της πολιτικής με τη Δικαιοσύνη; «Εάλω η Πόλις» ή λογίζεται δίκαιο να υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά και να ενεργεί κατά το δοκούν η Δικαιοσύνη, με υποκειμενικά κριτήρια, προασπίζοντας επιλεκτικά συνταγματικά δικαιώματα των πολιτών, συναρτημένα και αρρήκτως συνδεδεμένα με ορισμένες περιστάσεις, ενώ, από την άλλη πλευρά, (η Δικαιοισύνη) να εθελοτυφλεί ιταμώς και να κωφεύει εκκωφαντικά διά έτερα ζητήματα, μολονότι καθίστανται ανικειμενικά ως μείζονα, όπως τα προαναφερθέντα περί των ατομικών δικαιωμάτων των πολιτών.
Η ακροτελεύτια διάταξη του άρθρου 120, παρ. 4 του Συντάγματος, πέραν του ότι αποτελεί την επιτομή του συνταγματικού πατριωτισμού, εις την παράγραφο 2 αναφέρει ότι ο σεβασμός εις το Σύνταγμα και εις τους νόμους που συμφωνούν με αυτό καθώς και η αφοσίωση εις τη δημοκρατία και την πατρίδα αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων.
Εν κατακλείδι, ομιλούμε διά μια στυγνή κομματοκρατία ενός συντεταγμένου κράτους, το οποίο εξικνείται και πέραν του ιδίου του Συντάγματος, του υπέρτατου δηλαδή νόμου του κράτους, παντελώς αυθαίρετα. Πρόκειται ανυπερθέτως διά μια κατάσταση η οποία καταβαραθρώνει τους θεσμούς, υποσκάπτοντας ευθέως τα θεμέλια της δημοκρατίας μας: Η ίδια η Πολιτεία σήπεται, ενώ διά του κλυδωνισμού του κόσμου ένεκεν της επαράτου μάστιγος του νεοπαγούς ιού αναδύεται μια νέα πολυεθνική αυτοκρατορία, υπό την καθοδήγηση της μειοψηφίας των ελίτ, με πολυώνυμους, εγχώριους και υπερεθνικούς, εξαγορασμένους συνεργούς!
