Το 1922, μετά την πορεία στη Ρώμη, που έφερε τον Μουσολίνι και το φασιστικό κόμμα στην ηγεσία της Ιταλίας, ο Λένιν δέχθηκε μια αντιπροσωπία Ιταλών σοσιαλιστών και τους είπε: «Τι κρίμα που χάσαμε τον Μουσολίνι. Είναι ένας πρώτης τάξεως άντρας, που θα οδηγούσε το κόμμα μας στην εξουσία».
- Από τον Φαήλο Μ. Κρανιδιώτη
Ο Τζέιμς Γκρέγκορ στο βιβλίο του «Η ιδεολογία του Φασισμού», στη σελίδα 99, αναφέρει κάτι γνωστό σε όποιον έχει διαβάσει την Ιστορία της εποχής: «Ό,τι κι αν νομίζει κανείς σήμερα για τον Μαρξισμό, ο Μουσολίνι ήταν αποδεκτός στους σοσιαλιστικούς κύκλους ως θεωρητικός του Μαρξισμού. Αναρριχήθηκε στην ηγεσία του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος τουλάχιστον κατά ένα μέρος βάσει της εγνωσμένης ικανότητάς του ως σοσιαλιστής διανοούμενος».
Ο Μουσολίνι στα νιάτα του ανήκε στην μπολσεβικική πτέρυγα του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος (τότε δεν υπήρχε κομμουνιστικό – ήταν ενιαίο) και, ακόμη, το 1924 εξέφραζε τον θαυμασμό του για τον Λένιν, ενώ ο Τρότσκι έλεγε πως ο Μουσολίνι ήταν ο καλύτερος μαθητής του. Οποιος ενδιαφέρεται ας ανατρέξει στο βιβλίο του Βρετανού ιστορικού Ντένις Μακ Σμιθ «Μουσολίνι», στη σελίδα 96. Ο Ρίτσαρντ Πάιπς, Αμερικανός ιστορικός, έγραψε πως ο Μουσολίνι δεν ήταν θεωρητικός, αλλά ένας τακτικιστής, του οποίου ο διανοητικός ηλεκτρισμός ήταν ένα μίγμα Αναρχισμού και Μαρξισμού, και που η έμφαση που έδινε στη βία θύμιζε την ιδεολογία των Ρώσων Σοσιαλεπαναστατών. Την Ιστορία για τον θαυμασμό του Λένιν στον Μουσολίνι σώζει, μεταξύ άλλων, ο Νικόλα Μπομπάτσι, Ιταλός μαρξιστής – λενινιστής και από τους ιδρυτές του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, ο οποίος θεωρούσε τον Φασισμό «τη μόνη βιώσιμη μορφή Μαρξισμού για οικονομικά προνεωτερικές κοινότητες».
Θυμίζω δε πως το κύκνειο άσμα του Μουσολίνι, πριν βρεθεί κρεμασμένος ανάποδα μαζί με την ερωμένη του Κλάρα Πετάτσι, ήταν η βραχύβια Ιταλική Σοσιαλιστική Δημοκρατία στη βόρεια Ιταλία, γνωστή και ως «Δημοκρατία του Σαλό».
Ο Μουσολίνι, ο παλαίμαχος μπολσεβίκος, δεν ονόμασε τυχαία το βραχύβιο αυτό προτεκτοράτο των Ναζί «σοσιαλιστικό». Και ο άλλος όμως μαθητής του Κεμάλ στον ολοκληρωτισμό και στις Γενοκτονίες, ο Χίτλερ, που θεωρούσε μέντορά του και τον Μουσολίνι, το 1918 ήταν εκλεγμένος εκπρόσωπος στην επαναστατική επιτροπή της μονάδας του, κατά την Κομμούνα του Μονάχου, που συνετρίβη από τον Στρατό και τα Ατσάλινα Κράνη, τις εθνικιστικές πολιτοφυλακές.
Ηγήθηκε όμως ενός κόμματος που και αυτό δεν ονομαζόταν τυχαία Εθνικοσοσιαλιστικό. Το NSDAP, το Εθνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Γερμανών Εργατών, το τρίτο φονικότερο κόμμα στην παγκόσμια Ιστορία μετά τα Κομμουνιστικά Κόμματα της Κίνας και της Ρωσίας, ήταν γεμάτο στο ξεκίνημά του με στελέχη και μέλη που προέρχονταν από την Αριστερά. Η εμπροσθοφυλακή του κόμματος, τα Τάγματα Εφόδου (Sturm Abteilungen), εκπροσωπούσαν την αριστερή και πιο μαχητική πτέρυγα του κόμματος. Ιδιαίτερα οι πανίσχυρες Ομάδες Ταγμάτων Εφόδου του Βερολίνου, πολυπληθείς και ριζοσπαστικές, για λίγο είχαν συμπορευθεί με τους κομμουνιστές του Τέλμαν σε απεργίες, ενώ οι αφίσες του κόμματος ήταν ξεπατικωτούρα από σοβιετικές αφίσες, όπου απλά στη θέση του Στάλιν έμπαινε ο Χίτλερ και άλλαζαν τα συνθήματα. Η συμμαχία Στάλιν – Χίτλερ, με το Σύμφωνο Ρίμπεντροπ – Μόλοτοφ, και ο εγκληματικός από κοινού διαμελισμός της Πολωνίας ήταν ένας συνεταιρισμός ανάμεσα σε ιδεολογικά συγγενείς.
Μάλιστα, ο Βάλτερ Στένες, διοικητής των Ομάδων Ταγμάτων Εφόδου του Βερολίνου, και η ηγετική του ομάδα και οι επιρροές του σε όλη τη Γερμανία, πιστοί στην αντικαπιταλιστική, σοσιαλιστική ρητορική του Χίτλερ, επεδίωκαν με τη χρήση βίας την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας, αλλά και τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Οργάνωσε μάλιστα δύο εξεγέρσεις των Ταγμάτων Εφόδου. Ο Στένες, μυθιστορηματική προσωπικότητα, επέζησε της «Νύχτας των Μεγάλων Μαχαιριών», διέφυγε στην Κίνα, έγινε διοικητής της σωματοφυλακής του Τσιανγκ Κάι Σεκ (!) και μετά τον πόλεμο επέστρεψε στη Γερμανία, όπου πέθανε το 1983. Μετά το άνοιγμα των σοβιετικών αρχείων, το «Spiegel» δημοσίευσε στοιχεία πως ο Στένες ήταν πράκτορας του Στάλιν με το ψευδώνυμο «Φίλος».
Ο Γκέμπελς και ο Στράσερ από το 1925 επιχειρηματολογούσαν από τον «Λαϊκό Παρατηρητή», το επίσημο όργανο του κόμματος, πως μόνο μια σοσιαλιστική δικτατορία θα έσωζε τη Γερμανία από το χάος. Ο δε Γκέμπελς το 1929 ονόμαζε το ναζιστικό κόμμα «επαναστατικό σοσιαλιστικό» και έγραφε πως ο Λένιν, μορφοποιώντας τον Μαρξισμό, έδωσε ελευθερία στη Ρωσία. Οποιος έχει διαβάσει τα ημερολόγιά του βλέπει καθαρά αυτές τις αριστερές καταβολές. Τον πιο εύστοχο χαρακτηρισμό για τους ναζί είχε δώσει μια καθολική γυναίκα σε ανώνυμη επιστολή-διαμαρτυρία προς τη ναζιστική κυβέρνηση, συγκλονισμένη από το πρόγραμμα ευθανασίας αναπήρων και τη στάση τους απέναντι στη Χριστιανική Εκκλησία: «Φοράτε φαιά πουκάμισα, αλλά από μέσα είστε μπολσεβίκοι». Σήμερα έχουμε φασίστες με κόκκινα πουκάμισα. Επομένως, ο Φασισμός και ο Ναζισμός είναι αιρέσεις του Μαρξισμού, της Αριστεράς. Είναι οι άλλες όψεις του Ολοκληρωτισμού.
Τα δύο άκρα δεν είναι μια θεωρία, είναι μια νοσηρή πραγματικότητα, όπου το άλλο, το κόκκινο άκρο του Ολοκληρωτισμού, είναι πλέον πιο θρασύ και επικίνδυνο, διότι στην Ελλάδα υποδύεται πως ανήκει στο «προοδευτικό», «δημοκρατικό τόξο». Ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος έκανε μια αληθή αναδρομή της στάσης του κόκκινου φασισμού ενάντια στα εθνικά συμφέροντα, με αφορμή την αθλιότητα της μη ψήφισης από ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΜέΡΑ25 της αμυντικής συμφωνίας με τη Γαλλία. Καθυβρίστηκε χυδαία, όπως όλη η ευρύτερη παράταξη, και ο Δένδιας, αντί να βάλει στη θέση του τον Παφίλη, επέπληξε τον Μπογδάνο και ο Μητσοτάκης τον διέγραψε! Ο Μητσοτάκης με τη δήλωσή του ενέταξε την υπεράσπιση του κομμουνισμού στο «αξιακό, ιδεολογικό πλαίσιο της ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς». Το ΕΛΚ και το Ευρωκοινοβούλιο, που καταδίκασε Κομμουνισμό και Ναζισμό, έχουν άλλη άποψη. Τεράστιο αυτογκόλ της Ν.Δ. και παραχώρηση και άλλου εδάφους στο άλλο άκρο του Ολοκληρωτισμού, το οποίο θα αποθρασύνει τους αριστερόστροφους φασίστες.
*Δικηγόρος, πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ, εταίρου του συνασπισμού ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, www.neadexia.gr