Aνήκω σε μια γενιά που έδωσε μάχη εναντίον του κομμουνισμού, όταν εκείνος ήταν ακόμη όρθιος.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Ως μαθητές πηγαίναμε στις συγκεντρώσεις του ΚΚΕ και κάναμε ιδεολογική αντιπαράθεση με στελέχη του για τον σοσιαλισμό. Στο δεκαπενταμελές, στο σχολείο, δίναμε μάχες για το αληθινό νόημα του εορτασμού των επετείων και για τη μη μετατροπή τους σε άσκηση αριστερής προπαγάνδας για τη Νικαράγουα και το Σαλβαδόρ. Στο πανεπιστήμιο αποκαθηλώσαμε την ΚΝΕ από το βάθρο της πρώτης φοιτητικής παράταξης σε αριθμό ψήφων, που διατηρούσε καθ’ όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, έως το 1985. Στα αμφιθέατρα ξεσκεπάσαμε με εκδηλώσεις και ακτιβισμούς τι συνέβαινε πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα.
Καλέσαμε σε εκδηλώσεις μας ως ομιλητή τον Ηλία Λέκκα, τον πρώτο Βορειοηπειρώτη που πέρασε τα ηλεκτροφόρα σύρματα του Χότζα και εγκαταστάθηκε μόνιμα στη «μητέρα πατρίδα». Κάναμε άνω κάτω εκδηλώσεις της ΚΝΕ με ομιλητές Ανατολικογερμανούς καθηγητές πανεπιστημίου που έρχονταν στην Ελλάδα να μας προπαγανδίσουν πόσο… παράδεισος ήταν ο υπαρκτός σοσιαλισμός. Με το πλεονέκτημα κάποιου που δεν πολέμησε την κομμουνιστική Αριστερά χαστουκίζοντας το πληκτρολόγιο του υπολογιστή του ή που την κατατρόπωσε δήθεν στα μαρμαρένια αλώνια του facebook –οι δικές μας μάχες δόθηκαν σώμα με σώμα για μια αφίσα, για ένα σύνθημα στους τοίχους, για το δικαίωμα να λαμβάνουμε τον λόγο που οι αντίπαλοι μας αφαιρούσαν φασιστικά-, θέλω να πω σήμερα τα εξής προς κάποιους της από εδώ πλευράς:
Σταματήστε τον εύκολο αντικομμουνισμό. Τον αντικομμουνισμό πολυτελείας. Τον αντικομμουνισμό που κόβει εύκολα εισιτήρια στα εσωκομματικά ακροατήρια. Η συζήτηση, που άρχισε με βολές κατά ευρωβουλευτών για τη στάση τους στο ψήφισμα, είναι αδιέξοδη, ξεπερασμένη, δεν μας αφορά. Η κομμουνιστική Αριστερά σε ολόκληρη την Ευρώπη είναι ανύπαρκτη. Δεν υπάρχει. Πέθανε.
Είναι ανόητο να δίνει κανείς μάχη για να καταδικάσει κάτι που πέθανε πριν από τριάντα χρόνια. Είναι χαζό να αποτελεί πιστοποιητικό ιδεολογικής καθαρότητας η υποστήριξη ή μη ενός ψηφίσματος που προέρχεται από ευρωβουλευτές χωρών που έζησαν κομμουνισμό (και αν τους ψάξεις καλύτερα, θα ανακαλύψεις ότι ίσως και οι ίδιοι ήταν προβεβλημένα μέλη των κομμουνιστικών κομμάτων). Η συζήτηση για τον ολοκληρωτισμό τού χθες είναι ανεπίκαιρη. Αν πράγματι θέλουμε να τιμήσουμε τους αγώνες της γενιάς μας για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις ατομικές ελευθερίες, την αντίδραση στις εκτοπίσεις διαφωνούντων, αν θέλουμε εν τέλει να τιμήσουμε τον Σολζενίτσιν, τον Ζαχάρωφ, τον Βαλέσα, πρέπει να επικεντρωθούμε στον ολοκληρωτισμό τού σήμερα. Πρέπει να εστιάσουμε στο τι στον διάβολο έκανε ο καπιταλισμός αυτή τη μεγάλη νίκη του 1989.
Πολύ φοβάμαι ότι ο αντικομμουνισμός τού σήμερα υπάρχει για να αποκρύπτει επιμελώς το γεγονός ότι ορισμένες δυτικές δημοκρατίες, μερικοί υπερεθνικοί θεσμοί, κάποιοι ηγέτες έγιναν στην πράξη απέναντι στους λαούς τους χειρότεροι από τα σοβιέτ. Χλευάζαμε με τις «Ζωές των άλλων» του Ντόνερσμαρκ, το 2006, ότι το παρακράτος της Στάζι παρακολουθούσε τις ζωές των Ανατολικογερμανών. Αλλά σε λίγες μέρες κυκλοφορεί στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Ψυχογιός το νέο βιβλίο του δυτικού πράκτορα Σνόουντεν, που αποκαλύπτει πως η υπηρεσία του φακελώνει εκατομμύρια πολίτες σε όλον τον κόσμο ως η νέα υπερ-Στάζι. Μειδιούσαμε για όσα κατήγγελλαν στο βιβλίο της Τατιάνας Αλεξέγιεβιτς «Κόκκινος Άνθρωπος», το 2016, δεκάδες πρώην Σοβιετικοί πολίτες. Μα, μέσα στην κρίση, βασικές αξίες του καπιταλισμού και της ελεύθερης αγοράς, όπως η ατομική ιδιοκτησία (ΕΝΦΙΑ), η τραπεζική πίστη (κούρεμα καταθέσεων – ομολόγων), η ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων (capital controls – ημερήσιο όριο αναλήψεων στα 60 ευρώ), ο κοινοβουλευτισμός, δέχθηκαν χτυπήματα ισοδύναμα του κομμουνισμού. Αλλά και σε επίπεδο θεσμών. Ένιωσα ντροπή το 2016 ακούγοντας έναν Ρώσο να λέει στο Ζάππειο πως ο τρόπος λήψης αποφάσεων της Ε.Ε. στις Βρυξέλλες τού θύμιζε έντονα τη λειτουργία του πολίτμπιρο των μανδαρίνων στην πρώην ΕΣΣΔ.
Ποιο 1989, λοιπόν, ποιος κομμουνισμός, ποια γκούλαγκ; Τα ελλείμματα είναι εδώ. Μπότες και γκούλαγκ θα ανακαλύψετε σήμερα στις συσκευές που κρατάμε στα χέρια μας, στους δορυφόρους που μας κοιτάνε συνεχώς από πάνω, στα βαλιτσάκια των επιχειρηματιών που κάνουν υποκλοπές των επικοινωνιών μας, στην κατάργηση του ελεύθερου ανθρώπου εν τέλει. Βεβαίως, ζήτημα σύγκρισης δεν υπάρχει. Ο καπιταλισμός, ακόμη και στα χειρότερά του, παραμένει απείρως καλύτερο σύστημα από τον κομμουνισμό – και η πλέον αδιάσειστη απόδειξη για αυτό είναι η διάρκεια! Μόλις εβδομήντα χρόνια ζωής μέτρησε το άλλο σύστημα και, αν δεν είχε μεσολαβήσει ο σφαγεύς Στάλιν να το σώσει από τη φθορά με την ισχύ, θα είχε καταπέσει νωρίτερα.
Ενώ ο καπιταλισμός, που βασίζεται στον φιλελευθερισμό της ελεύθερης αγοράς, παρά τις συνεχείς προβλέψεις πτώσης, επιβιώνει στους αιώνες και αποτελεί μαγνήτη για εκατομμύρια παράνομους μετανάστες. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως πρέπει να τον αποδεχόμαστε όπως είναι σήμερα και πως δεν πρέπει να επιδιώκουμε να τον μεταρρυθμίσουμε. Επιβάλλεται. Δεν πολεμήσαμε τον ολοκληρωτισμό τού χθες για να ανεχόμαστε τον ολοκληρωτισμό τού σήμερα.
Όσοι της από εδώ πλευράς λοιπόν ονειρεύονται «πάλης ξεκίνημα, νέους αγώνες» ας αφήσουν ήσυχους τον Μεϊμαράκη, τον Κυμπουρόπουλο και άλλους ευρωβουλευτές επειδή δεν υπέγραψαν την εσκεμμένη διαστρέβλωση ότι και ο κομμουνισμός είχε Αουσβιτς. Είχε γκούλαγκ, αλλά όχι Αουσβιτς και αρία φυλή. Αλλού είναι το θέμα, λοιπόν. Σήμερα. Ας επικεντρωθούμε. Εκτός κι αν πίσω από την επιμονή για την εξίσωση κομμουνισμού – ναζισμού υποκρύπτεται το σχέδιο ορισμένων να θολώσουν την εικόνα για τα εγκλήματα των ναζί και να αθωώσουν τον φασισμό. Αν είναι αυτό το σχέδιο, η εικόνα εις ό,τι αφορά τα καθ’ ημάς δεν θολώνει. Αδύνατον. Μια βόλτα στο Δίστομο και στα Καλάβρυτα αρκεί. Τα φαντάσματα εκδίδουν «ψηφίσματα».
