Το πολιτικό σύστημα στην πλειονότητά του δεν πιστεύει στην έννοια του έθνους. Και αυτός είναι ο κύριος λόγος που δεν δημιουργεί Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας. Διότι τότε θα καταστεί υπόλογο
Σύμφωνα με τα στοιχεία που έχει παρουσιάσει στο παρελθόν η «Καθημερινή», από το 2000 στην Ελλάδα είχαν ασκηθεί 19.712 διώξεις, από τις οποίες οι 7.463 αφορούσαν εμπρησμό από αμέλεια και οι 2.796 εμπρησμό εκ προθέσεως. Από αυτές, οι καταδικαστικές αποφάσεις αφορούσαν 564 άτομα (490 και 74, αντίστοιχα).
Σοβαροί αναλυτές και καθηγητές, όπως οι Κωνσταντίνος Λαμπρόπουλος και Μάνος Καραγιάννης, έχουν πολλές φορές αναφέρει ότι απαιτείται καινούργια αντίληψη και δημιουργία νέας κουλτούρας δημόσιας ασφαλείας. Φυσικά και έχουν δίκιο. Εχοντας υπόψη όμως την ελληνική γραφειοκρατία, που τώρα ψηφιοποιήθηκε, και τα ως άνω δεδομένα για τις καταδικαστικές αποφάσεις, που είναι ελάχιστες, αδυνατεί κανείς να πιστέψει ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό.
Είναι και κάτι άλλο: η χώρα παραγάγει περισσότερη πολιτική ορθότητα και woke ατζέντα από όσες μπορεί να καταναλώσει. Πρόσφατα, κάποιος Αλβανός συνέλαβε μετανάστες. Ο τρόπος που το έκανε και οι φράσεις που χρησιμοποίησε φυσικά είναι το λιγότερο ελέγξιμα. Παρ’ όλα αυτά, η «αντινατιβιστική» κουλτούρα των κυβερνήσεων σε συνδυασμό με αυτήν των συστημικών ΜΜΕ οδηγούν τον πολίτη στην εντύπωση ότι όχι μόνο είναι απροστάτευτος, αλλά και δεν έχει απολύτως κανένα νόημα να εισέλθει σε μια λογική ατομικής ευθύνης. Οταν όλα αυτά τα χρόνια οι καταδικαστικές αποφάσεις είναι ελάχιστες, πόσοι στην πραγματικότητα πιστεύουν ότι οι 13 μετανάστες που αφέθηκαν ελεύθεροι είναι πραγματικά αθώοι; Η μη πίστη στις ανεξάρτητες Αρχές διαρρηγνύει το κοινωνικό συμβόλαιο μεταξύ κράτους και πολίτη.
Παράλληλα αφηγήματα
Σε επαφές που έχω με αρκετούς κατοίκους του Εβρου μού μεταφέρεται ότι υπάρχει ευρεία πεποίθηση πως τις φωτιές τις βάζουν παράνομοι μετανάστες και λαθροδιακινητές. Δημιουργούνται τοιουτοτρόπως δύο παράλληλα αφηγήματα, το κυβερνητικό αντάμα με αυτό των συστημικών ΜΜΕ, και αυτό της αντίληψης της πραγματικής κοινωνίας. Η woke ατζέντα μπορεί να είναι της μόδας στη Δύση, αλλά η Ελλάδα βρίσκεται σε ένα μέρος της Γης απολύτως γεωστρατηγικό, με γείτονες που δεν είναι λουξεμβούργιας νοοτροπίας. Στοιχείο της ωριμότητας ενός ενήλικα αλλά και ενός κράτους είναι να βλέπει τον κόσμο όπως είναι και όχι όπως θα ήθελε να είναι.
Και ο κόσμος, έτσι όπως έχει μετεξελιχθεί, από μονοπολικό σε πολυπολικό, δεν είναι εύκολο ούτε να ερμηνευθεί ούτε να προβλεφθεί. Σε αυτό το πλαίσιο, το άρθρο του Μανώλη Κοττάκη περί ουκρανοποίησης του Εβρου είναι βαρυσήμαντο. Εντάσσει στη γενικότερη ερμηνεία των αιτιών των πυρκαγιών τις αποφάσεις της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Πρώτα και κύρια χρειάζεται ταυτοτικά να ξέρουμε ποιοι είμαστε και πού πηγαίνουμε. Η Ελλάς, όμως, πάσχει από εαυτοφοβία. Το πολιτικό σύστημα στην πλειονότητά του πρώτα και κύρια δεν πιστεύει στην έννοια του έθνους. Και αυτός είναι ο κύριος λόγος που δεν δημιουργεί Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας. Διότι τότε θα καταστεί υπόλογο.
