Το θράσος του ΣΥΡΙΖΑ να ζητεί δικαίωση για τις Πρέσπες και το Μεταναστευτικό
Από τον
Μανώλη Κοττάκη
Οι εκλογές ως προς τον ΣΥΡΙΖΑ έχουν σε μεγάλο βαθμό κριθεί. Η Αριστερά μετακομίζει στα έδρανα της μειοψηφίας για να αποτελέσει την αξιωματική αντιπολίτευση του τόπου για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Τούτου δοθέντος έχει πλέον σχετική αξία η παρακολούθηση της αμήχανης επιχειρηματολογίας της. Παρά ταύτα αξίζει να σταθούμε σε ορισμένες πτυχές της, γιατί προδίδουν τη νοοτροπία του χώρου. Μου κάνει εξαιρετική εντύπωση, για παράδειγμα, η εμμονή των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ να αποσπάσουν από βουλευτές της Ν.Δ. δηλώσεις δικαίωσης της πολιτικής τους στο σκοπιανό και το μεταναστευτικό. Εφτασε προχθές ο αγαπητός μου κατά τα λοιπά συνάδελφος Νίκος Φίλης να ανεμίζει στον τηλεοπτικό αέρα της ΕΡΤ φωτογραφία του πρωθυπουργού Ζάεφ με Ελληνα ανώτερο αξιωματικό για να καμαρώσει τη διείσδυσή μας στα Βαλκάνια. Ποιος να το έλεγε! Βουλευτές του κόμματος που απεχθάνεται τις Ενοπλες Δυνάμεις και τον τρόπο λειτουργίας τους να καμαρώνουν για το ελληνικό χακί στα Σκόπια. Να μη θυμηθώ πώς αποκαλούσαν κάποτε τον Ελληνικό Στρατό. Δύναμη ιμπεριαλιστική! Πέραν αυτού όμως, ενδιαφέρουσα είναι και η επιθετικότητα του ΣΥΡΙΖΑ προς τη Ν.Δ. για τις Πρέσπες.
Οι βουλευτές του ρωτούν πιεστικά τους συναδέλφους τους της αντιπολίτευσης αν θα εφαρμόσουν τώρα ως κυβέρνηση την επαίσχυντη και προδοτική συμφωνία. Δεν φτάνει που την υπέγραψαν με όλους τους τύπους, δεν φτάνει που την επικύρωσαν, δεν φτάνει που μας έδεσαν χειροπόδαρα, τώρα έχουν το θράσος να ρωτούν την υπεύθυνη αντιπολίτευση του τόπου αν θα εφαρμόσει μια διεθνή συνθήκη. Και τη ρωτούν πότε; Τη στιγμή που η Τουρκία περιμένει το λάθος μας για να αμφισβητήσει τη Συνθήκη της Λωζάννης! Τι ωραίοι! Και το πιο ενδιαφέρον: Παλεύουν να μας πείσουν ότι δεν αντάλλαξαν το όνομα της Μακεδονίας με τις συντάξεις!
Οταν αποκαλύπτεται σήμερα ότι ο κ. Τσίπρας αντάλλαξε με τον Γιούνκερ το 2015 το Μακεδονικό με την παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη, υπάρχουν και απορίες; Δύναται να έχει κανείς ύφος χιλίων καρδιναλίων; Ή το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να σιωπά; Τα αυτά ισχύουν και για το μεταναστευτικό με αφορμή τη διάκριση του Αντετοκούνμπο. Δημόσια κατήχηση για τη νομιμοποίηση των τέκνων μεταναστών από την προοδευτική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Με πάθος μάλιστα. Αλλά εν προκειμένω λησμονείται κάτι. Το κρίσιμο δεν είναι αν το κράτος δίδει στους μετανάστες το ακριβό προνόμιο της ελληνικής καταγωγής. Το κρίσιμο είναι ποια χρήση αυτού του προνομίου κάνουν οι ίδιοι οι μετανάστες.
Ο Αντεντοκούνμπο διαφημίζει την Ελλάδα παντού. Μας τιμά για την τιμή που του έγινε. Ο Αλβανός Οδυσσέας Τσενάι όμως, για χάρη του οποίου διχαστήκαμε το 1998 και για το δίκαιό του να φέρει την ελληνική σημαία στην παρέλαση, πού βρίσκεται σήμερα, παρακαλώ; Μήπως στις ΗΠΑ, από όπου δηλώνει υπερήφανος Αλβανός και κατηγορεί με κάθε ευκαιρία την Ελλάδα; Η Νιγηριανή νεαρά κομμώτρια που συνόδεψε τον κ. Τσίπρα στη δεξίωση για την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας στο Προεδρικό Μέγαρο το 2008 πού είναι σήμερα; Βρίσκεται στην Ελλάδα ή τη χρησιμοποίησε ως γέφυρα για να μεταναστεύσει στο Λονδίνο; Υπάρχει η μία πλευρά για τους μετανάστες, υπάρχει όμως και η άλλη. Και τέλος, θα ήθελα από τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ με το πάθος που μιλούν για τους μετανάστες να μιλούν και για τους Ελληνες απόδημους ομογενείς.
Γι’ αυτούς που στερούνται το δικαίωμα να ψηφίζουν και να έχουν λόγο στα δημόσια πράγματα του τόπου που γεννήθηκαν! Η επιλεκτική ευαισθησία της Αριστεράς υπέρ εκείνων που μετανάστευαν εδώ εις βάρος εκείνων που γεννήθηκαν εδώ είναι κάτι που με ξεπερνά!
