Το ποδόσφαιρο είναι το δεύτερο κοινωνικό γεγονός (μετά τις θρησκείες) με την μαζικότερη προσέλευση χιλιάδων ανθρώπων παγκοσμίως!
- Από τον Νίκο Κιτσάκο
Δικηγόρος/Διεθνολόγος
Νομική Αθηνών/ΜΑs University of Geneva
Αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς πώς μπορούν μέσα από τα γήπεδα να δημιουργηθούν θετικές ή αρνητικές κοινωνικές συμπεριφορές και να επηρεαστούν κοινωνικά εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι-φίλαθλοι.
Φανταστείτε ότι μόνο στην Αγγλία κάθε σαββατοκύριακο πάνω από 600 χιλιάδες άνθρωποι πηγαίνουν στα γήπεδα να παρακολουθήσουν ποδόσφαιρο, ενώ συνολικά στα 5 μεγαλύτερα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα πάνω από 2,5 εκ. φιλάθλων γεμίζουν τις ποδοσφαιρικές αρένες.
Τα τελευταία 20 χρόνια έχει γίνει η μεγάλη ανατροπή στη δομή του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, με την είσοδο παιχτών από όλον τον κόσμο, από όλες τις υποανάπτυκτες χώρες, το οποίο έχει σαν αποτέλεσμα όλες οι μεγάλες ομάδες να είναι μικρές πολυπολιτισμικές κοινωνίες.
Πώς όμως εξηγείται το γεγονός ότι οι μάζες των φιλάθλων αποδέχονται στους κόλπους των ομάδων τους π.χ. έγχρωμους ποδοσφαιριστές, πώς τους χειροκροτούν και τους θαυμάζουν, πώς συνεπώς στο γήπεδο ξεχνάνε τις πιθανές ρατσιστικές αντιλήψεις που έχουν εκτός γηπέδου;
Πριν προχωρήσω σε ανάλυση αυτού και εξηγήσω την μεγάλη σημασία που έχει, είναι χρήσιμα μερικά παραδείγματα:
- Δεν είναι οι Γάλλοι σοβινιστές; Η εθνική τους όμως ομάδα ποδοσφαίρου (παγκόσμια πρωταθλήτρια – κεντρική φωτό) αποτελείται πλειοψηφικά από έγχρωμους ποδοσφαιριστές που λατρεύονται από τους Γάλλους.
- Δεν είναι οι Γερμανοί σοβινιστές; Στο Μόναχο λατρεύεται ο Λεβαντόφσκι, ένας Πολωνός ποδοσφαιριστής.
- Δεν είναι σοβινιστές οι Άγγλοι; Στο γήπεδο όμως της Liverpool τραγουδούν διαρκώς το όνομα του Αιγύπτιου Σαλάχ.
Δεν είναι λοιπόν εντυπωσιακό το γεγονός ότι στα γήπεδα ξεχνιούνται όλες οι ρατσιστικές προκαταλήψεις και άνθρωποι από άλλες ηπείρους, άλλου χρώματος, άλλης θρησκείας, γίνονται ένα και ενώνονται σε έναν κοινό στόχο, την νίκη της ομάδας.
Γιατί συνεπώς να μην γίνει το ποδόσφαιρο και γενικότερα ο αθλητισμός, η αιτία που μπορεί να ενώσει όλους τους λαούς και να φέρει αφενός την παγκόσμια ειρήνη και αφετέρου την οικονομική ανάπτυξη.
Το μοντέρνο ποδόσφαιρο, που κατάφερε να ενώσει οπαδούς και παίχτες ανεξαρτήτως εθνικών και φυλετικών προελεύσεων, είναι μία παγκόσμια οικονομική μηχανή που διακινούνται δισ. ευρώ ετησίως.
Θεωρώ λοιπόν ότι, αυτό το πετυχημένο ποδοσφαιρικό πρότυπο, πρέπει να το εκμεταλλευτούν τα κράτη και να το αντιγράψουν στις υπόλοιπες κοινωνικές εκφάνσεις, ώστε να οδηγηθούμε σε μία παγκόσμια κοινωνία της συνεργασίας και της ειρήνης.
Αυτό δεν σημαίνει ότι ο καθένας δεν θα έχει την καταγωγή του και την κουλτούρα του, αλλά θα αποδέχεται και την καταγωγή και κουλτούρα των υπολοίπων.
Σημειώστε τον ντόρο που είχε γίνει στην Αγγλία και στη Βουλγαρία εναντίον κάποιων ανεγκέφαλων οπαδών, που είχαν κοροϊδέψει με υποτιμητικές χειρονομίες κάποιους έγχρωμους ποδοσφαιριστές.
Η κοινωνική κατακραυγή στα social media εναντίον αυτών των συμπεριφορών ήταν τεράστια και μαζική.
Αντιθέτως, αντίστοιχες ρατσιστικές συμπεριφορές που λαμβάνουν χώρα σε άλλες κοινωνικές δραστηριότητες των ίδιων χωρών, περνάνε απαρατήρητες.
Κλείνοντας, πόσο χρήσιμο θα ήταν αυτή η ανάλυση να έφτανε και στους παράγοντες του ελληνικού ποδοσφαίρου;
Αν έχτιζαν το ελληνικό ποδόσφαιρο πάνω σε τέτοιες βάσεις, πρώτοι από όλους οι ίδιοι θα έβγαιναν κερδισμένοι, γιατί το προϊόν θα πούλαγε περισσότερο και θα είχαν τεράστια οικονομικά έσοδα, όπως γίνεται και στα άλλα πρωταθλήματα.
Το ποδόσφαιρο και γενικότερα ο αθλητισμός δεν είναι πολιτική, δεν είναι βία, δεν είναι μίσος – είναι χαρά που μπορεί να ενώσει όλον τον κόσμο και όλους τους ανθρώπους.
