Δεν φτάνει που ο νταραβεριτζής εκδότης έχει σκανδαλωδώς προνομιακή σχέση με μεγάλη συστημική τράπεζα κάνοντας μάλιστα επίκληση «επαφή» του στο Μέγαρο Μαξίμου. Δεν φτάνει που παίρνει έναν σκασμό λεφτά κατά την προσφιλή του τακτική, για τις δήθεν διαφημιστικές καμπάνιες. Έχει προσεγγίσει και στέλεχος με προϋπηρεσία πολλών δεκαετιών στον τραπεζικό τομέα που πλεόν βρίσκεται στην συγκεκριμένη τράπεζα, ενώ εχει διαχειριστεί διαχρονικά ιλιγγιώδη ποσά από τις θέσεις ευθύνης που κατείχε.
Οι δύο τους λοιπόν, με εγκέφαλο τον εκδότη, έχουν στήσει μηχανισμό «Lobbying», (νταβατζηλίκι είναι ο όρος που αρμόζει καλύτερα), για να πωλούν εξυπηρετήσεις αλλά και προστασία σε επιχειρηματίες. Αλλά φυσικά και να προκαλούν δολιοφθορές σε όποιον δεν υποτάσσεται στις ορέξεις τους. Δημιουργώντας «υποθέσεις» τις οποίες έπειτα εμφανίζονται να τις επιλύουν μόνοι τους.
Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει δηλαδή, όπως λέει η παροιμία.
Υπάρχει όμως και η άλλη σοφή παροιμία. Αυτή για το έξυπνο πουλί που από την μύτη πιάνεται, που στην συγκεκριμένη περίπτωση αφορά τον τραπεζικό υπάλληλο, που σε αντίθεση με τον εκδότη είναι «άκαπνος» από σκαμνιά. Έχει μάθει βλέπετε μόνο σε πολυθρόνες.
