Είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης και ασχολείται με την Συναισθηματική Διαλεκτική, δηλαδή του τρόπου διαχείρισης κι έκφρασης συναισθημάτων με βάση τους δείκτες συναισθηματικής νοημοσύνης και την αποτελεσματική χρήση των εργαλείων επικοινωνίας.
Ο λόγος για τον Στέλιο Καλαθά ο οποίος σε πρόσφατη συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό «Λοιπόν», αναφέρθηκε στο θαύμα που βίωσε όταν είχε ένα σοβαρό αυτοκινητιστικό ατύχημα αλλά και στην συνάντηση που είχε με τον γέροντα Παΐσιο.
Είχατε ένα σοβαρό αυτοκινητιστικό ατύχημα. Τι σας έμεινε από εκείνες τις τραγικές στιγμές;
Άμα σας πω ότι δεν το θυμάμαι; Είμαι από τους ανθρώπους που κοιτάω πάντα μπροστά και μου μένουν κάποιες αισθήσεις από το παρελθόν. Τώρα που μου το αναφέρατε το θυμήθηκα. Ήταν ένα βράδυ οδυνηρό που γύρναγα από την Επίδαυρο, αλλά δόξα τω Θεώ, η δύναμη της Παναγίας με έσωσε.
Ήταν ένα θαύμα;
Πιστεύω στα θαύματα και πιστεύω και στη θετική και αρνητική ενέργεια. Εκπέμπουμε όμως και εμείς στο σύμπαν. Μην περιμένουμε να μας ευεργετεί, αν εμείς δεν είμαστε έτοιμοι και αν δεν προετοιμαζόμαστε μέσα μας, για ευλογημένες στιγμές. Το φως εμείς πρέπει να ψάξουμε να το βρούμε και να δουλέψουμε γι’ αυτό. Το θαύμα χρειάζεται δύο για να συμβεί.
Είχατε συναντηθεί με τον γέροντα Παΐσιο. Όταν φύγατε από εκείνον, πώς νιώθατε;
Έχω συναντήσει τον γέροντα Παΐσιο τρεις φορές. Μια φορά είχα πάει κάποιους τυφλούς φίλους, που τους συνόδευα στο Άγιο Όρος και είχαμε πάει στην καλύβα του και δύο φορές τον είχα συναντήσει μόνος μου. Αυτό που μου έκανε περισσότερη εντύπωση, είναι αυτή η ηρεμία και η ταπεινότητα στο βλέμμα, η οποία είχε να κάνει με μια φωτεινή ψυχή, αλλά με εντυπωσίασαν και τα λόγια που είπε σε αυτούς τους φίλους μου, οι οποίοι μπορεί να μην είχαν την όρασή τους αλλά είχαν τόσα άλλα πλούτη μέσα τους και σαν να τα ένιωσε ο γέροντας. Συνεννοήθηκαν μεταξύ τους χωρίς να γνωρίζονται.
Μπαμπάς θα θέλατε να γίνετε;
Όχι, δεν μου έχει λείψει το να γίνω μπαμπάς. Αγαπώ πάρα πολύ τα παιδιά, ωστόσο θεωρώ ότι είναι μια τεράστια ευθύνη, ειδικά αυτή την εποχή. Πρέπει πια να προσέχει κανείς, το παραμικρό. Αυτό λοιπόν όλο, με έχει τρομάξει σε σχέση με το πώς τα μεγαλώνουμε και τι θα είναι η επόμενη γενιά τελικά. Πιθανόν αν κάποια στιγμή έβλεπα ένα παιδί που έχει κάποια ανάγκη, να το υιοθετούσα για να του προσφέρω μια καλύτερη ζωή. Για το κομμάτι της προσφοράς, όχι για να νιώσω εγώ πατέρας.
