Τον Ιανουάριο του 2006, στο Πεκίνο, ο κ. Κώστας Καραμανλής επισκέπτεται επίσημα την Κίνα και υπογράφει με τον ομόλογό του κ. Γουέν Τζιαμπάο κοινή δήλωση για τη στρατηγική συνεργασία των δύο χωρών. Μία συμφωνία που αναβάθμιζε αυτόματα την Ελλάδα στο παγκόσμιο στερέωμα, με μία αριστοτεχνική διπλωματική διατύπωση η οποία ανοίγει την πόρτα για την μεγάλη επένδυση των Κινέζων στο λιμάνι του Πειραιά.
Ήταν η μεγαλύτερη ξένη επένδυση που έγινε ποτέ στην Ελλάδα και επετεύχθη κυριολεκτικά κάτω από τα ραντάρ της Δύσης. Η ισχυρή και ανεξάρτητη Ελλάδα του Κώστα Καραμανλή επιχείρησε να κάνει το ίδιο και με την Ρωσία του Πούτιν και τον αγωγό Southstream. Αυτή ήταν και η αρχή του τέλους της κυβέρνησης του, με μία πρωτοφανή κινητοποίηση ξένων κρατών και ντόπιου παρακράτους προκειμένου οι δύο συμφωνίες να ακυρωθούν.
Τόσο ο Κώστας Καραμανλής ως πρωθυπουργός όσο και ο Προκόπης Παυλόπουλος ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας και συνεχιστής της πολιτικής του Κώστα Καραμανλή, υποτίμησαν τον βαθμό διαφθοράς των ντόπιων ΜΜΕ τα οποία λειτούργησαν ως δούρειος ίππος για να αποτρέψουν την πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική που δυνάμωνε την Ελλάδα και την καθιστούσε διεθνή παράγοντα από «πρόθυμο σύμμαχο».
Ο νέος ψυχρός πόλεμος και το ολέθριο λάθος της Ελλάδας
Ο κόσμος αλλάζει ραγδαία. Μετά τις εξελίξεις στο Αφγανιστάν, αποδεικνύεται ότι η δύση έχει απομακρυνθεί τελείως από τις υποτιθέμενες αρχές και τις αξίες της. Πως άλλωστε θα μπορούσε να διαθέτει αρχές και αξίες μία διεθνής συμμαχία η οποία έχει στους κύκλους της την φασιστική Τουρκία;
Την ώρα λοιπόν που η ελληνική κυβέρνηση προτίθεται να υπογράψει Συμφωνία για 5ετή αμυντική συνεργασία Ελλάδας με ΗΠΑ και να μετατρέψει σε «Σούδα» την Αλεξανδρούπολη, ΗΠΑ, Αγγλία και Αυστραλία αιφνιδιαστικά ανακοινώνουν τη «AUKUS»! Βάσει της οποίας ΗΠΑ και Βρετανία θα προμηθεύσουν την Αυστραλία με πυρηνοκίνητα υποβρύχια.
Μία συμφωνία η οποία προκαλεί την οργή της Κίνας, της Γαλλίας αλλά και της Ρωσίας. Συμφωνία για την οποία φυσικά η Ελλάδα δεν ήταν ενήμερη, όταν έκανε τις διαπραγματεύσεις για την πενταετή επέκταση της αμυντικής συμφωνίας με τις ΗΠΑ. Τώρα όμως είναι. Εάν επιμείνει να προχωρήσει την συγκεκριμένη συμφωνία πενταετούς διάρκειας, καθίσταται αυτόματα εκτός από πρόθυμος σύμμαχος των ΗΠΑ, αντίπαλος της Κίνας, της Γαλλίας αλλά και της Ρωσίας.
Της Κίνας η οποία αποτελεί στρατηγικό επενδυτή και παγκόσμια υπερδύναμη.
Της Γαλλίας η οποία είναι η μοναδική Ευρωπαϊκή δύναμη στην Μεσόγειο που μπορεί να υποστηρίξει πλήρως τα συμφέροντα της Ελλάδας και της Κύπρου. Όχι μόνο θεωρητικά, αλλά και ουσιαστικά, εάν η Ελλάδα επιδιώξει την σύναψη αμυντικής συνεργασίας με την Γαλλία.
Της Ρωσίας με την οποία συνδεόμαστε με βαθύτατούς ιστορικούς και πολιτικούς δεσμούς, ενώ διαχρονικά έχει αποδειχτεί ότι είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να συγκρατήσει την τουρκική επιθετικότητα. Κάθε φορά που διαρρήξαμε τις σχέσεις μας με την Ρωσία ιστορικά, υποστήκαμε εθνική τραγωδία με δράστη την Τουρκία. Από την μικρασιατική καταστροφή μέχρι τον Αττίλα.
Εμπιστευόμαστε της ΗΠΑ;
Φυσικά, όλα αυτά θα μπορούσαν να ισοσκελιστούν, εάν θεωρούμε ότι μπορούμε να εμπιστευτούμε τις ΗΠΑ για την προστασία των συνόρων μας και των εθνικών μας συμφερόντων. Η πικρή αλήθεια είναι ότι παρά την πολυετή συμμαχία μας με τις Ηνωμένες Πολιτείες και την συμμετοχή μας στο ΝΑΤΟ, βρισκόμασταν πάντα υπό την δαμόκλειο σπάθη της τουρκικής απειλής και της συνολικής έλλειψης προστασίας των εθνικών μας συμφερόντων.
Από τις γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο, οι οποίες έγιναν με νατοϊκή σφραγίδα έως την επαίσχυντη συμφωνία των Πρεσπών η οποία έγινε υπό νατοϊκή πίεση, η Ελλάδα εδώ και δεκαετίες μόνο δίνει χωρίς να παίρνει.
Όταν η Τουρκία παρά τις συνεχείς παραβίασης των συμβατικών της υποχρεώσεων έναντι της συμμαχίας, μπορεί και συντάσσει ένα παράνομο όλοι μνημόνιο με την Λιβύη, το οποίο συνιστά ακρωτηριασμό της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας και όμως το ΝΑΤΟ δεν την αποτρέπει, τίθεται σαφώς έλλειμμα εμπιστοσύνης.
Όταν οι ΗΠΑ μαχαιρώνουν πισώπλατα ακόμα και την πανίσχυρη Γαλλία, προκειμένου να δομήσουν ένα νέο ψυχρό πόλεμο, αδιαφορώντας για τα ζωτικά συμφέροντα της συμμάχου τους, υπάρχει θέμα αξιοπιστίας.
Όταν όμως οι ΗΠΑ – η εκτός Ευρώπης πλέον μεγάλη Βρετανία και η Αυστραλία ετοιμάζουν ένα νέο παγκόσμιο μέτωπο με απρόβλεπτες συνέπειες, το οποίο θέτει σε κίνδυνο τα ελληνικά συμφέροντα χωρίς επουδενί να τα εξυπηρετεί, τότε η πενταετής δέσμευση της χώρας από μία εφήμερη κυβέρνηση, είναι εθνικό ολίσθημα.
Υποχρεώνει την Ελλάδα να ταχθεί με μία πλευρά απέναντι μίας άλλης πλευράς, χωρίς να διασφαλίζει σε κανένα σημείο την εθνική της ακεραιότητα και ασφάλεια.
Τώρα είναι η μοναδική στιγμή πριν την υπογραφή της συμφωνίας, για την Ελλάδα να θέσει σαφέστατους όρους, όπως η ακύρωση του μνημονίου Τουρκίας – Λιβύης, η αναγνώριση της εθνικής κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων με δεσμευτική δήλωση των Ηνωμένων Πολιτειών και διευκρινιστική προσθήκη στο άρθρο 5 της συμμαχίας. Που θα δεσμεύει το ΝΑΤΟ να εγγυηθεί τα σύνορα της Ελλάδας όπως η ίδια τα ορίζει βάσει του Ευρωπαϊκού κεκτημένου, του δικαίου της θάλασσας και του διεθνούς δικαίου, απέναντι στην Τουρκία.
Ειδάλλως, η Ελλάδα δεν έχει κανέναν λόγο να διαρρήξει την σχέση της με την Κίνα, την Γαλλία και την Ρωσία για να συμμετέχει σε μία αντιπαράθεση που δεν την αφορά, όταν η ίδια βρίσκεται υπό συνεχή απειλή.
