Ο ηθοποιός Βασίλης Μπισμπίκης δεν είναι μόνο ο πιο γοητευτικός και αρρενωπός άνδρας της μικρής οθόνης που αγαπάμε να… μισούμε ως τον απόλυτο κακό ήρωα. Ο Βασίλης Μπισμπίκης είναι πάνω απ’ όλα ένας σοβαρός, μετρημένος, δημιουργικός και καλός άνθρωπος. Ισορροπημένος, χωρίς ίχνος έπαρσης. Ο Μάνος Βόσκαρης από τις «Άγριες μέλισσες» του ΑΝΤ1 ήταν πραγματικά αξιολάτρευτος, γιατί μίλησε χωρίς φόβο για όλους και για όλα στο «Enjoy» της «κυριακάτικης δημοκρατίας».
- Της Μαρίας Ανδρέου
Ο Μάνος Βόσκαρης, ο άνδρας που προκάλεσε τόσο πόνο σε τόσες γυναίκες μέσα στις φυλακές, ήρθε η ώρα να πληρώσει. Σαν αρχαία τραγωδία, θα έλεγε κανείς. Νέμεση και κάθαρση…
Δεν θα ερχόταν κάποια στιγμή γι’ αυτό τον άνθρωπο η πτώση; Χαίρομαι που ήδη έχει αρχίζει και σιγά σιγά κορυφώνεται. Γιατί η τιμωρία του θα είναι αντάξια των εγκλημάτων που διέπραξε. Δεν ξέρω αν η σειρά μοιάζει με αρχαία τραγωδία. Γιατί στην αρχαία τραγωδία όλοι οι ήρωες έχουν με έναν τρόπο καθένας τους δίκιο. Και ο Κρέοντας έχει δίκιο, και η Αντιγόνη. Ακόμα και ο Οιδίποδας. Γι’ αυτό μιλάμε για τραγωδία. Γιατί το δίκιο, όπως έγραφε ο Αισχύλος στην τραγωδία του «Χοηφόροι», μεταβαίνει από τον έναν ήρωα στον άλλο. Το δίκιο μεταβαίνει… Ο Βόσκαρης δεν είναι τραγικός ήρωας. Γιατί δεν έχει κανένα δίκιο!
Εως πού θα φτάσει ο Βόσκαρης;
Θα κλείσει τον κύκλο του, φτάνοντας στο τελευταίο σκαλοπάτι. Θα αφαιρέσει μια ζωή. Θα σκοτώσει ακόμα μία φορά.
Πώς θα χαρακτηρίζατε τον Βόσκαρη; Οι συγχωριανοί του τον λένε «κάθαρμα», «καθίκι», «λεχρίτη»…
Σωστοί όλοι οι χαρακτηρισμοί, γιατί μιλάμε για έναν άνθρωπο χωρίς ηθική, χωρίς Θεό. Για μένα όμως ο Βόσκαρης είναι κάτι άλλο. Είναι βαθιά σαδιστής. Αυτός ο άνδρας ερεθίζεται προκαλώντας πόνο στους άλλους.
Για να υποδυθείτε έναν τόσο κακό χαρακτήρα, χρειαστήκατε να τον δικαιολογήσετε; Πού «πατήσατε»;
Στο εξαιρετικό κείμενο της σεναριογράφου των «Άγριων μελισσών» Μελίνας Τσαμπάνη. Και αυτό της το είπα πριν από λίγες μέρες: «Μου έγραψες έναν χαρακτήρα ολοζώντανο πάνω στο χαρτί». Γι’ αυτό λειτούργησε τόσο δυναμικά πάνω μου. Δομημένος άψογα σε λόγια και σε πράξεις. Δεν έχω συναντήσει στη ζωή μου τέτοιο αρρωστημένο άνθρωπο, για να τον αντιγράψω. Αρα πιστά ακολουθώ τον ρόλο. Δεν χρειάστηκε να τον φανταστώ, διαβάζω τη σκέψη του. Ο Μάνος Βόσκαρης έχει πολλές «ρωγμές», πάσης φύσεως. Γεννήθηκε μέσα στη φυλακή από μια μάνα που είχε σκοτώσει τον πατέρα του. Αυτό τουλάχιστον ξέρει ο ίδιος. Την παιδική του ηλικία την πέρασε στη φυλακή και στα ιδρύματα. Μισεί, λοιπόν, όλες τις γυναίκες, αφού πρώτα από όλα μίσησε τη μάνα του. Είναι γεμάτος πληγές και ψυχικά τραύματα. Εχει απορρίψει τη γυναίκα που τον γέννησε, τη δολοφόνησε, όπως έχουμε δει, παίρνοντας εκδίκηση, άρα μιλάμε για έναν μητροκτόνο.
Ο θυμόσοφος λαός λέει «από ρόδο βγαίνει αγκάθι και από αγκάθι ρόδο». Αρα ο Βόσκαρης, ό,τι κι αν είχε κάνει η μάνα του, θα μπορούσε, ως ενήλικος πλέον, να τη συγχωρέσει, να πετάξει τα βαρίδια και να προχωρήσει ανάλαφρος σε μια σωστή ζωή, να επιλέξει μια διαφορετική πορεία, να πορευτεί στον δρόμου του καλού…
Ο Βόσκαρης, από ό,τι έχει φανεί έως σήμερα, δεν μπόρεσε να διαχειριστεί τα τραύματά του. Δημιουργεί κακοποιητικές σχέσεις διαρκώς. Μεταφέρει νοσηρά τον πόνο που του έδωσε η μάνα του στις άλλες άμοιρες και αδύναμες γυναίκες, που τις εξουσιάζει στη φυλακή. Ενας θρασύδειλος… Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για όσα ανίερα έκανε στην Ελένη στη φυλακή, από τους αλλεπάλληλους βιασμούς έως την έκτρωση, με τη δικαιολογία ότι εκδικείται τον θάνατο του φίλου του Σέργιου. Αυτά τα βασανιστήρια που έκανε στην Ελένη ήταν άνανδρα, δεν τα νομιμοποιεί κανένας άγραφος νόμος.
Ποια θα θέλατε να είναι η κατάληξή του;
Το λογικό θα ήταν η φυλακή. Αλλά επειδή μιλάμε για έναν παρανοϊκό άνθρωπο, ψυχολογικά διαταραγμένο, θα έλεγα ότι θα έπρεπε να κλειστεί στην ψυχιατρική πτέρυγα μιας φυλακής.
Ο Βόσκαρης είναι το νόθο παιδί του παππού Σεβαστού;
Ναι, γι’ αυτό και η ιδιαίτερη μεταχείριση από τον Σέργιο Σεβαστό. Ο Βόσκαρης είναι ο ετεροθαλής αδελφός του Δούκα, της Ανέτ και του Μιλτιάδη.
Είναι το αντίπαλον δέος του Δούκα;
Οχι! Είναι και οι δύο σκληροί άνθρωποι, αλλά δεν έχουν τίποτε άλλο κοινό. Ο Βόσκαρης μια ζωή θα ψάχνει την αποδοχή των άλλων και της κοινωνίας, θα ζητεί την επιβεβαίωση, τον θαυμασμό, την υποταγή ή τον φόβο τους, για να νιώθει ότι είναι κάτι. Ο Βόσκαρης θέλει να γίνει κάτι στη ζωή του. Να αισθάνεται σημαντικός, σπουδαίος. Ερεθίζεται όταν πονά τον άλλο, όταν τον ταπεινώνει, τον εξευτελίζει, τον ισοπεδώνει, τον φέρνει στα όριά του. Ενας κομπλεξικός άνθρωπος… Ο Δούκας είναι ο τσιφλικάς και ο πλούσιος του κάμπου. Δεν έχει να αποδείξει κάτι. Ο Δούκας μοιάζει με μαφιόζο, με νονό, με μεγαλοεγκληματία «καρχαρία», που φαίνεται στην κοινωνία ότι είναι καθαρός. Αλλη ιστορία. Εχει καταφέρει να τον σέβονται και έχει έναν δικό του κώδικα τιμής ή αξιών. Με τις γυναίκες, μάλιστα, είναι κύριος. Αλλά και τον θάνατο τον αντιμετωπίζει με αξιοπρέπεια. Ξεπαστρεύει τους εχθρούς του μια και έξω, τους βγάζει από το παιχνίδι μπαμ και κάτω.
Οι φίλοι σας, η οικογένεια, η σύζυγός σας τι σας λένε όταν σας βλέπουν να αναποδογυρίζετε τραπέζια, να φωνάζετε και να βρίζετε στο σίριαλ;
Μεγάλοι άνθρωποι είναι, καταλαβαίνουν. Χαίρονται με την επιτυχία της σειράς. Η πλάκα είναι με τον γιο μου, που πάει στο δημοτικό. Μου λέει καμιά φορά που μπορεί να δει το σίριαλ, αν και είναι αργά γι’ αυτόν, γιατί πάνω από όλα είναι το σχολείο: «Ρε μπαμπά, τι κακιασμένος είναι αυτός ο Βόσκαρης; Πολύ κακός άνθρωπος. Εμένα μου αρέσουν οι καλοί». Είδες ο μικρός; Καταλαβαίνει το κακό από το κακό. Είναι στη φύση του ανθρώπου.
Υπάρχει κάποιος ήρωας ή κάποια ηρωίδα από το Διαφάνι που σας αρέσει; Γιατί σχεδόν όλοι έχουν τα τρωτά τους σημεία…
Μου αρέσει πάρα πολύ ο χαρακτήρας της Λενιώς. Μου αρέσουν ο δυναμισμός και η ανάγκη της να επικρατήσει το δίκιο. Μου αρέσει το άλλο άκρο του Βόσκαρη, με λίγα λόγια (γέλια)… Είναι ένας καλογραμμένος ρόλος, μια ηρωίδα με ιδανικά, αξίες, καθαρή, τσακισμένη από τη μοίρα αλλά αγωνίστρια. Με έχει συγκινήσει η Μαρία Κίτσου σε αυτό τον ρόλο. Λαμπρή ηθοποιός! Σε αυτό το σίριαλ παίζουν γενικότερα ηθοποιοί που κοσμούν το ελληνικό θέατρο.
Είναι τραγικά επίκαιρος, πάντως, ο ρόλος του Βόσκαρη, καθώς συμπίπτει με την επικαιρότητα, με όσα ακούμε για τη λεκτική βία, τη σεξουαλική παρενόχληση, το μπούλινγκ, τις καταγγελίες, τον βιασμό αδυνάτων… Εχουμε εκπλαγεί όλοι οι τηλεθεατές της σειράς με αυτή τη διαβολική σύμπτωση.
Τι να πω; Και εμένα μου πέρασε αυτό από το μυαλό, η ίδια σκέψη. Η μυθοπλασία πρόλαβε την ίδια τη ζωή. Λες, δεν γίνεται… Οι ηρωίδες της σειράς μιλάνε για βιασμούς, καταγγέλλουν τον Βόσκαρη, η υπόθεσή τους θα πάει σε δίκη… Από την άλλη, για να μην υπερβάλλουμε, συνήθως οι κοινωνικές σειρές στηρίζουν τη δράση τους σε δολοφονίες, βιασμούς, σε πράξεις ακραίες και όχι καθημερινές… Θα μου πείτε, είναι λίγο spooky (τρομακτικό) όλο αυτό, σαν την ατμόσφαιρα των θρίλερ, αλλά μας «έκατσε» η συγκυρία.
Πώς σας αντιμετωπίζει ο κόσμος στον δρόμο;
Δεν κυκλοφορώ πολύ, όπως και όλοι μας, βέβαια, τώρα με την καραντίνα και τον κορονοϊό. Και με τις μάσκες είναι λίγο δύσκολο να με αναγνωρίσουν. Αλλά έχω βρεθεί σε φαρμακείο, σε σούπερ μάρκετ και ο κόσμος δεν με έχει αντιμετωπίσει ποτέ χυδαία. Αντιθέτως, μου έχει δείξει την αγάπη του. Δεν με έχουν ταυτίσει με τον ρόλο, και ευτυχώς. Σε γενικές γραμμές, μου λένε: «ΟΚ, υποδύεστε έναν κακό, αλλά εμείς σας αγαπάμε». Μου λένε συνήθως είμαι ένας γοητευτικός κακός.
Προτού υποδυθείτε τον ρόλο του Μάνου Βόσκαρη στις «Άγριες μέλισσες», παρακολουθούσατε τη σειρά; Μιλάμε για ένα τηλεοπτικό φαινόμενο. Δύο εκατομμύρια τηλεθεατές έχουν καθημερινό ραντεβού με τους ήρωες από το Διαφάνι.
Είχα δει κάποια επεισόδια και μου άρεσαν πάρα πολύ. Τα πάντα για μένα σε αυτή τη σειρά είναι το σενάριο. Με είχαν κρατήσει, θυμάμαι… Αλλά με τη δουλειά μου στο θέατρο, πήγαινα αργά στο σπίτι, δεν μπορούσα να γίνω φανατικός τηλεθεατής. Οι «Αγριες μέλισσες» κατάφεραν να πάρουν τη ρεβάνς από τα ριάλιτι και τα σόου. Αυτή είναι μια μεγάλη νίκη. Μια μεγάλη νίκη της ελληνικής μυθοπλασίας, που έδειξε στους καναλάρχες ότι μπορούν να στηριχθούν σε αυτή και να νικήσουν τον ανταγωνισμό των παραγωγών ριάλιτι, και μάλιστα με ποιοτικές προδιαγραφές.
Πώς βλέπετε όσα συμβαίνουν στον καλλιτεχνικό χώρο τις τελευταίες εβδομάδες; Καταγγελίες για σεξουαλική παρενόχληση, κατάχρηση εξουσίας, λεκτική βία…
Με θλίβουν και με στενοχωρούν βαθύτατα, γιατί δεν μπορώ να σκέφτομαι πάνω στο σανίδι και στη σκηνή ένα συνάδελφό μου να πάσχει, να πονά και όχι να χαίρεται. Η θεατρική πράξη είναι ανώτερη μορφή τέχνης. Ναι, χρειάζεται αφοσίωση, συνέπεια, πειθαρχία. Σας το λέω με το χέρι στην καρδιά, γιατί θήτευσα επί χρόνια δίπλα σε μια πολύ αυστηρή αλλά δίκαιη δασκάλα, την Αννα Συνοδινού. Ναι, χρειάζεται πολλή δουλειά για να πάρεις ένα κλασικό θεατρικό κείμενο και να το αποδώσεις με τέτοια μαεστρία, ώστε να περάσεις στο κοινό ένα βαθύ και ουσιαστικό συναίσθημα, αλλά όλο αυτό πρέπει να γίνει με ευχαρίστηση. Αλίμονο αν δημιουργείς ίντριγκες, ακραία συμπεριφορές, φόβο στους συναδέλφους σου, με την επίφαση ότι επιδιώκουμε την τελειότητα. Το ίδιο το κείμενο είναι τόσο καταλυτικό, άλλωστε, που θα περάσει το μήνυμα στους θεατές έτσι κι αλλιώς. Μιλάμε για Ιψεν, για Τσέχοφ… Ολα αυτά που ακούω είναι ακραία πράγματα. Δεν τα ενστερνίζομαι. Δηλαδή, αν είναι να υποδυθώ έναν δολοφόνο, έναν τρελό, έναν καταθλιπτικό για μια σεζόν πάνω στη θεατρική σκηνή, πρέπει, για να μπω στο πετσί του ρόλου και να πείσω το κοινό, να δρω περίεργα και νοσηρά στους γύρω μου όλο αυτό το διάστημα; Αυτά είναι παράλογα και οδυνηρά πράγματα, δεν στέκουν. Ας μην κοροϊδευόμαστε. Δεν με πείθουν οι νοσηρές συμπεριφορές, τυλιγμένες με τον μανδύα της τέχνης. Περισσότερο μου μοιάζουν με παιχνίδια εξουσίας. Στη ζωή μου και στην τέχνη μου επιδιώκω το μέτρο. Πάντως, η ζωή μού έχει δείξει γενικότερα, όχι μόνο τώρα, με τους καλλιτέχνες, ότι δεν συμβαδίζει πάντα το «σπουδαίος επαγγελματίας» ή το «διάσημος» ή το «οικονομικά ισχυρός» με το «καλός άνθρωπος». Αλλο το ένα, άλλο το άλλο. Και ο Πιραντέλο μεγάλος δημιουργός ήταν, αλλά είχε δεχτεί την εύνοια του Μουσολίνι.
Είστε και εσείς θιασάρχης, με sold out παραστάσεις. Η θεατρική ομάδα που έχετε δημιουργήσει στον τεχνοχώρο Cartel είναι πολύ επιτυχημένη. Ποιος είναι ο πρωταρχικός στόχος σας;
Να ανεβάζουμε οι συνεργάτες μου και εγώ ωραία έργα, με επίπεδο, που να αρέσουν στο κοινό, και, πάνω απ’ όλα, αυτή τη δημιουργία να τη χαιρόμαστε εμείς οι ίδιοι. Με τους συνεργάτες μου είμαστε φίλοι. Θέλω να τους βλέπω χαρούμενους. Το θέατρο είναι παιχνίδι, θέλει χαρά. Το νοσηρό κλίμα, το τοξικό, το απεχθάνομαι. Δεν βρίσκω καμία ικανοποίηση στον ανταγωνισμό, δεν με αφορούν καθόλου τα παιχνίδια εξουσίας, οι φωνές, οι καβγάδες, ποιος είναι ο πρώτος και ποιος ο δεύτερος. Οι άκαμπτες συμπεριφορές. Οι παλιότερες γενιές ηθοποιών ήταν πιο αυστηρές, είχαν ζήσει Κατοχή, Εμφύλιο, χούντα, πείνα, γενικότερα ήταν πιο σκληροί άνθρωποι. Δεν σημαίνει ότι η νέα γενιά ηθοποιών πρέπει να τους αντιγράψει. Δεν υστερώ ως θιασάρχης αν παραμένω σταθερά ευγενής και πολιτισμένος, πόσο μάλλον τώρα, μέσα στην οικονομική κρίση και την πανδημία. Και υπάρχει μεγάλη συνέπεια στην ομάδα μου. Ολοι έρχονται από μόνοι τους πιο γρήγορα στις πρόβες, γιατί το θέλουν, όχι γιατί το επιβάλλω. Δεν ρίχνω πρόστιμα. Είμαστε μια φιλότιμη ομάδα.
Η sold out παράστασή σας «Ανθρωποι και ποντίκια», την οποία υπογράψατε σκηνοθετικά, βασίζεται σε ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, του βραβευμένου με Νόμπελ Αμερικανού συγγραφέα Τζον Στάινμπεκ. Τι έχει να πει σήμερα ένα έργο για τα χρόνια του αμερικανικού κραχ, ουσιαστικά λίγο μετά το 1937, σε σχέση με την κατοχή γης και την οικονομική κρίση;
Απλώς είναι σαν να έχει γραφτεί σήμερα. Είναι διαχρονικό. Το έργο αυτό το φέραμε στο σήμερα με ένα ταξίδι στον χωροχρόνο. Δεν αλλάξαμε τίποτε ουσιαστικά, δεν χρειάστηκε να το δούμε από απόσταση, απλώς το τοποθετήσαμε στο τώρα.
Πιστεύετε ότι σήμερα ο καπιταλισμός τρώει τις σάρκες του;
Σήμερα δεν έχουμε καπιταλισμό. Μακάρι να είχαμε. Ο καπιταλισμός έχει κάποιες αρχές. Σήμερα παγκοσμίως επικρατεί ο άναρχος καπιταλισμός. Οι ηγέτες παγκοσμίως δεν έχουν κανένα όραμα, ακολουθούν τους τραπεζίτες. Αλλά οι κοινωνίες έχουν ως ηγέτες χρονικά αυτούς που τους αρμόζουν. Αυτούς ψηφίζουμε, αυτούς έχουμε.
Αληθεύει ότι το έργο «Ανθρωποι και ποντίκια» προορίζεται για κινηματογραφική ταινία;
Ηδη έχουμε αρχίσει γυρίσματα. Είμαστε η ίδια ομάδα που το ανέβασε στο θέατρο και πιστεύουμε ότι αξίζει να βγει και στη μεγάλη οθόνη -όποτε βγει-, εκτός αν το δείτε στο διαδίκτυο. Ακόμη και έτσι, θεατρικά ή κινηματογραφικά, πρέπει να λειτουργήσουμε έστω και online. H Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση μάς παραχώρησε ένα παλιό εργοστάσιο 1.500 τετραγωνικών μέτρων και μέσα σε αυτό έχουμε δημιουργήσει τον σκηνικό μας χώρο για την ταινία «Ανθρωποι και ποντίκια».
Με την παράσταση «Κόκκινα φανάρια» τι θα γίνει; Θα τη δούμε; Μόλις πήγε να βγει στο θεατρικό σανίδι, σας πρόλαβε το πρώτο κύμα της πανδημίας, στην πρώτη καραντίνα, τον Μάρτιο του 2020…
Πόσο επίκαιρη είναι σήμερα… Οι άνθρωποι του περιθωρίου στο τώρα και όχι στην Τρούμπα του Πειραιά… Είχαμε δουλέψει πάρα πολύ γι’ αυτή την παράσταση και ελπίζω να τη δούμε ξανά. Μέσα στα πλάνα της θεατρικής ομάδας Cartel είναι να γυριστεί και αυτή η θεατρική παράσταση σε ταινία. Τα «Κόκκινα φανάρια» στο σήμερα.
Πόσο έχει πληγεί οικονομικά το θέατρο από την πανδημία;
Υπάρχει σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης. Εγώ δεν μπορώ να παραπονεθώ. Με τις «Αγριες μέλισσες» τα οικονομικά μου είναι καλά και νιώθω τυχερός. Αλλά δεν σημαίνει ότι δεν βλέπω γύρω μου τους συναδέλφους μου να μην έχουν να πληρώσουν τα βασικά. Υπάρχουν ηθοποιοί που βασίζονται μόνο στο θέατρο. Ως θεατρικός παραγωγός, έχοντας το Cartel, πρέπει να πληρώσω ρεύμα, ενοίκιο, και ας είναι κλειστό. Υπάρχει μια σχετική βοήθεια από το κράτος. Το μόνο που βλέπω ως φως στο τούνελ είναι το καλοκαίρι. Να παίξουμε σε ανοιχτούς, υπαίθριους χώρους, να βγάλουμε τα σπασμένα. Δεν μπορώ να καταλάβω ακόμα βλέποντας αυτό τον συνωστισμό στα σούπερ μάρκετ και στα μέσα μαζικής μεταφοράς γιατί δεν λειτουργούν με το 50% των θέσεων τα θέατρα και με μάσκες. Γιατί το ΥΠΠΟ δεν φρόντισε τα θέατρα να μείνουν ανοιχτά; Το θέατρο είναι μεγάλη ψυχική βοήθεια μέσα στην πανδημία και ασφαλής διασκέδαση. Αλλά γι’ αυτά τα αλλεπάλληλα lockdowns φταίμε όλοι. Ανοιξαν στην Ερμού τα μαγαζιά και είδαμε απίστευτες εικόνες. Ο ένας πάνω στον άλλο… Δεν βοηθάμε έτσι την κατάσταση. Ολοι βάζουμε ένα λιθαράκι και παρατείνουμε την καραντίνα μας με τις περιττές μετακινήσεις.
Πώς περάσατε στην πρώτη καραντίνα;
Πολύ δύσκολα. Δεν ήθελα ούτε να ξεκουραστώ ούτε να μαγειρέψω. Ηταν 13 Μαρτίου όταν έγινε το πρώτο lockdown και ήμουν σε πολύ δημιουργική φάση, έτρεχα με χίλια, και βρέθηκα ξαφνικά στο κενό βίαια, απότομα, τη στιγμή που δεν ήθελα να σταματήσω. Δεν μπορούσα να το διαχειριστώ στην αρχή, πέρασα από πολλά στάδια. Να μην μπορείς να κινηθείς; Να πας στη δουλειά σου; Υπήρχαν συνάδελφοί μου που δεν είχαν καθόλου λεφτά στην άκρη. Αυτό ήταν μάθημα ζωής για πολλούς. Εγώ αυτό το μάθημα της επιβίωσης το έχω πάρει από μικρός. Εχω δουλέψει από μπάρμαν μέχρι και σε σιδεράδικο, σε χασάπικο και κρουπιέρης σε καζίνο. Το μεγάλο στοίχημα της επιβίωσης δεν με φοβίζει. Δεν μου έχει χαριστεί τίποτε. Δουλεύω από μικρός. Και στο θέατρο και στην τηλεόραση έχω παίξει σε όλα τα είδη. Από καθημερινά σίριαλ έως δράμα. Δεν θέλω να μου φορέσει κανένας την ταμπέλα. Είμαι ηθοποιός και παίζω παντού. Δηλαδή, για να μην πάω να παίξω σε μια σαπουνόπερα, επειδή είμαι του σοβαρού ρεπερτορίου, πρέπει να γίνω οικοδόμος; Δεν τα καταλαβαίνω αυτά. Ρωτούν: «Τι ηθοποιός είσαι; Του εμπορικού θεάτρου, του ποιοτικού θεάτρου;» Αυτά είναι κομπλεξικά πράγματα. Ο ηθοποιός παίζει και στο θέατρο και στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο. Απλώς το θέατρο είναι το πιο δύσκολο. Ο Αλ Πατσίνο έλεγε για το θέατρο το έξης: «Το θέατρο είναι σαν να περπατάς σε τεντωμένο σκοινί. Αν πέσεις, έπεσες». Δεν υπάρχει, με λίγα λόγια, δίχτυ προστασίας, όπως στην τηλεόραση και στο σινεμά, που έχεις και άλλες λήψεις.
Η παράσταση που θα ανέβαινε στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου «Φιλοκτήτης», στους κεντρικούς ρόλους της οποίας θα βλέπαμε τον Γιώργο Κιμούλη, εσάς και τον Δημήτρη Γκοτσόπουλο, ακυρώθηκε μετά τον ντόρο που έγινε με τον κ. Κιμούλη. Θα ανέβει με άλλον πρωταγωνιστή;
Η αρχαία τραγωδία «Φιλοκτήτης» ακυρώθηκε και έτσι δεν θα βρεθούμε στην Επίδαυρο. Ωστόσο το καλοκαίρι θα είναι αρκετά δημιουργικό για μένα, γιατί συζητώ για μια νέα τηλεοπτική σειρά και θα υπάρξουν γυρίσματα κατά τους θερινούς μήνες.
Από πού να αντλήσουμε δύναμη οι Έλληνες για να τα βγάλουμε πέρα και με τον κορωνοϊό και με την οικονομική κρίση και με τα σοβαρά εθνικά μας θέματα;
Πρέπει να μη φαγωθούμε μεταξύ μας. Η διχόνοια μόνο κακό θα μας κάνει. Χρειάζεται αλληλεγγύη. Σε αυτές τις εποχές πρέπει να αγαπηθούμε ακόμα πιο πολύ. Οι καλλιτέχνες πρέπει να δημιουργήσουμε ξανά και να πιέσουμε το υπουργείο Πολιτισμού αυτό να γίνει γρήγορα, τάχιστα. Η ζωή μάς δίνει τόσα ερεθίσματα. Η τροφή της ψυχής και του μυαλού δεν είναι πολυτέλεια. Και η ψυχή έχει ανάγκη το θέατρο. Η καραντίνα δεν έχει μόνο μεγάλες οικονομικές συνέπειες αλλά και ψυχολογικές. Η απραξία φέρνει αλληλοσπαραγμό και ανθρωποφαγία γενικότερα. Οι Έλληνες θα τη βγάλουμε καθαρή με αλληλοβοήθεια και με δουλειά. Όχι με εμφυλίους. Έτσι θα πάρουμε τις ζωές μας πίσω. Δεν πιστεύω ότι η ζωή μας το 2020 ή το 2021 είναι σε παύση. Αυτές οι χρονιές είναι καθοριστικές για την ουσιαστική αλλαγή μας προς το καλύτερο και σε αυτό που έχει αξία. Με την πανδημία η ζωή μας άλλαξε ριζικά παγκοσμίως. Μόνο με πολλή δουλειά, με πίστη θα βρεθούμε σε μια άλλη κοινωνία, νέα. Τα πάντα έχουν αλλάξει, πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά, έχουμε μπει σε μια νέα εποχή.
