Το βιβλίο «Γιάλτα, το Τίμημα της Ελευθερίας», το εξαιρετικό ανάγνωσμα του καθηγητή S.M. Plokhy, που μελετώ αυτή την περίοδο, πέραν των άλλων άγνωστων ελληνικών πτυχών που φωτίζει (είχαν προταθεί ο Πειραιάς και η Θεσσαλονίκη για τη διεξαγωγή της διάσκεψης που όρισε τη μοίρα του Κόσμου!
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Οι συναντήσεις των ηγετών στην Κριμαία γίνονταν στο ανάκτορο με το ελληνικό όνομα LEVADIA (ΛΕΒΑΔΙΑ), κατοικία που είχε παραχωρήσει η Μεγάλη Αικατερίνη στον Λάμπρο Κατσώνη), περιέχει μια συγκλονιστική αποκάλυψη: την απάντηση που έδωσε ο στρατάρχης Στάλιν στον Τσόρτσιλ για την Ελλάδα, δύο μήνες πριν ξεσπάσουν στους δρόμους της Αθήνας τα Δεκεμβριανά του 1944. Ηταν 9 Οκτωβρίου 1944 όταν έγινε η περίφημη συνάντηση στο Κρεμλίνο, κατά τη διάρκεια της οποίας ο Ουίνστον «πάσαρε» το γνωστό χαρτάκι με τις σφαίρες επιρροής στον Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς. Σε στιγμές που στην Ελλάδα οι Ελληνες αντάρτες κομμουνιστές ονειρεύονταν την κατάληψη της εξουσίας διαθέτοντας ισχυρό λαϊκό έρεισμα.
Ο Στάλιν απάντησε στον Τσόρτσιλ ότι «η Αγγλία έχει δικαίωμα να αποφασίζει για την Ελλάδα», φράση που επιβεβαιώνεται και από τα ρωσικά αρχεία που προσφάτως αποδεσμεύτηκαν από τον πρόεδρο Πούτιν.
Αγαπημένο μου πρόσωπο, στο οποίο αποκάλυψα εγκαίρως τη φράση του Στάλιν -ο οποίος «πούλησε» στεγνά την ηγεσία του ΚΚΕ και κατέστρεψε τις ζωές χιλιάδων αγωνιστών του-, με… ορμήνεψε το εξής: «Πρέπει, πλην της προδοσίας του Στάλιν, να προσθέσεις στην ανάλυσή σου και την εξής φράση: “Και εσείς, ηλίθιοι, σκοτωνόσασταν μεταξύ σας!” Η αγανάκτησή του δεν περιορίστηκε στους Σοβιετικούς, αλλά και στους Αγγλους, οι οποίοι, ενώ γνώριζαν ότι η Ελλάς τούς είχε κατοχυρωθεί με σταλινική βούλα, αυτοί, στο όνομα του «διαίρει και βασίλευε», επέλεξαν να δυναμιτίσουν το κλίμα και να επιτρέψουν το αιματοκύλισμα.
Πράγματι. Είχε δίκιο ο συνομιλητής μου. Αλλά η αποκάλυψη της ιστορικής αλήθειας εγείρει ένα επιπλέον ζήτημα, ακόμη πιο αιρετικό: Ο δρόμος έχει αποθεωθεί στην πατρίδα μας. Έγινε ακόμη και τραγούδι, από τα ωραιότερα του Μάνου Λοΐζου. Γράφει, όμως, ο δρόμος ιστορία; Ή όσοι κατεβαίνουν στον δρόμο μετέχουν καμιά φορά ως κομπάρσοι στην ιστορία που έχουν γράψει κάποιοι άλλοι, πριν από αυτούς για αυτούς; Εάν όσοι μετείχαν στα επεισόδια των Δεκεμβριανών του 1944 γνώριζαν ότι Στάλιν και Τσόρτσιλ τα είχαν μιλήσει, τα είχαν συμφωνήσει και μοίραζαν τις χώρες, τους λαούς και τη μοίρα τους σαν τα τραπουλόχαρτα που μοιράζουν στην τσόχα, θα κατέβαιναν άραγε στον δρόμο να χύσουν το αίμα τους για όλους αυτούς;
Να το προεκτείνω; Εάν όσοι πήγαν στο Πολυτεχνείο ήξεραν ότι ο αγώνας τους για την ελευθερία και τη δημοκρατία θα χρησιμοποιείτο από ξένες δυνάμεις για την πτώση του Παπαδόπουλου, την άνοδο του Ιωαννίδη και την κυπριακή τραγωδία θα κατελάμβαναν το Μετσόβιο; Θα συνέπρατταν;
Εάν όσοι πλημμύρισαν τους δρόμους των Αθηνών για να μετάσχουν στην «αυθόρμητη» επανάσταση της νεολαίας για τη δολοφονία Γρηγορόπουλου ήξεραν ότι η κινητοποίηση αυτή οργανώθηκε από άγνωστα κέντρα για την αποσταθεροποίηση της ελληνικής οικονομίας (το αναγνώρισε στη δίκη της Αμφισσας και η μητέρα του άτυχου μαθητή) και για την υπονόμευση της πολιτικής εθνικής ανεξαρτησίας στα ενεργειακά (τι δουλειά είχαν Αλβανοί και Κοσσοβάροι στην οδό Σταδίου;), θα σηκώνονταν άραγε από τον καναπέ τους ή θα θεωρούσαν ότι η πιο επαναστατική πράξη που θα μπορούσαν να κάνουν για λογαριασμό της πατρίδας τους θα ήταν να μείνουν βαθιά χωμένοι στον καναπέ;
Εάν, επίσης, όσοι μετείχαν στο κίνημα των αγανακτισμένων -έως και κυρίες της Εκάλης είχαν βρεθεί στην πλατεία Συντάγματος- γνώριζαν ότι η πλατεία αξιοποιήθηκε από (γνωστά από το 1944) ξένα κέντρα για να ξεπηδήσουν μέσα από αυτήν δύο νέα κόμματα, ο ΣΥΡΙΖΑ και η Χρυσή Αυγή, τα οποία με την παρουσία τους θα έκαναν κομματάκια το πολιτικό μας σύστημα (προς χάριν των κηδεμόνων τού «διαίρει και βασίλευε» και της απώλειας εθνικής κυριαρχίας), θα ανταποκρίνονταν άραγε στα προσκλητήρια του facebook να κατέβουν στην πλατεία;
Η αναδρομική ανάγνωση της ελληνικής Ιστορίας με αφορμή την αποκάλυψη της προδοσίας Στάλιν στο ΚΚΕ και στα μέλη του μας λέει ότι, παρά τα περί του αντιθέτου διαδιδόμενα, ο δρόμος δεν γράφει πάντοτε ιστορία. Καμιά φορά, ο δρόμος είναι και ύποπτος. Βρίσκεσαι σε αυτόν και δεν ξέρεις σε ποίου παιχνίδι κομπάρσος είσαι. Ενώ νομίζεις ότι είσαι πρωταγωνιστής και γράφεις ιστορία. Χρησιμοποιώ στην ανάλυσή μου ελληνικά παραδείγματα, αλλά μη νομίζετε ότι οι υποκινούμενες εξεγέρσεις από αόρατες δυνάμεις είναι μόνον ελληνικό προνόμιο. Βρίθει παραδειγμάτων η ευρύτερη περιοχή μας. Με την Αραβική Ανοιξη τι έγινε, άραγε; Μέσω facebook δεν πυροδοτήθηκε από τον νεαρό που αυτοπυρπολήθηκε στην Τυνησία; Η πυρκαγιά που άναψε στον αραβικό κόσμο και οδήγησε στην πτώση των καθεστώτων και την εκδίωξη των Ρώσων από την περιοχή αυτό δεν είχε στόχο; Η Πορτοκαλί Επανάσταση της Ουκρανίας πώς, επίσης, πυροδοτήθηκε, άραγε; Από ποιες δυτικές ΜΚΟ; Και ποιος ήταν ο στρατηγικός στόχος;
Μήπως ο έλεγχος των χωρών που ευρίσκονται στην ευρύτερη ρωσική περίμετρο; Κάπως έτσι χρησμοποιούνται οι λαοί και ο αυθορμητισμός τους. Για χάρη άλλων. Αν μας κάνουν λοιπόν ένα δώρο ο Τσόρτσιλ και ο Στάλιν με τα πρακτικά τους, είναι ακριβώς αυτό. Να συνειδητοποιείς ότι ποτέ δεν ξέρεις για ποιον εργάζεσαι όταν κατεβαίνεις στον δρόμο. Ονειρεύεσαι επαναστάσεις, λαϊκή κυριαρχία, εθνική ανεξαρτησία, ρήξεις, πτώσεις, νίκες, αλλά, χωρίς να το καταλαβαίνεις, είσαι κατ’ ουσίαν κομπάρσος σχεδίων που αποφασίζονται ερήμην σου σε κλειστά δωμάτια. Και τι ειρωνεία!
Τον καλύτερο ιδεολογικό ορισμό του συντηρητικού τον έχει δώσει κάποιος που πρωταγωνίστησε σε όλη του τη ζωή στη λήψη αποφάσεων ερήμην των λαών, σε κλειστά δωμάτια: ο Χένρι Κίσιντζερ. Τον υπενθυμίζει ο Ρόμπερτ Κάπλαν στο εξαιρετικό βιβλίο του «Η επερχόμενη αναρχία» (Ροές). Οπως σημειώνει ο Κίσιντζερ, «ο αληθινός συντηρητικός δεν αισθάνεται καλά μέσα στους κοινωνικούς αγώνες. Θα προσπαθήσει να αποφύγει τα αγεφύρωτα χάσματα, γιατί γνωρίζει ότι μια σταθερή κοινωνική δομή στηρίζεται όχι πάνω σε θριάμβους, αλλά σε συμφιλιώσεις. Ενας αληθινός συντηρητικός είναι ένας διστακτικός προοδευτικός: Επιδιώκει να επιβραδύνει την αλλαγή όταν η κοινωνία αλλάζει πολύ γρήγορα και να υποκινήσει μετριοπαθή αλλαγή όταν η κοινωνία δεν αλλάζει καθόλου». Αλλαγή που ορίζει ο ίδιος και όχι τρίτοι, βεβαίως, συμπληρώνουμε εμείς.
ΥΓ.: Για τον δρόμο και πάλι: Οταν ρωτώ φίλους της Αριστεράς αν μπορούν να μου αναφέρουν μια μεγάλη πορεία που άλλαξε τα πράγματα στην Ελλάδα από τη Μεταπολίτευση έως σήμερα εισπράττω σιωπή. Εγώ γνωρίζω τουλάχιστον δύο που καθυστέρησαν να αλλάξουν τα πράγματα: την πορεία κατά του Ασφαλιστικού του Γιαννίτση και την πορεία κατά της αναθεώρησης Καραμανλή για το άρθρο 16. Προς επίρρωσιν των ανωτέρω.
