Ενώ οι πυρκαγιές καταστρέφουν τη χώρα, μία επίσκεψη στο άλσος Ευελπίδων δίπλα στα δικαστήρια, σε τρομάζει.
Αν αυτό συμβαίνει στην Αθήνα είναι απόλυτα κατανοητό γιατί καίγεται η χώρα.
Διάσπαρτοι σωροί κομμένων ξερόχορτων και πευκοβελόνων έτοιμοι για τα χειρότερα, μαύρες σακούλες παρατημένες γεμάτες ξερόχορτα, αμέτρητα κουκουνάρια διάσπαρτα στο έδαφος, ακαθάριστα σημεία με σκουπίδια, ξερά φυτά και κλαδιά, ανενεργό αρδευτικό σύστημα και το σοβαρότερο: Ελάχιστοι πυροσβεστικοί κρουνοί-αντίκες που αγνοούμε αν λειτουργούν και καμία πυροφύλαξη για το πευκόδασος.
Συγχρόνως η συνολική εγκατάλειψη είναι απαράδεκτη: Εκατοντάδες κομμένοι κορμοί δέντρων που όπως και στο άλσος Ιλισίων δεν επαναφυτεύονται, σπασμένες και σβηστές λάμπες, κατασκαμένοι χωμάτινοι δρόμοι και μονοπάτια, σπασμένα γεφυράκια που αντικαταστάθηκαν από επικίνδυνες πρόχειρες κατασκευές, τσαντίρια, τρύπες στο χώμα όπου σύμφωνα με τους κατοίκους κρύβονται ναρκωτικά, διάτρητη και ετοιμόρροπη περίφραξη έτοιμη να καταρρεύσει δίπλα σε στάση λεωφορείων και πεζούς, ανοιχτές υποδομές ηλεκτρικού, παρατημένα σίδερα με σκουριασμένα καρφιά και πολλά άλλα.
Τα μόνα σημεία που έχουν πράσινο και είναι φροντισμένα είναι αυτά που έχουν υιοθετήσει οι κάτοικοι εθελοντικά.
Γιώργος Αποστολόπουλος
