Αν μετρήσεις τις τελευταίες τρεις δεκαετίες τις επιτυχίες του ως θεατρικός συγγραφέας, σίγουρα δεν θα βρεις καμία αποτυχία. Ο Ντίνος Σπυρόπουλος από τη δεκαετία του ’80 έχει κατορθώσει με πολλή δουλειά να είναι ένα από τα ονόματα που βάζουν τη σφραγίδα τους στις επιθεωρήσεις και μάλιστα δίπλα σε όλα τα ιερά τέρατα του θεάτρου.
- Από τον
Νίκο Νικόλιζα
Ρένα Βλαχοπούλου, Νίκος Ρίζος, Κώστας Βουτσάς, Σωτήρης Μουστάκας, Στάθης Ψάλτης είναι μερικοί από τους ηθοποιούς που τον εμπιστεύτηκαν και έκαναν με τα επιθεωρησιακά του νούμερα δεύτερη και τρίτη καριέρα. Με ορισμένους από αυτούς έγινε κολλητός. Οπως με τον «δύσκολο» Χάρρυ Κλυνν, που επί μία δεκαετία πορεύτηκαν μαζί και έκαναν εισπρακτικό ρεκόρ στο Δελφινάριο για πολλές σεζόν. Σήμερα ο ίδιος, «Περιμένοντας την κυρία Μπέμπα», σε πρόζα δική του, μοιράζεται όσα έζησε στα παρασκήνια των μεγάλων θεάτρων δίπλα στα ιερά τέρατα!
Να αρχίσουμε από τα παιδικά σας χρόνια. Πού γεννηθήκατε;
Γεννήθηκα σε ένα χωριό έξω από την Πάτρα, στο Καγκάδι. Μέχρι και το λύκειο πήγα στην Πάτρα. Ομως εγώ είχα έναν θείο ο οποίος είχε κινηματογράφο και πηγαίναμε στα χωριά για να προβάλουμε διάφορες ταινίες. Έτσι η μαγεία αυτή του σινεμά πέρασε στο αίμα μου και με έκανε να ασχοληθώ με την υποκριτική τέχνη. Όταν ήρθα στην Αθήνα, τέλειωσα τη δραματική σχολή και παράλληλα ασχολήθηκα και με τα θεατρικά κείμενα. Κάποια στιγμή πήγα ένα κείμενό μου στην Άννα Βαγενά, η οποία τότε θα έκανε περιοδεία. Κι εγώ της έγραψα σχεδόν όλη την επιθεώρηση. Επιχειρηματίας ήταν ο Μάρκος Τάγαρης κι έτσι μπήκα σχεδόν σε όλα τα θέατρα: Ακροπόλ, Βέμπο, Μετροπόλιταν.
Γιατί ασχοληθήκατε περισσότερο με τη συγγραφή και αφήσατε την υποκριτική;
Τα έκανα παράλληλα. Ομως όταν έχεις την ευθύνη μιας δουλειάς, περνάει σε δεύτερη μοίρα να παίξεις. Βέβαια, όταν ήμουν με τον Χάρρυ Κλυνν, μου έδωσε το βήμα να παίξω σόλο δικό μου νούμερο.
Υπήρξατε πολλά χρόνια στο πλευρό του Χάρρυ Κλυνν…
Σχεδόν 10 συνεχόμενα χρόνια. Πρώτη φορά συνεργαστήκαμε ως συγγραφικό ντουέτο από το θέατρο Μινώα με τεράστιες επιτυχίες και, όταν ο Χάρρυ αποφάσισε να μη συνεχίσει να γράφει, μου γνώρισε τον Γιώργο Γαλίτη και αρχίσαμε να γράφουμε μαζί πολλές επιτυχίες.
Τι άνθρωπος ήταν ο Χάρρυ Κλυνν;
Εγώ είχα τις καλύτερες σχέσεις μαζί του. Ήταν ένας άνθρωπος πολύ ευαίσθητος, σκληρός στη δουλειά, αλλά τους συνεργάτες τούς αντιμετώπιζε ανθρώπινα και πάντα ήθελε να μαθαίνει για την οικογένειά τους. Έκανα για πολλά χρόνια παρέα μαζί του και ήμουν μέχρι τελευταία δίπλα του.
Όταν «έφυγε» ο γιος του, Νίκος, είχατε μιλήσει εκείνη την περίοδο;
Με τον Χάρρυ μιλούσαμε πάντα για όλα. Οταν αποφάσισε να αποσυρθεί μόνιμα στη Θεσσαλονίκη, μιλούσαμε συνεχώς. Μου μιλούσε για την Ελλάδα, για την κατάσταση που επικρατούσε και γενικά ήταν ένας άνθρωπος που δεν φαινόταν ότι είχε παραιτηθεί από τη ζωή. Απλά είχε διάφορα προβλήματα υγείας. Οταν «έφυγε» δε ο γιος του ο Νίκος, μιλήσαμε. Νομίζω ήταν το ολοκληρωτικό χτύπημα για εκείνον. Αλλά γενικά ο Χάρρυ δεν εξωτερίκευε τα συναισθήματά του. Ηταν πολύ αξιοπρεπής, ωστόσο από τότε που «έφυγε» ο γιος του σχεδόν έπαψε να ζει.
Η τελευταία φορά που μιλήσατε πότε ήταν;
Δύο μήνες πριν πεθάνει. Φαινόταν πλέον πως είχε κουραστεί και ήθελε να «φύγει». Ο Χάρρυ ήταν ο άνθρωπος που έκανε την πιο μεγάλη τομή στη σάτιρα και την κωμωδία. Οταν επέστρεψε από την Αμερική, έφερε μια άλλη κουλτούρα στο γέλιο. Ηταν ισοπεδωτικός, αλλά αληθινός!
Ζήσατε και τη Βλαχοπούλου…
Την έζησα μέσα από τα νούμερα που της έγραψα στο Ακροπόλ. Η Ρένα δεν ήταν από τους ηθοποιούς που θα πάρουν ένα κείμενο και θα το μάθουν για να το παίξουν. Επαιρνε την κεντρική ιδέα και αυτοσχεδίαζε. Σάρωνε τα πάντα πάνω στο σανίδι. Αυτή όντως ήταν ιερό τέρας.
Από όλα αυτά τα ιερά τέρατα με τα οποία συνεργαστήκατε, με ποιον κάνατε περισσότερη παρέα;
Με τον Νίκο Ρίζο. Ηθελε πάντα να με νιώθει φίλο του. Ο Νίκος, όταν ήταν φίλος σου, σε εξέπληττε με διάφορα πράγματα, όπως όταν μου έδωσε χρήματα να πάρω παλτό στην κόρη μου, εντελώς ξαφνικά. Ας πούμε ψυχούλα ήταν και ο Σωτήρης Μουστάκας. Οταν σήκωνα το τηλέφωνο και άρχιζα να γελάω, οι κόρες μου καταλάβαιναν ότι στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής ήταν εκείνος. Μου έκανε τη γυναίκα, μου έκανε τον μουγκό και πολλά άλλα τέτοια. Υπέροχος άνθρωπος! Ομως συνεργάστηκα και με τον Γιάννη Μπέζο και νομίζω πως είναι ένας από τους πολύ μεγάλους ηθοποιούς και ένας υπέροχος άνθρωπος, άσχετα με το τι λένε όσοι δεν τον γνωρίζουν. Μοναδικός σε όλα του! Εκείνος όμως που ήταν πάντα η πηγή της χαράς ήταν ο Βουτσάς, με τον οποίο δούλεψα πολλές φορές. Πάντα χαμογελούσε και πάντα ήθελε να ζει κάθε του στιγμή. Δεν θα ξεχάσω όταν είχαμε πάει περιοδεία. Ο Βουτσάς ήταν πάνω από 65 χρονών. Λέμε όλοι, «δεν πάμε στην ντίσκο να χορέψουμε;». Πηγαίνουμε και βλέπουμε έναν Βουτσά όλο το βράδυ να χορεύει, να κάνει πλάκες, να γελάει. Κι εμείς που ήμασταν πολύ νεότεροι να βαριόμαστε τη ζωή μας. Τον κοιτούσα και τον θαύμαζα για την ενέργειά του!
Αν θυμάμαι καλά, με τον Στάθη Ψάλτη συνεργαστήκατε και λίγο πριν πεθάνει…
Με τον Στάθη ήμασταν μαζί στην περιοδεία που κάναμε όταν έμαθε ότι έχει καρκίνο. Δεν ήξερε ούτε εκείνος απολύτως τίποτα. Η τελευταία παράσταση που παίξαμε ήταν στη Βέροια. Πήγε στο νοσοκομείο και του είπαν: «Πρέπει να πάτε για περαιτέρω εξετάσεις άμεσα». Και έτσι σταματήσαμε την περιοδεία που κάναμε. Οταν μπήκε στο νοσοκομείο, πήγα και τον είδα. Μιλήσαμε για πολλή ώρα κεκλεισμένων των θυρών. Δεν δείλιασε ούτε μια στιγμή με τον καρκίνο. Ωραίος άνθρωπος ο Στάθης!
Από όλους αυτούς τους μεγάλους ηθοποιούς, ποιος έπαιρνε τελικά το μεγαλύτερο χειροκρότημα;
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το χειροκρότημα που έριχνε ο κόσμος όταν έβγαινε στη σκηνή ο Ντίνος Ηλιόπουλος. Επί πέντε λεπτά δεν άκουγες τίποτα άλλο, παρά μόνο ένα παρατεταμένο ευλαβικό χειροκρότημα. Το ίδιο συνέβαινε και με τον Νίκο Ρίζο. Οταν ο Νίκος τέλειωνε το νούμερό του, με αγκάλιαζε και μου έλεγε: «Ντίνο, το βλέπεις; Αυτό θέλω, τίποτ’ άλλο. Το χειροκρότημα του κόσμου!»
Aς πάμε λίγο στο σήμερα. Ο «Άγριες μέλισσες» πώς σας φαίνονται, που έχουν σημειώσει μεγάλη επιτυχία;
Υπέροχη σειρά. Ωστόσο η επιτυχία της σειράς νομίζω πως οφείλεται, πρώτον, στο ότι όλοι κουβαλάμε ένα χωριό μέσα μας και, όταν το βλέπουμε, μας ευχαριστεί. Δεύτερον, στο ότι μέσα από τη σειρά βλέπουμε τα καθημερινά προβλήματα των Ελλήνων. Δεν ακούμε τον Αγγλο, αλλά το πρόβλημα του Ελληνα στο χωριό. Και, φυσικά, οι αναμνήσεις που μας έρχονται μέσα από τη ζωή στο χωριό. Οι δύο συγγραφείς που το γράφουν είναι πραγματικά μεγάλα ταλέντα!
Αλήθεια, αν και κάνετε συνεχώς θεατρικές επιτυχίες, δεν σας βλέπουμε συχνά σε συνεντεύξεις και παρουσιάσεις των θεατρικών σας έργων…
Οταν άρχισα να κάνω επιτυχίες, υπήρχε σε μια εφημερίδα μια στήλη που λεγόταν «Νέα Πρόσωπα». Μου έβαλαν μια φορά φωτογραφία μου και από τότε μέχρι σήμερα η συγκεκριμένη εφημερίδα δεν έγραψε ποτέ έναν καλό λόγο για μένα. Και όχι μόνο για μένα, αλλά για όλο το επιθεωρησιακό είδος. Υπήρχαν έντυπα που το είδος που λέγεται επιθεώρηση δεν υπήρχε για αυτά. Το «έφτυναν», το προσπερνούσαν. Οταν κάναμε στο Δελφινάριο τις μεγάλες παραστάσεις με τον Χάρρυ Κλυνν και ήταν πίτα από τον κόσμο, για αυτά τα έντυπα δεν υπήρχαμε. Υπήρχαν γι’ αυτούς άνθρωποι με μισό έργο, με μισή παράσταση και τους παρουσίαζαν ως ειδήμονες του ελληνικού θεάτρου.
Όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα στο θέατρο και όσοι κατηγορούνται πώς σας φαίνονται;
Είπε κάτι πολύ σωστό η Σμαράγδα Καρύδη και έπεσαν όλοι πάνω της να τη φάνε: Στενοχωριέμαι γιατί κάποιοι χαίρονται. Όταν στη δουλειά μας βλέπουμε κάποια τέτοια φαινόμενα, πρέπει να λυπόμαστε που συνέβαιναν δίπλα μας και δεν τα αντιμετωπίσαμε όπως έπρεπε από την πρώτη στιγμή.
του Στάθη Ψάλτη στη Βέροια
Είχατε δουλέψει με κάποιους από αυτούς που σήμερα κατηγορούνται;
Όχι. Γιατί αυτοί ήταν υποτίθεται αφ’ υψηλού και της κουλτούρας και εμάς της επιθεώρησης μας θεωρούσαν παρακατιανούς.
Σας φώναξαν ποτέ στο Εθνικό Θέατρο για να ανεβάσουν κάποιο έργο σας;
(γέλια) Ούτε απέξω. Υπήρχαν κάποιες παρέες σκηνοθετών που αποφάσιζαν για τα πάντα και έκριναν τα πάντα. Είχαμε φτάσει στο σημείο θέατρα να μη βάζουν στη μαρκίζα ποιος είναι ο θεατρικός συγγραφέας. Πρέπει να το ξεκαθαρίσουμε: Ο σκηνοθέτης έχει έναν συγκεκριμένο ρόλο. Τα όριά του πρέπει να φτάνουν μέχρι εκεί. Δεν μπορεί ο σκηνοθέτης να έχει συμπεριφορά «θα σας πατήσω κάτω γιατί εγώ κάνω κουμάντο στο θέατρο». Γιατί δυστυχώς έτσι φτάσαμε σε όλα αυτά τα σημερινά σαθρά φαινόμενα.
Ο Μπιμπίλας είναι «μέτριος ηθοποιός»;
Ο Σπύρος Μπιμπίλας είναι ένας πολύ καλός ηθοποιός, που έχει δουλέψει πολλά χρόνια στο θέατρο, στην τηλεόραση, στον κινηματογράφο. Εχει ταλέντο και μάλιστα μεγάλο. Και δεν είναι τυχαίο ότι πάντα έχει δουλειά εδώ και 40 χρόνια.
