Είναι από αυτές τις ειδήσεις που δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις, να κλάψεις, να θυμώσεις ή να πεις «άλαλα τα χείλη των ασεβών».
Θυμάμαι το μακρινό 1999…
Χρηματιστήριο! Είναι η χρονιά που όλοι γίναμε θεσμικοί επενδυτές, που μάθαμε το limit up και το limit down, χρησιμοποιούσαμε κατά κόρον ονόματα εταιρειών που δεν είχαμε ποτέ ξανακούσει λες και είχαμε γεννηθεί στην Σοφοκλέους, χωρίς να παραβλέψω εκείνους τους «γκουρού» που είχαν –τουλάχιστον- μπουσουλήσει στην Wall Street.
Νοικοκυρές αντί να σκέφτονται τι φαγητό θα μαγειρέψουν, σκεφτόντουσαν ποια μετοχή να παίξουν, αγρότες αντί να ασχολούνται με τη γη τους, ήταν κολλημένοι στις «σομόν» σελίδες των εφημερίδων (ανάθεμα αν τις είχαν ξαναπιάσει στα χέρια τους) και ηλικιωμένοι αντί να χαρούν τη σύνταξή τους (τότε ήταν παχυλή) τσακωνόντουσαν στο καφενείο αν η μετοχή της εταιρείας τάδε, είναι καλύτερη από της εταιρείας δείνα…
Και κάποια στιγμή το όνειρο των εύκολων εκατομμυρίων έγινε ο εφιάλτης της χρεοκοπίας. Και κάπου εκεί, όχι μόνο μάθαμε αλλά βιώσαμε στο πετσί μας το τι σημαίνει «φούσκα»…
Οικονομίες μιας ζωής χάθηκαν σε δύο 24ωρα, οικογένειες καταστράφηκαν, άνθρωποι έμειναν άνεργοι και απένταροι. Τότε είχα σκεφτεί «μακάρι να μας γίνει μάθημα»…
Θυμάμαι επίσης το (όχι και τόσο) μακρινό 2010…
Ερχόμασταν από μια 6ετία περίπου, όπου το χρήμα έρεε άφθονο (δεν έχει καμία σημασία που δεν ήταν δικό μας), που είχαμε ξεχάσει το τραγικό 1999 και που είχαμε επιστρέψει στην κανονικότητα (ανάθεμα μας) με τις τζιπάρες μας, τις χλιδάρες μας, καρτάρες μας, τις δανειάρες μας χωρίς να νοιαζόμαστε πως θα τα ξοφλήσουμε διότι για να ξοφλήσουμε το ένα δάνειο, παίρναμε ένα άλλο… Απλά πράματα και ξεκούραστα!
Και έτσι το τσουνάμι που άκουγε στο όνομα «Lehman Brothers» αφενός δεν μας είπε τίποτα και εφετέρου ποιος νοιαζόταν; Η Αμερική ήταν πολύ μακριά! Και ήταν πολύ αργά όταν καταλάβαμε πόσο κοντά ήταν μια και η καταστροφή είχε πια στρογγυλοκάτσει στην αυλή μας!
Και κάπως έτσι το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου και το 1999 αποδείχθηκε «παιδική χαρά» μπροστά σε αυτό που βιώσαμε για σχεδόν μία 10ετία…
Με το πέρασμα των ετών έτεινα να πειστώ ότι πια βάλαμε μυαλό… Ότι ξεχώρισε ή «ήρα από το στάρι» και ότι πρέπει να φτάνουμε μέχρι εκεί που φτάνει το πάπλωμά μας. Και κάθε τόσο έλεγα ότι το μόνο καλό της κρίσης είναι ότι ενδεχομένςω θα βάλουμε μυαλό…
Και εχθές ήρθε μία τόση δα είδηση να μου ανατρέψει τα πάντα και να θυμηθώ με πολύ μεγάλη μου λύπη αυτό που χρόνια τώρα λέω:
«Καλά να πάθουμε»!
Και αυτό γιατί μέσα σε μία μόνο ημέρα οι Έλληνες διέθεσαν 10.000.000 ευρώ για να προμηθευτούν πρώτοι το νέο μοντέλο της iphone! Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι πολλά αγοράστηκαν με δόσεις, ότι είναι πιθανόν εταιρικά τηλέφωνα και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο…
Και λοιπόν; Οι δόσεις δεν πρέπει κάποτε να πληρωθούν; Οι εταιρείες που τα προμηθεύτηκαν (ενδεχομένως για τα μεγαλοστελέχη τους) δεν θα μπορούσαν να πάρουν ένα υποδεέστερο τηλέφωνο και να διαθέσουν τα επιπλέον χρήματα σε κάτι πιο παραγωγικό;
Μην παρεξηγηθώ: Ποτέ δεν ποινικοποίηση τον πλούτο και μακάρι όλοι να έχουν κάποτε τη δυνατότητα να χαλαλίσουν 1000-1300 ευρώ για να αγοράσουν κάτι που τους κάνει κέφι.
Όμως σε μία χώρα που οι πολίτες μετράνε ακόμα (και θα το κάνουν για πολλά χρόνια ακόμα) τις πληγές τους, που σύμφωνα με τα επίσημα στατιστικά οι μισθοί κυμαίνονται από 600-750 ευρώ, είναι πρόκληση και απερισκεψία μια τέτοια αγορά!
Και κατά την προσωπική μου άποψη, με μνήμη «χρυσόψαρου», με τέτοιες συμπεριφορές και τέτοια κουλτούρα κανένας Μητσοτάκης, Τσίπρας, ή όπως αλλιώς λέγεται δεν θα μπορέσει να στήσει στα πόδια της μια χώρα που οι πολίτες είναι τόσο προκλητικά αδιάφοροι για την πραγματικότητα και δεν ξέρουν να ξεχωρίσουν το «θέλω» από το «μπορώ»!
