Το τελευταίο διάστημα, το σημαντικότερο ζήτημα της εξωτερικής μας πολιτικής δεν παίζεται στην Αν. Μεσόγειο, στη Λιβύη ή στο Αιγαίο. Παίζεται αλλού.
- Από τον Σάββα Καλεντερίδη
Την 1η Φεβρουαρίου, τζιχαντιστές, σύμμαχοι του Ερντογάν, σκότωσαν σε περιοχή βορείως του Χαλεπιού τέσσερις Ρώσους αξιωματικούς των ειδικών δυνάμεων, που ανήκαν στην υπηρεσία πληροφοριών FSB. Η Ρωσία «χρέωσε» τη δολοφονία στην Τουρκία και απάντησε με πυρά πυροβολικού του στρατού της Συρίας νοτίως του Ιντλίμπ. Οκτώ Τούρκοι στρατιώτες νεκροί. Η Τουρκία ανταπάντησε με πυρά πυροβολικού εναντίον θέσεων του στρατού της Συρίας, με άγνωστο αριθμό θυμάτων.
Η Συρία ανταπάντησε με πυρά πυροβολικού, με πέντε Τούρκους στρατιώτες νεκρούς, στις 10 Φεβρουαρίου.
Όλο αυτό το διάστημα, ο στρατός της Συρίας προήλαυνε και απελευθέρωνε περιοχές που ήταν υπό την κατοχή των τζιχαντιστών από το 2012 και της Τουρκίας από το 2018, μετά την υπογραφή της συμφωνίας Πούτιν – Ερντογάν στο Σότσι. Σημειώνεται ότι η όλη επιχείρηση του συριακού στρατού υποστηριζόταν από πυρά της ρωσικής πολεμικής αεροπορίας. Εν τω μεταξύ, όσο ο στρατός της Συρίας απελευθέρωνε εδάφη, με την υποστήριξη της Ρωσίας, ο Ερντογάν έστελνε στρατεύματα σε ξένη χώρα, στην επαρχία Ιντλίμπ, ενώ ζήτησε και εξασφάλισε λεκτικά την υποστήριξη των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, στο έδαφος της Συρίας, στην περιοχή Ιντλίμπ, βρίσκονται πάνω από 10.000 Τούρκοι στρατιώτες και πάνω από 2.000 άρματα μάχης, τεθωρακισμένα, πυροβόλα και άλλα στρατιωτικά οχήματα.
Όλο αυτό το διάστημα, οι ρωσοτουρκικές σχέσεις επιδεινώνονται, με το Ιντλίμπ να αποτελεί τον «Γόρδιο Δεσμό» στις σχέσεις των δύο χωρών.
Tο σκηνικό μοιάζει με μια παγίδα που έστησαν στον Πούτιν και τον Ερντογάν, και έχει στόχο τις ρωσοτουρκικές σχέσεις. Το ποιοι έστησαν αυτή την παγίδα το γνωρίζουμε, αλλά δεν είναι της παρούσης.
Και, ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, ο Ερντογάν παρασυρόμενος από τον χαρακτήρα του, δηλώνει ότι θα αρχίσει επιχείρηση εναντίον του συριακού στρατού, αν μέχρι το τέλος του μήνα δεν αποσυρθεί από τα εδάφη που απελευθέρωσε από τους τρομοκράτες ισλαμιστές συμμάχους της Τουρκίας.
Το συμπέρασμα απ’ όλα αυτά είναι ότι ο Ερντογάν και η Τουρκία, έπειτα από ένα βραχύβιο ειδύλλιο με τον Πούτιν και τη Ρωσία, μάλλον ξαναγυρίζουν στη… ζεστή αγκαλιά της Δύσης, του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ.
Και ακριβώς αυτό είναι που κάνει τα τεκταινόμενα στο Ιντλίμπ το σημαντικότερο εν εξελίξει ζήτημα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Γιατί άλλη η αξία της Ελλάδας και της Κύπρου για τις ΗΠΑ, με την Τουρκία σφιχταγκαλιασμένη με τη Ρωσία, και άλλη με την Τουρκία στο «μαντρί» του ΝΑΤΟ. Και άλλες οι σχέσεις των ΗΠΑ με τη χώρα μας στην πρώτη περίπτωση και άλλες στη δεύτερη. Άλλωστε, ο Ερντογάν, γυρίζοντας στο μαντρί, μπορεί να ζητήσει ανταλλάγματα.
Πάντως, το θέμα αυτό ούτε καν συζητήθηκε στο Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής που συνήλθε τις 10 Φεβρουαρίου. Πάλι ένα επεισόδιο πίσω είμαστε.
Τέλος, αντί για αντάλλαγμα, ένας Αμερικανός διανοούμενος μας λέει κάτι που θα έπρεπε να πουν Ελληνες πολιτικοί και διπλωμάτες.
Ο Μάικλ Ρούμπιν (συνεργάτης του Washington Examiner’s Beltway Confidential blog, μόνιμος υπότροφος στο American Enterprise Institute και πρώην αξιωματούχος του Πενταγώνου) έγραψε προχθές άρθρο με τίτλο «Η Τουρκία πρέπει να πληρώσει ακριβό αντίτιμο για την επιστροφή της».
Εκεί, ο Αμερικανός αναλυτής ουσιαστικά καλεί την αμερικανική ηγεσία (Λευκός Οίκος, Κογκρέσο και Στέιτ Ντιπάρτμεντ) να δεχθούν πίσω την Τουρκία και τον Ερντογάν, αλλά με όρο την πλήρη απόσυρση όλων των τουρκικών δυνάμεων και των εποίκων από την Κύπρο, το Ιράκ και τη Συρία!
Συγκεκριμένα, ο Ρούμπιν αναφέρει σχετικά με τις ρωσοτουρκικές σχέσεις ότι «ο Ερντογάν απέρριψε συμμαχία δεκαετιών με τις Ηνωμένες Πολιτείες για μια σύντομη σχέση, μόνο για να ανακαλύψει ότι η επαγγελματική προσφορά αγάπης του Πούτιν ήταν για πιο περιορισμένους στόχους».
Στη συνέχεια κάνει μια αναδρομή στην τουρκική εισβολή στην Κύπρο, λέγοντας ότι «στόχος της Τουρκίας ήταν να εμποδίσει την κυπριακή κυβέρνηση και το ελληνικό στρατιωτικό καθεστώς να σχεδιάσουν την ένωση, που θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο την τουρκική μειονότητα της Κύπρου. Ακόμα κι αν αυτό το κίνητρο ίσχυε, η κρίση πέρασε σύντομα». Για να καταλήξει στο εύλογο συμπέρασμα ότι «οποιοσδήποτε λόγος για να παραμείνουν στην Κύπρο οι τουρκικές δυνάμεις εξέλειπε».
Μάλιστα, κάνει λόγο για ανοιχτή αρπαγή της γης των Κυπρίων, η οποία χαρακτηρίζεται και «από την κλοπή των κυπριακών πόρων που, εάν αφήνονταν στα κυπριακά χέρια, θα μπορούσαν να ωφελήσουν και να ενώσουν όλους τους Κυπρίους, ανεξαρτήτως θρησκείας και εθνότητας».
Στη συνέχεια, ο Ρούμπιν αποδομεί και την τουρκική εισβολή στη Συρία, μιλώντας για το κυνικό σχέδιο Ερντογάν να κάνει εθνοκάθαρση εις βάρος των Κούρδων, να αποπροσανατολίσει τους Τούρκους πολίτες από τα οικονομικά προβλήματα της χώρας και να διεκδικήσει για τον εαυτό του τον τίτλο του στρατιωτικού ήρωα.
Κατακλείδα του άρθρου του είναι ότι, όπως είναι τώρα τα πράγματα, η Τουρκία είναι αυτή που χρειάζεται τις ΗΠΑ, παρά το αντίθετο, και ότι ο σκληρός διπλωματικός όρος που πρέπει να θέσει η Ουάσινγκτον στην Άγκυρα για να της παράσχει πάλι διπλωματική στήριξη είναι η αποχώρηση των Τούρκων από Κύπρο, Ιράκ και Συρία!
