Με το που ανακοινώθηκαν οι επιτάξεις κάποιοι έσπευσαν να προδικάσουν ότι πάμε για επανάληψη του αντάρτικου σε Σκουριές και Κερατέα.
- Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Και κάποιοι, ακόμη πιο ανυποψίαστοι και μυγοχάφτες, προέβλεψαν ότι με το που θα βγουν τα ΜΑΤ από τα πλοία οι νησιώτες θα παραδοθούν, γιατί θα αντιληφθούν ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν αστειεύεται…
Εσφαλμένες εκτιμήσεις και οι δύο. Γιατί εδώ δεν μιλάμε για υποβάθμιση ποιότητας ζωής από ένα ορυχείο ή έναν ΧΥΤΑ στην περίμετρο του χωριού σου. Μιλάμε για το βιος των ανθρώπων, για την ασφάλεια των παιδιών τους, για τη ναρκοθέτηση του μέλλοντός τους.
Για τη βίαιη αλλοίωση της πληθυσμιακής σύστασης, της κοινωνικής συνοχής και της θρησκευτικής ομοιογένειας. Και, εν τέλει, για την κατάληψη ελληνικού εδάφους με στόχο τη σύντηξη των νησιών μας με την ασιατική τουρκική ενδοχώρα.
Δύο μόλις 24ωρα χρειάστηκαν οι νησιώτες, μετά τον αρχικό αιφνιδιασμό του κακοστημένου κυβερνητικού τσαμπουκά, για να πετάξουν στη θάλασσα τους ροπαλοφόρους απεσταλμένους των Αθηνών. Αφού τους ξεβράκωσαν κυριολεκτικά και μεταφορικά. Και η «αποφασιστικότητα Μητσοτάκη» έμεινε στην ιστορία ως ένα από τα πλέον σύντομα ανέκδοτα.
Οι εικόνες ομολογουμένως δεν ήταν καθόλου ευχάριστες. Ούτε τα σπασμένα κεφάλια των κατοίκων της Λέσβου και της Χίου ούτε οι δαρμένοι 25χρονοι αστυνομικοί στα ξενοδοχεία με τα μποξεράκια ούτε οι ρατσιστικές κραυγές μίσους μεταξύ Ελλήνων ούτε οι χουλιγκανισμοί των ενστόλων που αποχώρησαν ντροπιασμένοι σαν ασύντακτο ασκέρι ταραχοποιών.
Μόνο που οι ευθύνες βαραίνουν κάποιους τρίτους. Όχι ασφαλώς τους νησιώτες που προκλήθηκαν και αντέδρασαν ούτε τους κακοπληρωμένους «φρουρούς της τάξης» που είχαν καλοσυνηθίσει με το αληταριό των Εξαρχείων και για πρώτη φορά κατάλαβαν τι σημαίνει να μάχεσαι υπέρ βωμών και εστιών.
Τους μωρούς πολιτικούς αυτής της χώρας βαραίνουν οι ευθύνες για τις εικόνες ντροπής και το παραλίγο μακελειό. Που στο όνομα της ευρωπαϊκής «πολιτικής ορθότητας» κατάφεραν τα εξής απίθανα:
■ Να συνενώσουν εναντίον τους πολιτικά ετερόκλητες δυνάμεις από τις παρυφές της Χρυσής Αυγής έως τα εργατικά τάγματα του ΚΚΕ και τους αλληλέγγυους της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.
■ Να προσβάλλουν και να εξαγριώσουν σύσσωμο τον λαό των νησιών του ανατολικού Αιγαίου που ακούει πλέον Μητσοτάκη και τρέχει μακριά…
■ Να αναθέσουν τη διαχείριση της νούμερο ένα εσωτερικής εθνικής απειλής σε πολιτικούς τρίτης ερασιτεχνικής κατηγορίας, τύπου Μηταράκη.
■ Να δυσφημήσουν τουριστικούς προορισμούς μοναδικής ποιότητας εμφανίζοντάς τους ως διαρκή πεδία μάχης στα ξένα μέσα ενημέρωσης την πιο κρίσιμη περίοδο για την εξασφάλιση των ξενοδοχειακών κρατήσεων.
■ Και, τέλος, να επιτείνουν το πρόβλημα του λαθροεποικισμού εν όψει νέου κύματος καλοκαιρινών «αφίξεων», χωρίς να δώσουν την παραμικρή λύση για την αποσυμφόρηση των νησιών.
Χρειάζεται πράγματι μεγάλο πολιτικό ταλέντο για να πετύχει κάποιος όλους αυτούς τους στόχους μέσα σε λίγα 24ωρα. Το ερώτημα είναι όμως ποιον ακριβώς εξυπηρετεί αυτή η μοναδική κυβερνητική… μαεστρία; Σίγουρα δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα και τις ανάγκες του τόπου.
Στην προσπάθειά τους να επιβάλουν μία λύση «συμβατή» με τις επιταγές των Βρυξελλών, τα κηρύγματα ανθρωπιστικής ευαισθησίας των γερμανικών μέσων ενημέρωσης και τις διάφορες υποχρεώσεις «έναντι τρίτων», η κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός απέδειξαν ότι διακατέχονται από πλήρη άγνοια κινδύνου.
Νομίζουν ότι η χώρα την οποία εξελέγησαν για να υπηρετήσουν εκτείνεται σε μερικά τετράγωνα της πόλης των Αθηνών, τη Μύκονο και κάποια χιονοδρομικά τουριστικά θέρετρα. Ευτυχώς για εμάς υπάρχει και η άλλη Ελλάδα. Η Ελλάδα της αγωνιζόμενης ελληνικής επαρχίας, η Ελλάδα της ακριτικής υπαίθρου και των γαλανόλευκων νησιωτικών ακτογραμμών. Των απλών ανθρώπων που γνωρίζουν καλά μέσα τους πως ό,τι κληρονόμησαν από τους παππούδες τους αποκτήθηκε με κόπο, ιδρώτα και αίμα. Δεν χαρίζεται ούτε εκποιείται επειδή αποφάσισαν έτσι κάποιοι χαρτογιακάδες των Αθηνών που δεν έχουν περάσει την πόρτα χωριάτικου ελληνικού καφενείου.
Πήρε πολύ σκληρό μάθημα το κράτος των Αθηνών από τους περήφανους κατοίκους δύο ελληνικών νησιών που απλά και μόνον αποφάσισαν να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους. Το ερώτημα είναι τι ακριβώς κατάλαβε από αυτό το μάθημα η κυβέρνηση και πώς θα μπορέσει να κεφαλαιοποιήσει το βατερλό της για να ανασχέσει το κύμα λαθροεποικισμού. Χρόνος υπάρχει ακόμη. Αρκεί να υπάρξει και πολιτική διορατικότητα…
