Ο Ερντογάν είχε εξαρχής σχέδιο για όσα κάνει στο εσωτερικό και το εξωτερικό τα τελευταία χρόνια και δεν κινήθηκε βλέποντας και κάνοντας.
- Από τον Σάββα Καλεντερίδη
Πρώτα κατασκεύασε το προεδρικό μέγαρο, το κόστος κατασκευής του οποίου άγγιξε το ένα δισεκατομμύριο δολάρια.
Μετά δρομολόγησε τις εξελίξεις για να μετατραπεί το πολίτευμα της Τουρκίας από προεδρευόμενη σε προεδρική δημοκρατία, συγκεντρώνοντας όλες τις εξουσίες στα χέρια του, δίκην δικτάτορα.
Έκτοτε, με καθυποταγμένες τις τρεις εξουσίες, ο Ερντογάν κάνει ό,τι θέλει σε όλους τους τομείς, πετυχαίνοντας σχεδόν πάντα τον στόχο που έχει θέσει.
Η μόνη περίπτωση που απέτυχε ήταν οι τελευταίες δημοτικές εκλογές, στις οποίες υπέστη στρατηγική ήττα, αφού εκτός από την Αγκυρα, τη Σμύρνη και τα Αδανα έχασε την Κωνσταντινούπολη, που ήταν η αφετηρία της δικής του πολιτικής σταδιοδρομίας.
Σ’ εκείνες τις εκλογές, πέραν του όντως χαρισματικού Ιμάμογλου, καθοριστικό ρόλο στην ήττα του Ερντογάν έπαιξε η συνεργασία των Κούρδων με τη Συμμαχία του Έθνους, που συναποτελούν το Λαϊκό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα (CHP) του Κεμάλ Κιλιντσντάρογλου και το Καλό Κόμμα (IYI PARTI) της Μεράλ Ακσενέρ.
Οι Κούρδοι ήταν εκείνοι που υποχρέωσαν τον Ερντογάν να διατάξει επανάληψη των εκλογών στην Κωνσταντινούπολη, για να υποστεί δεύτερη και ταπεινωτική ήττα στις επαναληπτικές εκλογές.
Είναι γνωστό ότι ο Ερντογάν είναι εκδικητικός τύπος και θέλει να πάρει τη… ρεβάνς από τους Κούρδους. Όμως δεν είναι μόνο αυτό. Υπάρχουν και οι Γκρίζοι Λύκοι, με τους οποίους συγκυβερνά, αλλά και τα φασιστοειδή της Εργκενεκόν, των Ευρασιατιστών και των κεμαλικών εθνικιστών, που συγκυβερνούν με τον Ερντογάν και θέλουν κι αυτοί εκδίκηση από τους Κούρδους, οι οποίοι απειλούν την ανύπαρκτη «αδιάσπαστη ενότητα του τουρκικού έθνους και κράτους».
Εκτός των παραπάνω, όμως, υπάρχει και κάτι άλλο, σοβαρότερο από τα δύο που προαναφέραμε.
Είναι και οι εκλογές του 2023, στις οποίες η απειλή της ήττας επικρέμαται ως δαμόκλειος σπάθη πάνω από το κεφάλι του Ερντογάν.
Και σ’ αυτές τις εκλογές την απειλή συνιστούν και πάλι η Συμμαχία του Έθνους και το σοβαρό ενδεχόμενο συνεργασίας με το Κόμμα της Δημοκρατίας του Λαού (HDP), μέσω του οποίου εκφράζονται πολιτικά και εκλογικά κυρίως οι Κούρδοι, αλλά και ορισμένες ομάδες δημοκρατών και άλλων εθνικών και θρησκευτικών μειονοτήτων.
Για το λόγο αυτόν ο Ερντογάν δεν αποφυλακίζει τον εξαιρετικά δημοφιλή συμπρόεδρο του HDP, Σελαχατίν Ντεμιρτάς, για τον λόγο αυτόν έχει διατάξει τους εισαγγελείς και τους δικαστές να φυλακίσουν δεκάδες βουλευτές και δημάρχους και χιλιάδες στελέχη του κόμματος, για τον λόγο αυτόν έχει διατάξει τον υπουργό Εσωτερικών να εκδιώξει από τις θέσεις τους δεκάδες Κούρδους δημάρχους εκλεγμένους με ποσοστά 60%, 70% και 80%, αντικαθιστώντας τους με κρατικούς επιτρόπους.
Επίσης, στο στόχαστρο βρίσκονται και η Μεράλ Ακσενέρ και το κόμμα της. Στην περίπτωση αυτή ο Ερντογάν χρησιμοποιεί την τακτική του μαστιγίου και του καρότου. Στόχος του Ερντογάν είναι η διάσπαση της Συμμαχίας του Εθνους και η αποδυνάμωση των Κούρδων.
Αν το πετύχει αυτό, υπάρχει περίπτωση να κερδίσει τις εκλογές, αφού έχει έτοιμο μηχανισμό προπαγάνδας, με τα ΜΜΕ να είναι υπό τον έλεγχό του σε ποσοστό που ξεπερνά το 85% και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης υπό τον ασφυκτικό έλεγχο του κράτους και των δικαστών!
Ο αστάθμητος παράγοντας είναι η οικονομία. Η πτώση της λίρας και η φυγή των ξένων κεφαλαίων, σε συνδυασμό με το ορατό ενδεχόμενο χρεοκοπίας, είναι ο παράγοντας που επιμένει να μην υπακούει στις προσταγές του Ερντογάν! Όλοι οι άλλοι είναι… σούζα, μέχρι και η… κυρία Μέρκελ.
Είπα Μέρκελ και θυμήθηκα το εξωτερικό μέτωπο. Εδώ ο Ερντογάν θέλει όχι μία αλλά πολλές επιτυχίες, για να τις παρουσιάσει δαφνοστεφανωμένος ως ένας νέος πορθητής στο αλαλάζον κοινό του το 2023, οπότε συμπληρώνονται 100 χρόνια από την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας.
Εδώ υπάρχουν πολλά μέτωπα. Είναι τα μέτωπα του Β. Ιράκ και της ΒΑ Συρίας, όπου ο Ερντογάν αφενός μεν θέλει να αποτρέψει τη δημιουργία ενός δεύτερου κουρδικού κράτους στη ΒΑ Συρία και την ένωσή του με το πρώτο στο Β. Ιράκ και αφετέρου, με την παρουσία στρατευμάτων κατοχής στο Αφρίν, στο Ιντλίμπ, στη Σερεκάνιγιε-Γκίρε Σπι και στο Β. Ιράκ θέλει να επεκτείνει την επικράτεια της Τουρκίας εις βάρος των δύο προαναφερθεισών χωρών.
Είναι επίσης το μέτωπο της Λιβύης, όπου η Τουρκία διεκδικεί την αποικιοποίησή της, κατά τα πρότυπα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Είναι το μέτωπο της Αρμενίας, όπου η Τουρκία θέλει να συνεχίσει τη γενοκτονία εις βάρος όσων Αρμενίων απέμειναν από τη γενοκτονία που διέπραξαν οι Νεότουρκοι και οι κεμαλικοί τη δεύτερη δεκαετία του 20ού αιώνα.
Τέλος, είναι το μέτωπο Κύπρος – Καστελόριζο – Ρόδος – Κάρπαθος – Κάσος – Κρήτη – Αιγαίο, Θράκη. Είμαστε στο στόχαστρο, λοιπόν, για να μπούμε ως «τρόπαιο» δίπλα στον θρόνο του «σουλτάνου», το 2023.
Προς γνώσιν…
