Η 5η Μαΐου 2010 αποτελεί μία ημερομηνία που μένει χαραγμένη βαθιά στη συλλογική μνήμη ως μία από τις πιο σκοτεινές στιγμές της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Δεκαπέντε χρόνια μετά, η τραγωδία της Marfin παραμένει ανοιχτή πληγή, όχι μόνο για τις οικογένειες των θυμάτων αλλά και για μια κοινωνία που ακόμη αναζητά απαντήσεις και δικαίωση.
Τρεις άνθρωποι, ανάμεσά τους μια νέα γυναίκα στον τέταρτο μήνα της εγκυμοσύνης της, βρήκαν φρικτό θάνατο μέσα στο φλεγόμενο υποκατάστημα της τράπεζας στη Σταδίου, όταν κουκουλοφόροι επιτέθηκαν με μολότοφ κατά τη διάρκεια μαζικής διαδήλωσης κατά του πρώτου Μνημονίου. Η εγκληματική αυτή ενέργεια δεν απέκτησε ποτέ πρόσωπο. Οι φυσικοί αυτουργοί δεν λογοδότησαν, οι ηθικοί αυτουργοί χάθηκαν στη σιωπή και τις πολιτικές αντιπαραθέσεις.
Σήμερα, δεκαπέντε χρόνια μετά, η μνήμη των Αγγελικής Παπαθανασοπούλου, Επαμεινώνδα Τσάκαλη και Παρασκευής Ζούλια δεν είναι απλώς υπόθεση μνημοσύνου. Είναι υπόθεση ευθύνης απέναντι στην αλήθεια, στη δικαιοσύνη, στην ιστορική μνήμη. Γιατί ο χρόνος δεν σβήνει το έγκλημα όταν οι ένοχοι παραμένουν στο σκοτάδι.
Οι δραματικές μαρτυρίες των διασωθέντων από το εσωτερικό του κτηρίου μαρτυρούν την απόλυτη φρίκη. Οι εικόνες από τους υπαλλήλους που εκλιπαρούσαν για βοήθεια στα μπαλκόνια, τυλιγμένοι από πυκνούς καπνούς, στοιχειώνουν ακόμα τη συνείδηση όλων. Η μαρτυρία της Μαρίας Καραγιάννη, της τελευταίας επιζήσασας που ανασύρθηκε από το φλεγόμενο κτήριο, συγκλονίζει με τη δύναμη και τον τρόμο της: μιλά για χάος, για ασφυξία, για αγωνία που κράτησε σαράντα μαρτυρικά λεπτά μέχρι την απελευθέρωση – και την απώλεια.
«Ήμουν στο υπόγειο και άκουσα πολύ δυνατούς κρότους από ισόγειο του κτηρίου και γυαλιά να σπάνε. Κλειδώσαμε το θησαυροφυλάκιο, και πήρα το 100 από το τηλέφωνο του υπογείου», περιγράφει η Μαρία Καραγιάννη και συνεχίζει:
«Με ρωτούσαν “πόσοι είστε στο κτήριο; πόσοι είναι οι επιτιθέμενοι;”. Τους έλεγα “δεν βλέπω από τους καπνούς”. Προσπάθησα να πάρω την πυροσβεστική αλλά δεν λειτουργούσε πια το τηλέφωνο. Από το φόβο μου κινούμενη γρήγορα πήρα δυστυχώς το ασανσέρ για να πάω στον 3ο όροφο όπου ήξερα ότι υπήρχαν παράθυρα. Όταν έφτασα εκεί υπήρχε πανζουρλισμός. Οι συνάδελφοι ήταν στριμωγμένοι σε ένα διαδρομάκι μικρό για να βρουν διέξοδο από ένα δωμάτιο που λειτουργούσε ως αποθήκη. Εκεί ήταν ένα κλουβί για τις μονάδες κλιματισμού. Από ό,τι έμαθα ο Ηλίας ο συνάδελφός μας έσπασε με όλες του τις δυνάμεις αυτή την καταπακτή και σιγά-σιγά βοηθώντας ο ένας τον άλλο βγήκαμε σε ένα μπαλκόνι 1Χ2 με κάτι λόγχες και σκαρφάλωναν τα κακόμοιρα για να ανέβουν σε ένα ελενίτ και να βγουν στη Χρήστου Λαδά».
«Μετά από λίγα λεπτά το χάος»
Το επόμενο βήμα για την ίδια ήταν να πάει στο κεντρικό μπαλκόνι της Σταδίου αφού είχε δει έναν συνάδελφό της να μιλά στο τηλέφωνο και σκέφτηκε ότι με τον τρόπο αυτό θα μπορούσαν να καλέσουν βοήθεια. «Δεν θυμάμαι αν κατάφερα να περιγράψω την κατάσταση και μετά από λεπτά το απόλυτο χάος. Να φυσάει ο καπνός, να μην βλέπουμε αν μπορούμε να πάμε στο διπλανό κτήριο. Δεν βλέπαμε πού να πατήσουμε. Τρεις από τους πέντε που ήμασταν στο μπαλκόνι κατάφεραν με κίνδυνο της ζωής τους από ένα μικρό περβάζι να περάσουν στο μπαλκόνι του διπλανού κτηρίου», εξηγεί η εργαζόμενη της τράπεζας και συγκλονίζει στη συνέχεια με τις περιγραφές της:
«Εμείς οι δύο οι τελευταίες που μείναμε στο μπαλκόνι, δεν βλέπαμε, είχε πυκνώσει ο καπνός, δεν μπορούσες να αναπνεύσεις. Σκεφτόμουν ότι στην επόμενη ανάσα δεν θα μπορέσω. Όλη αυτή η για 40 λεπτά… Να λέω “πού είναι η πυροσβεστική;” Ζούσαμε τον απόλυτο τρόμο για 40 λεπτά, εκεί το υπολογίζω. Εκείνη την ώρα έλεγες ή θα σωθώ ή το επόμενο δίλεπτο δεν θα έχω ανάσα και θα πέσω κάτω. Ήταν τραγικές οι στιγμές, ο απόλυτος τρόμος, παράνοια. Εμένα με έβγαλαν τελευταία οι πυροσβέστες από το εσωτερικό του κτηρίου. Ήταν τέτοια η ένταση της φωτιάς που τα πάντα στο κτήριο ήταν σαν να έχει γίνει βομβαρδισμός. Πατούσες συντρίμμια. Τις επόμενες ημέρες είδαμε ότι είχαν σπάσει τα μάρμαρα από τη σκάλα πιθανολογώ από την θερμοκρασία».
Μιλώντας, τέλος, για τα τελευταία λεπτά πριν την έξοδο για το κτήριο είπε «μου έβαλαν μια αντιασφυξιογόνα μάσκα, ένα μπουφάν στην πλάτη και φωτίζοντας τον δρόμο που μπορούσα να περπατήσω, υποβασταζόμενη κατάφερα να με κατεβάσουν κάτω».
@bebenismanolis #MarfinTruth #JusticeForMarfin#ΜαρίαΚαραγιάννη #ΜαρτυρίαMarfin #Marfin2020 #ΔενΞεχνώMarfin #ΑλήθειαΓιαΤηMarfin #διεκδικούμεαυταπουμαςανηκουν #διεκδικούμε #συλλογικοίαγώνες #piraeus #bank #banks #τραπεζα #piraeusbank #εργασιακή_αξιοπρέπεια #Αξιοπρέπεια #σευτπε #δικαίωση #Κανένας_Μόνος #τικ #τικτοκ_ελλαδα #greece #tiktokgreece #tiktokgreece🇬🇷 #ΕργασιακάΔικαιώματα #ΌχιΣτηνΕκμετάλλευση #ΣεβασμόςΣτοΩράριο #ΔουλειάΌχιΔουλεία #ΌχιΑπλήρωτηΕργασία #ΕργασιακήΑξιοπρέπεια #ΣταματήστεΤηνΥποδούλωση #ΙσορροπίαΖωήςΕργασίας #ΑθέμιτοςΑνταγωνισμός #ΌχιΣτηνΥπερεργασία #ΣεβασμόςΣτουςΕργαζόμενους #ΣυλλογικοίΑγώνες ♬ πρωτότυπος ήχος – Μπεμπένης Μανώλης
Δείτε επίσης:
Το λυπηρο είναι οτι πέθαναν άνθρωποι για το τίποτα και οι προδοτικές κυβερνήσεις τους έχουν ολους στο απυρόβλητο
Δολοφόνοι από το μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ. Φονιάδες της αριστεράς.
Η μεταπολίτευση έβαλε φυλακή από τον Μιχαλολιάκο μέχρι τους κλητήρες της Χ.Α. Τους αριστερούς δολοφόνους
, τρομοκράτες, κλπ. όμως δεν μπορεί να τους βρει.
Όταν κοίτα προς τα αριστερά τυφλώνεται
Όπως τα Τέμπη και χειρότερο. Έγκλημα του Κράτους δια του παρακράτους. Ζούμε και κυβερνιόμαστε από εγκληματίες πολιτικούς τελικά. Γι αυτό δεν αποκαλύπτεται! Όπως και το γιγαντιαίο έγκλημα της προδομένης Κύπρου, της κατάρριψης του ελικοπτέρου στα Ίμια και στην Χαλκιδική όπου σκοτώθηκαν εξέχοντα πρόσωπα. Όλα θαμμένα, αλλά όχι ξεχασμένα.