Λαμπρή με τον Δημήτρη Σαμόλη, ένα από τα πιο λαμπερά πρόσωπα της καθημερινής κοινωνικής σειράς του ΑΝΤ1 και των 1.500.000 τηλεθεατών, των «Άγριων μελισσών». Από το σπίτι του, ο Δημήτρης δίνει τις πιο θερμές ευχές για υγεία, υπομονή και δύναμη!
Το περιοδικό «Enjoy» και η Μαρία Ανδρέου συνομίλησαν με τον δημοφιλή καλλιτέχνη για τη σειρά-φαινόμενο, αλλά και για την πανδημία του κορωνοϊού που έχει βάλει σε παύση τη ζωή μας και μας έχει κάνει να εκτιμήσουμε τα απλά και τα καθημερινά, όπως μια αγκαλιά και ένα φιλί.
Τι εύχεται… ένας τηλεοπτικός γιατρός μέσα στην πανδημία;
Να ευχηθώ υγεία, πίστη και δύναμη σε όλο τον κόσμο και στις Ελληνίδες και στους Έλληνες καλή Ανάσταση! Η ανθρωπότητα λένε ότι περνά μια πανδημία κάθε 100 χρόνια, και προφανώς ήρθε η σειρά μας. Θέλω να σας πω ότι μέσα σε αυτό το πέπλο του θανάτου, της ασθένειας και της θλίψης είμαι υπερήφανος, γιατί είναι η πρώτη φορά που οι Έλληνες έχουμε μια θετική πρωτιά. Δεν κάναμε κάτι στραβά, είμαστε υπεύθυνοι, ενωμένοι και θρηνούμε τα λιγότερα θύματα από τον κορωνοϊό. Είναι θετικό ότι δίνουμε όλοι μαζί μια μάχη για τη ζωή, για να μη χαθεί κανένας συνάνθρωπός μας και δεν κάνουμε του κεφαλιού μας, δεν είμαστε απείθαρχοι στις οδηγίες των ειδικών επιστημόνων και της κυβέρνησης και δεν σκεφτόμαστε μόνο το εγώ μας. Αυτή τη στιγμή που σας μιλάω κάνω βόλτα τον σκύλο μου και δεν έχω συναντήσει άνθρωπο. Άρα, κάτι γίνεται καλά από όλους μας.
Πώς περνάς μέσα στην καραντίνα;
Δημιουργικά. Επειδή είμαι μουσικός και τραγουδοποιός, γράφω μελωδίες και τραγούδια για το πρώτο μου cd με ελληνικά τραγούδια, που θα λέγεται «Πινόκιο». Ο Πινόκιο τι είναι; Ένα ξύλινο αγόρι που αυτό που ονειρεύεται είναι να πάψει να είναι ξύλινος και να παίξει σαν όλα τα παιδιά της ηλικίας του. Πιστεύω ότι ταιριάζει και στην εποχή μας να περάσουμε από τον ξύλινο λόγο στον πιο συναισθηματικό και ανθρώπινο, όπως επιθυμούσε και ο Πινόκιο. Επειδή είμαι φύσει και θέσει αισιόδοξος άνθρωπος, θέλω όλα τα πράγματα να τα αντιμετωπίζω ψύχραιμα. Να, λοιπόν, που ο δυτικός κόσμος έτρεχε και δεν έφθανε, δεν του αρκούσε το 24ωρο και τώρα σταμάτησε να τρέχει. Μια παύση και πήραμε ανάσα και η φύση και το περιβάλλον και εμείς. Μέσα σε αυτό το βαρύ κλίμα της πανδημίας θα μπούμε στη διαδικασία να κοιτάξουμε τι έχει αξία στη ζωή μας και τι όχι. Για πρώτη φορά στην Ελλάδα αντιδράσαμε έγκαιρα και αυτό έχει θετικό πρόσημο. Δεν βλέπουμε τα φορτηγά του Στρατού με φέρετρα όπως στην Ιταλία, τη Γαλλία ή την Ισπανία. Άρα πρέπει να διατηρήσουμε την αισιοδοξία μας και να σκεφτούμε ότι θα βγούμε αργά μεν αλλά με σταθερότητα από όλη αυτή την κατάσταση και θα χαρούμε το ελληνικό καλοκαίρι.
Γιατί ανησυχείς;
Ξέρω ότι θα υπάρξουν αντικειμενικές οικονομικές δυσκολίες. Αλλά πρώτη φορά θα είναι δύσκολα για τους Έλληνες; Εδώ και 10 χρόνια με το Μνημόνιο στεκόμαστε όλοι μαζί όρθιοι με τα λίγα, τα ελάχιστα, αλλά δεν λυγίσαμε. Πάντα αξιοπρεπείς. Είμαστε φιλότιμος λαός και μαχητής. Για τον Έλληνα η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας, ιστορικά να το δει κανείς. Αυτή η πανδημία μού φαντάζει ως ένας παγκόσμιος πόλεμος, άρα αυτή η υγειονομική κρίση καθώς και η οικονομική δεν θα είναι μόνο για εμάς, για την Ελλάδα μας, αλλά για όλο τον κόσμο. Ήδη η Ε.Ε., παρά τις διαφωνίες της Γερμανίας, θα βάλει ένα μαξιλάρι στήριξης για όλα τα κράτη της. Δεν θα δώσει όσα η Αμερική, αλλά δεν θα αφήσει και στο έλεος του Θεού τις χώρες και τους λαούς της. Για εμάς τους Έλληνες όλο αυτό είναι ένα πισωγύρισμα. Εκεί που πηγαίναμε να ορθοποδήσουμε, μας δόθηκε ακόμη ένα χαστούκι. Αλλά δεν πρέπει να μας πάρει από κάτω. Τα δεδομένα αλλάζουν στη ζωή. Ποιος ξέρει το αύριο; Εκεί που παρακολουθούσαμε ένα θρίλερ και λέγαμε ότι η Ε.Ε. πάει για διάλυση τελικά βρέθηκε μια κοινή συνισταμένη και επικράτησε η ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης.
Τι σου λείπει πιο πολύ;
Η οικογένειά μου, ο αδελφός μου, οι φίλοι μου. Παίρνω τον σκυλάκο μου και όποιοι είναι κοντά μου τους χαιρετώ από τα μπαλκόνια. Είναι μια δύσκολη κατάσταση να μην μπορείς να δεις τους γονείς σου. Η ανθρώπινη επαφή είναι αυτό που μου λείπει. Αλλά το πιστεύω το «Μένουμε σπίτι». Είναι η μόνη λύση και αυτό φάνηκε και στην Κίνα, όπου οι κάτοικοι βγήκαν έπειτα από 75 μέρες καραντίνας νικητές. Δεν θέλω να πιστεύω σε θεωρίες συνωμοσίας, ότι όλα αυτά είναι ένας βιοχημικός πόλεμος για να μειωθεί ο πληθυσμός της γης και κάποιοι να γίνουν ακόμη πλουσιότεροι. Πιστεύω ότι είναι ακόμη μία πανδημία, όπως η ισπανική γρίπη πριν από 100 χρόνια. Τι να κάνουμε άλλο πέρα από υπομονή; Είναι ζόρικα, αλλά δεν είναι ακραία. Δεν πρέπει να το δούμε ως εγκλεισμό, αλλά ως κάτι προσωρινό. Στη ζωή όλα είναι περαστικά. Και για να μη σας πάρει από κάτω δείτε ταινίες, σειρές κωμικές, όχι συνέχεια ενημέρωση. Εγώ βλέπω σε επανάληψη τις «Άγριες μέλισσες».
Αλήθεια;
Βεβαίως. Θα σας αποκαλύψω κάτι. Όταν άρχισε η σειρά ήμουν φανατικός τηλεθεατής της. Μου άρεσε πολύ γιατί ήταν σειρά εποχής. Είχα ενθουσιαστεί και είχα πει από μέσα μου «αυτό το σίριαλ θα γίνει επιτυχία». Μέσα μου έλεγα «μακάρι να με πάρουν ένα τηλέφωνο για να παίξω σε αυτήν τη σειρά». Το παρακαλούσα. Όταν με πήραν τηλέφωνο, είπα από μέσα μου να που η προσευχή μου εισακούστηκε. Έτσι ήρθε η στιγμή που μπήκα για γύρισμα ως σοβαρός επιστήμονας Αλέξανδρος Βασταρδής, ο οποίος, αν και παντρεμένος, ερωτεύτηκε παράφορα τη Θεοδοσία. Με τη Χριστίνα δέσαμε πολύ ωραία και ως εικόνα, ως ένα ταιριαστό ζευγάρι και αυτή η απιστία έχει συγχωρεθεί από το κοινό. Ο άνδρας αυτός έβγαλε τη βέρα του όταν έκανε έρωτα με τη Θεοδοσία. Δεν είμαι μέσα στο μυαλό της σεναριογράφου Μελίνας Τσαμπάνη αλλά πιστεύω ότι ο γιατρός είναι αληθινός και θα ζητήσει διαζύγιο από τη γυναίκα του, γιατί τη Θεοδοσία δεν τη θέλει απλώς αλλά την αγαπά.
Τι σου αρέσει στον ήρωά σου, τον γυναικολόγο Αλέξανδρο Βασταρδή;
Έχουμε έναν γιατρό το 1959 στη Λάρισα, που συνδυάζει την επιστήμη με την αρετή. Αν και βλέπει πιο μπροστά από την εποχή του, έχει γνώσεις, έχει ήθος. Και αυτό το βλέπουμε από την αρχή. Όταν τον επισκέπτεται η Δρόσω με τον Νικηφόρο για να κάνει έκτρωση η κοπέλα, αυτός τους λέει ότι δεν μπορεί να χαθεί έτσι μια ανθρώπινη ζωή, χρειάζεται μεγάλη σκέψη. Γιατί η ανθρώπινη ζωή είναι ιερή, θέλει σεβασμό και ευαισθησία. Τους μιλά στην ψυχή τους και τα λόγια του πιάνουν τόπο στο μυαλό της Δρόσως.
Πώς αυτός ο ηθικός άνθρωπος ερωτεύεται μια παντρεμένη γυναίκα;
Ο Βασταρδής είναι πολύ καθωσπρέπει άνθρωπος, όμως κάνει την υπέρβασή του γιατί πολύ απλά είναι τρελά ερωτευμένος. Σπάει πρώτα από όλα μια αρχή του. Μπλέκει ερωτικά με μια ασθενή του και μάλιστα παντρεμένη.
Ποια ήταν η πιο δύσκολη σκηνή στα γυρίσματα;
Σαφώς η ερωτική, γιατί δεν ήξερα τη Χριστίνα και η πρώτη σκηνή που γυρίσαμε ήταν αυτή πάνω στο γραφείο. Θυμάμαι μάλιστα πως κατά λάθος μπήκε στο γύρισμα ο Δημήτρης Γκοτσόπουλος και ο άνθρωπος έπαθε σοκ γιατί δεν ήξερε την εξέλιξη της ιστορίας και μάλιστα έδρασε ως Λάμπρος. Τον θυμάμαι να λέει με ύφος: «Τι γίνεται εδώ, ρε παιδιά;» Ναι, ο Λάμπρος και η Θεοδοσία έχουν πείσει ως ζευγάρι, αλλά όχι ως αγαπημένο ζευγάρι. Υπάρχει μια αδελφική σχέση και όχι ερωτική αγάπη. Μια περίεργη σκηνή ήταν αυτή που η Θεοδοσία μαθαίνει ότι είμαι παντρεμένος και δεν της το έχω αποκαλύψει, με αποτέλεσμα να με χαστουκίσει. Επειδή ήξερα ότι θα φάω χαστούκι έκλεινα τα μάτια πριν πέσει το χαστούκι. Γελούσαμε μέχρι να πιάσουμε τη στιγμή. Αλλά με τη Χριστίνα με κυνηγάει μια παράξενη μοίρα. Στη σειρά «Η ζωή εν τάφω» υποδυόμουν τον φίλο του στρατιώτη Κωστούλα, έναν δικηγόρο που ήταν κρυφά ερωτευμένος με την αρραβωνιαστικιά του φίλου του και ο έρωτας αυτός ήταν μονόπλευρος. Να, λοιπόν, που ο γιατρός Βασταρδής θα κάνει αυτόν τον έρωτα αμοιβαίο με την ωραία αυτή γυναίκα.
Πώς νιώθεις που σε αναγνωρίζει ο κόσμος στον δρόμο;
Πολύ ωραία. Η απήχηση είναι μεγάλη. Θα σας πω κάτι χαρακτηριστικό. Στο πρώτο επεισόδιο που πήρα μέρος στη σειρά εμφανίστηκα στην τελευταία σκηνή, όπου απλώς η Δρόσω και ο Νικηφόρος μπαίνουν στο ιατρείο μου. Δηλαδή είχα ένα πλάνο. Πάω στο γύρισμα στο Στούντιο Κάπα με το μετρό και έρχεται ένας κύριος και μου λέει με περίεργο τρόπο: «Γιατρέ, τι θα κάνει η Δρόσω τελικά;» Γέλασα με την ψυχή μου γιατί, όταν τον είδα να έρχεται καταπάνω μου, είπα «μπλέξαμε», μήπως τον κοίταξα περίεργα (γέλια)… Ύστερα από αυτό όλα κύλησαν πολύ γρήγορα… Στον δρόμο με φωνάζουν «γιατρέ». Έχει την πλάκα του και κρύβει πολλή αγάπη.
Από πού αντέγραψες τον γιατρό. Ξέρω ότι έχεις σπουδάσει στη Νομική και έχεις πάρει το πτυχίο σου. Το να υποδύεσαι τον δικηγόρο θα ήταν πιο εύκολο…
Λοιπόν, μπορεί να μην το πιστέψετε, αλλά ο αδερφός μου είναι γυναικολόγος στο Αιγάλεω. Αρα και οι γιατροί μού είναι οικείοι. Αν γράψει κάποιος Σαμόλης γιατρός στο google εμφανίζομαι εγώ ως γυναικολόγος. Το έχουμε τιμήσει λοιπόν το επάγγελμα.
Τι θα ήθελες για τον Βασταρδή και τη Θεοδοσία;
Δεν ξέρω τι έχει στο μυαλό της η Μελίνα Τσαμπάνη, αλλά εγώ θα ήθελα να χώριζε η Θεοδοσία τον Λάμπρο και ο Βασταρδής τη σύζυγό του, να παντρευτούν και να κάνουν ένα παιδάκι. Και οι δύο ζουν σε έναν συμβιβασμένο γάμο. Ο Βασταρδής είναι σε διάσταση. Πιστεύω ότι θα πάρει τελικά διαζύγιο και θα πάει καθαρός και ωραίος στη Θεοδοσία.
Γιατί αυτή η σειρά έχει τέτοια επιτυχία;
Η συναστρία… Πολλοί λόγοι έπαιξαν ρόλο. Δεν είναι μόνο το συναρπαστικό σενάριο, η υπέροχη σκηνοθεσία, τα σκηνικά που παραπέμπουν σε άλλη εποχή. Είναι το καταπληκτικό κάστινγκ των ηθοποιών. Δεν θα μπορούσε άλλος να έπαιζε τον Δούκα εκτός από τον Λεωνίδα Κακούρη. Ο Λεωνίδας έχει κάνει τον Σεβαστό από αντιπαθή, συμπαθή. Θες να τον βλέπεις αυτόν τον τύπο γιατί δεν είναι απλώς ένας μισητός κακός, είναι ένας γοητευτικός δαιμονικός άνδρας. Αυτό το σκεφτόμουν χθες. Ο Λεωνίδας Κακούρης είναι ένας πολύ καλός ηθοποιός που έχει δικαιολογήσει τον Σεβαστό για να τον αποδώσει. Ο Δούκας είναι συναισθηματικά ανάπηρος. Δεν έλαβε την αγάπη του πατέρα του και αντιγράφει την ίδια συμπεριφορά… Ετσι φέρεται και στον Κωνσταντή. Σκληρά, για να γίνει επιτυχημένος. Ο Κακούρης, ένας θεατρικός ηθοποιός, απέδωσε έναν κακό χαρακτήρα τόσο υπέροχα που τον έκανε αγαπητό.
Αλλά και εσύ υπηρετείς το θέατρο εδώ και 10 χρόνια. Φέτος έπαιξες δίπλα στη Νένα Μεντή σε μια από τις πιο επιτυχημένες θεατρικές παραστάσεις. Στη «Μαρίκα,» σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια, στο Θέατρο Χώρα, υποδυόμενος τον Ιωνα Δραγούμη…
Ήμασταν γεμάτοι μέχρι την Κυριακή των Βαΐων. Αλλά μας πρόλαβε ο κορονοϊός και κλείσαμε το θέατρο. Η πανδημία αυτή θα κάνει πολύ κακό στο θέατρο. Τα γυρίσματα σε τηλεοπτικές σειρές θα είναι πιο εύκολα. Αλλά στο θέατρο πώς θα κάτσει ο ένας άνθρωπος δίπλα στον άλλον; Εμείς στην παράσταση «Μαρίκα» βάζαμε καρέκλες στον διάδρομο. Δεν έπεφτε καρφίτσα. Η Νένα Μεντή υποδύθηκε τη μεγάλη θεατρίνα Μαρίκα Κοτόπουλη με μεγάλη ευαισθησία. Ολο το καλοκαίρι διάβασα πολλά για τον πολιτικό Ιωνα Δραγούμη, για την προσωπικότητά του. Μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση πώς αυτός ο ισχυρός άνδρας στην ερωτική του αλληλογραφία με τη Μαρίκα Κοτοπούλη κλείνει πάντα τα γράμματά του με την εξής φράση: «Σ’ αγαπώ πολύ, το Ιωνάκι σου». Δεν κρύβει το πάθος του. Είναι μια πολυσχιδής προσωπικότητα, δυναμική, που θα βρεθεί στην εξορία, μορφωμένη αλλά και με τρυφερότητα.
Σου αρέσουν οι ταινίες, οι σειρές και τα θεατρικά έργα εποχής;
Ναι, μου αρέσει πολύ η αίσθηση μιας άλλης εποχής. Μιας άλλης Ελλάδας, πιο απλής και αθώας. Μου αρέσουν οι ρίζες μας, τα χωριά μας. Μου αρέσει ο καφενές στη φύση. Εκεί ακόμη συναντάς κανονικούς ανθρώπους. Οταν βλέπεις μια σειρά εποχής δεν βλέπεις κινητά, τάμπλετ, τηλεοράσεις. Η Δρόσω κάθεται στο τζάκι, η Θεοδοσία δεν παίρνει τηλέφωνο στο κινητό τον Βασταρδή, ο Νικηφόρος περιμένει ένα γράμμα, δεν βλέπει το λάπτοπ. Ολο αυτό έχει μια θαλπωρή. Ο Βασταρδής δεν θα πει τα πράγματα με το νι και με το σίγμα στον Λάμπρο από ένα μήνυμα αλλά από κοντά. Αλλωστε δεν νιώθει κάτι αρνητικό για τον Λάμπρο. Τα πράγματα για τον Βασταρδή είναι μια μαθηματική εξίσωση. Δεν τη θέλεις τη Θεοδοσία, εγώ την αγαπάω, χώρισέ την να βρούμε την ευτυχία.
Το μυαλό σου αυτές τις ημέρες πού βρίσκεται;
Σε πολλά μέτωπα. Στους ασθενείς, στους γιατρούς, στους στρατιωτικούς μας στα νησιά, στον Έβρο, γιατί έχουμε και ένα παράξενο γείτονα. Παίζει άσχημο παιχνίδι με τους πρόσφυγες. Τους χρησιμοποιεί σαν όπλο, ανθρώπους που δεν έχουν σπίτι, που έχουν ζήσει ένα πόλεμο, που τους λείπει η τροφή. Σήμερα όλοι μπορούμε να γίνουμε πρόσφυγες. Μιλάμε για ανθρώπινες ψυχές μέσα σε καταυλισμούς που δεν αξίζουν άσχημη μεταχείριση. Πόσο να αντέξει η Ελλάδα αυτό το βάρος; Η Ε.Ε. θα το σηκώσει και αυτή το βάρος; Όσοι άνθρωποι έχουν νόμιμα χαρτιά πρέπει να τους δοθεί μια άλλη τύχη.
